Wanneer je jongens in een feestoutfit moet hijsen kom je nogal snel bij een hemdje uit. Aangezien ik twee zonen heb, werden het dus twee feesthemdjes voor bij de boom. En bij de gedachte aan een feesthemdje komt spontaan het Theo patroon tevoorschijn.
Er zijn zo van die mensen die je op het hoogste schavotje zou willen zetten. Mensen die je een gelukkig gevoel geven. Mensen die oprecht zijn. Waar je niet moet denken wat de onderliggende boodschap zou kunnen zijn tijdens een gesprek. Of je je niet moet afvragen of dat ene zinnetje nu een steek onder water was of niet. Mensen die samen met je kunnen juichen als het geluk aan je kant staat en samen met je huilen als het wat moeilijker gaat. Die je een sjot onder je kont kunnen geven door op een constructieve manier feedback te geven, zonder dat je het gevoel hebt dat ze stiekem van je fouten genieten. Zou dat een typisch vrouwending zijn? Bij mannen lijkt dat minder het geval te zijn.
Het Louisa jurkje voor meisjes van Compagnie M. is een schot in de roos. Hoog tijd voor Marte om een damesversie hiervan te maken. Een nieuw patroon moet uiteraard getest worden…
Mezelf en de zonen in een matching outfit steken, dat had ik nog nooit gedaan. Maar hé, er moet voor alles een eerste keer zijn.
Er zijn hier steeds nog een paar kledingstukken die mijn kinderen dragen die ik naaide voor deze blog er was. Ondertussen toch al bijna 1 jaar geleden. Deze pyjama is zelfs al twee jaar oud. Hij wordt erg nipt, maar toch blijft hij hier uit de kast komen.
4 september begon ik eraan, tijdens de eerste naailes van het nieuwe schooljaar. Vorige week was hij dan eindelijk klaar. Enkel tijdens de naailesuren gemaakt, op het ineen steken van de kap na. Die knipte ik nog in de naailes, maar de rest deed ik thuis.
Op een zekere woensdagavond in oktober zag ik op Facebook een foto van een leuk stofje van Halsoverkop verschijnen. Te verkrijgen bij Madeline De Stoffenmadam. Mijn bezoekje stond al gepland voor vrijdag, maar ik besloot om toch maar het zekere voor het onzekere te nemen en op donderdag al richting Lier te vertrekken.
Broeken, ik maak ze heel weinig. Dat komt omdat mijn jongens probleemloos winnaars van het broekverslijtkampioenschap zijn. Ik gok dat ze toch wel 3 weken met een broek kunnen doen. Volgens mij weigeren die op school hun voeten te gebruiken. Ik verdenk hen ervan de hele dag op handen en knieën rond te kruipen.
Ergens in september ontplofte er een facebookbommetje. Ik denk dat Annelies er nog steeds van aan het bekomen is. Oorzaak: haar leuk idee.
Gangen graven, ja, gangen graven
Ben je klaar, dan ga je nog eens graven
Gangen graven, ja, gangen graven
Vlucht voordat de hyena komt…