Er zijn zo van die mensen die je op het hoogste schavotje zou willen zetten. Mensen die je een gelukkig gevoel geven. Mensen die oprecht zijn. Waar je niet moet denken wat de onderliggende boodschap zou kunnen zijn tijdens een gesprek. Of je je niet moet afvragen of dat ene zinnetje nu een steek onder water was of niet.   Mensen die samen met je kunnen juichen als het geluk aan je kant staat en samen met je huilen als het wat moeilijker gaat. Die je een sjot onder je kont kunnen geven door op een constructieve manier feedback te geven, zonder dat je het gevoel hebt dat ze stiekem van je fouten genieten. Zou dat een typisch vrouwending zijn? Bij mannen lijkt dat minder het geval te zijn.