Het zou de titel van een stripverhaal van Sus&Wis kunnen zijn of van een boek van Roald Dahl. De opvolger van de Grote Vriendelijke Reus of zo.
Helaas is het geen fictie: de kast bestaat en ze staat in mijn slaapkamer, uitpuilend van kledij. Mijn kleerkast op orde houden, dat heb ik nooit gekund. Ze dan ook nog eens moeten opruimen, daar kijk ik verschrikkelijk tegen op.
Vorige week raapte ik echter al mijn moed bij elkaar en het resultaat mag er wezen.
Een moeder toont in een facebookgroepje ivm naaien een foto van haar zoon met een short aan. De short was vorig jaar van de dochter geweest, maar werd voor haar te klein. Haar zoon wilde nu de short inlijven in zijn kleerkast. De moeder vroeg of dit kon.
Sinds ik begon met bloggen worden er hier nogal wat MB’s geüpload in fotoformaat. En als ik het fototoestel niet bij heb, is er nog altijd de smartphone. Veel van deze beelden worden enkel door mij bekeken. Zelfs manlief heeft niet altijd weet van hun bestaan. Om ze toch wat meer eer te geven dan de harde schijf van de computer, heb ik besloten om 5 beelden te delen met jullie.
Ik heb het even overwogen, maar ik durfde het niet. Neen, het gaat gewoon niet, het schaamrood op mijn wangen zou enkele dagen blijven staan.
Een foto van mijn berging op onze blog plaatsen, daar heb ik toch nog wat meer moed voor nodig.
Ik heb hier 2 kampioenen in tijd rekken rondlopen. Eten duurt een eeuwigheid en ook het avondritueel wordt eindeloos uitgerekt totdat deze moeder haar geduld op is. Herkenbaar? Wel ik moet zeggen dat het hier dankzij de Time Timer wat beter is.
Niet dat ik dat spul elke keer bovenhaal, maar als ik voel dat ik mijn geduld dreig te verliezen, is het dé moment om de smartphone of tablet boven te halen en mijn toevlucht te zoeken in een appeke.
Geen uitgebreide of uitbundige post deze week. Want vandaag heeft Nononsonsmoms afscheid moeten nemen van een iemand die ons erg dierbaar was.
Je kon in januari mijn nobele plannen voor 2015 al lezen in een blogpost. Ondertussen zijn we al bijna mei en was er van het minimaliseren nog niet veel in huis gekomen. Al brachten de lentekriebels de goede ‘vibes’ met zich mee en gaf de KonMari-methode me de spreekwoordelijke schop onder de kont.
De kabouters gaan naar school en ze dragen nog een pamperbroekje overdag.
Ik vind dat ok zo, voor hen en ook voor de juf die 28 kleutertjes in haar instapklasje heeft. Ik heb dit met haar besproken en ik vind dit makkelijker, voor de kinderen en ook voor haar.
Dat dacht ik toch, dat dat makkelijker is voor haar. Maar na het zien van een reportage op tv en het lezen van enkele reacties op die reportage op de sociale media, sloeg de twijfel toe.
Dit artikel is een gastblog door Jessica Maes. Ze is lid van een werkgroep die strijdt om holebigezinnen een veilig klimaat te bezorgen, iets waar Eveline en ik allebei achterstaan. Daarom geven we haar ook graag een plekje hier op onze blog om teen en tander voor te stellen.
Ergens in februari kreeg ik hem doorgespeeld van Myriam, de dame achter Bubbliciously Me. De tag raakte wat op de achtergrond door het #boostyourpositivity project maar werd niet vergeten. Ik viste hem op uit de catacomben van mijn computer en voilà: hier is hij dan…