De culotte is ongetwijfeld het kledingstuk waar ik het langst over heb getwijfeld of ik het nu wel effectief ging maken. Ik vond het toch redelijk gewaagd voor mezelf. Uiteindelijk besloot ik al mijn moed bijeen te rapen en de schaar in mijn gekoesterde lap stof te zetten.
Wanneer je grote broer zijn eerste communie doet, dan mag je als ‘kleine’ broer toch ook wel op je paasbest gekleed gaan. Ik hielp een beetje en maakte voor hem een hemdje in het mooiste stofje ter wereld: de veren van Wolf & Rita.
Onder de noemer ‘beter te laat dan nooit’, een pyjama uit 2016. Een eenvoudig exemplaar dat wat gepimpt werd met ingestikte plooien, maar dat hier favoriet is. Zou het hoge knuffelgehalte er voor iets tussen zitten?
Eeuwig leek ze op mijn naaiplanning te staan, die Donna Blouse. De stof die ik er voor kocht, lag dan ook al lang te wachten, maar naaien voor mezelf, daar deed ik deze zomer precies niet aan mee. Met het einde van de zomer dat in zicht kwam, schakelde ik dan toch een versnelling hoger.
Er zijn zo van die mensen die je op het hoogste schavotje zou willen zetten. Mensen die je een gelukkig gevoel geven. Mensen die oprecht zijn. Waar je niet moet denken wat de onderliggende boodschap zou kunnen zijn tijdens een gesprek. Of je je niet moet afvragen of dat ene zinnetje nu een steek onder water was of niet. Mensen die samen met je kunnen juichen als het geluk aan je kant staat en samen met je huilen als het wat moeilijker gaat. Die je een sjot onder je kont kunnen geven door op een constructieve manier feedback te geven, zonder dat je het gevoel hebt dat ze stiekem van je fouten genieten. Zou dat een typisch vrouwending zijn? Bij mannen lijkt dat minder het geval te zijn.