Het eindejaarsgeschenkje van de juf van de Kabouters werd een plastieken, doorzichtige koepelparaplu met aan de binnenkant alle handjes van de kindjes van de klas in vrolijke kleurtjes. Juf Katrien was er heel blij mee.
Omdat de juf na de Paasvakantie meer dan 30 kindjes in haar instapklas had, sprong zorgjuf Ria bij.
En ook voor haar werd een mooi cadeau gemaakt.
Het brak in duizend stukjes, dat moederhart van mij. Totaal onverwacht, als een glazen kom die plots uit je handen glipt, terwijl je nog zo voorzichtig was.
Huilbuien met veel drama verschenen plots in mijn leven en dat van KoterS. Misschien kwam het door de overnachting met de klas op indianeneiland die eraan zat te komen.
Een moeder toont in een facebookgroepje ivm naaien een foto van haar zoon met een short aan. De short was vorig jaar van de dochter geweest, maar werd voor haar te klein. Haar zoon wilde nu de short inlijven in zijn kleerkast. De moeder vroeg of dit kon.
Zoals jullie weten, zijn de Kabouters na Pasen met school gestart. Alles liep goed tot nu, al had KabouterS het af en toe wat moeilijk.
Na enkele hele goede startweken, begon hij ’s ochtends te jammeren. Dat hij bang is van de juf, dat zijn juf droevig is… Ik heb proberen vol te houden: een knuffel, een kus, overhandigen aan de juf of de klas in sturen en vertrekken. Maar toch ga je daardoor twijfelen.
Ik heb zelfs samen met KabouterS de juf aangesproken zodat hij haar kon horen zeggen dat ze echt niet droevig is, die lieve juf van hem!
En sinds vorige vrijdag, was hij opnieuw flink. Jeej. Wat aarzelend maar zonder tranen, stapte hij de klas in.
Maar toen bleek ‘ie gisteren ziek te zijn…en dan ga ik nadenken.
Ik heb hier 2 kampioenen in tijd rekken rondlopen. Eten duurt een eeuwigheid en ook het avondritueel wordt eindeloos uitgerekt totdat deze moeder haar geduld op is. Herkenbaar? Wel ik moet zeggen dat het hier dankzij de Time Timer wat beter is.
Niet dat ik dat spul elke keer bovenhaal, maar als ik voel dat ik mijn geduld dreig te verliezen, is het dé moment om de smartphone of tablet boven te halen en mijn toevlucht te zoeken in een appeke.
Het feestje is ondertussen al eventjes achter de rug. Tijd om de foto’s van het feestje te bekijken en even stil te staan bij de dag die me overkomen is. De tranen, die ik probeerde weg te slikken, toen Bomma het verjaardagskaartje afgaf met de ontbrekende naam. Het ene bord en het ene glas dat achter moest blijven in de kast terwijl het zo graag op tafel had gestaan…
Er werden vandaag cadeautjes uitgepakt en kaarsjes uitgeblazen: zes dan nog wel. ZES! Ik kan het nog steeds niet geloven. Bye bye kleuter, hello kind! Als er eentje jarig is, haalt deze moeder haar taartdecoratiegerief nog eens boven. Een hobby van de tijd dat ik nog geen naaimachine van kortbij gezien had. Maar 2 keer per jaar probeer ik het beste van mezelf te geven.
Een weekendje aan zee: dan wordt het fototoestel nog eens boven gehaald. Niet dat ik er iets van ken. Ik weet ondertussen wel al dat sluitertijd, diafragma en ISO bestaan, maar de inhoud is nog ongekend terrein. Lang leve de ‘auto’-stand. Maar als er ruimte is voor creativiteit heb ik de onweerstaanbare drang om daar iets mee te doen.
De kabouters gaan naar school en ze dragen nog een pamperbroekje overdag.
Ik vind dat ok zo, voor hen en ook voor de juf die 28 kleutertjes in haar instapklasje heeft. Ik heb dit met haar besproken en ik vind dit makkelijker, voor de kinderen en ook voor haar.
Dat dacht ik toch, dat dat makkelijker is voor haar. Maar na het zien van een reportage op tv en het lezen van enkele reacties op die reportage op de sociale media, sloeg de twijfel toe.
Mijn koters kunnen ondertussen al enige tijd fietsen. Dat proces ging hier eigenlijk telkens vrij vlot alhoewel ze nu niet bepaald rijkelijk bedeeld werden met motorische genen. Ik denk dat dit vooral komt door de loopfiets. Met hun tweede verjaardag werd dat ding hier geïntroduceerd en niet veel later sjeezden ze de berg af en de bocht in als een volleerde veldrijder. Met de benen uiteraard in de lucht.