Het brak in duizend stukjes, dat moederhart van mij. Totaal onverwacht, als een glazen kom die plots uit je handen glipt, terwijl je nog zo voorzichtig was.
Huilbuien met veel drama verschenen plots in mijn leven en dat van KoterS. Misschien kwam het door de overnachting met de klas op indianeneiland die eraan zat te komen.
Het zou de titel van een stripverhaal van Sus&Wis kunnen zijn of van een boek van Roald Dahl. De opvolger van de Grote Vriendelijke Reus of zo.
Helaas is het geen fictie: de kast bestaat en ze staat in mijn slaapkamer, uitpuilend van kledij. Mijn kleerkast op orde houden, dat heb ik nooit gekund. Ze dan ook nog eens moeten opruimen, daar kijk ik verschrikkelijk tegen op.
Vorige week raapte ik echter al mijn moed bij elkaar en het resultaat mag er wezen.
Er passeerden hier een paar dagen die ons van de zomer deden proeven. Hoog tijd om de luchtige jurkjes uit de kast te halen. Sinds een paar zomers hangen er hier ook wat maxijurken in de kast. Ik ben er zwaar fan van.
Een moeder toont in een facebookgroepje ivm naaien een foto van haar zoon met een short aan. De short was vorig jaar van de dochter geweest, maar werd voor haar te klein. Haar zoon wilde nu de short inlijven in zijn kleerkast. De moeder vroeg of dit kon.
Zoals jullie weten, zijn de Kabouters na Pasen met school gestart. Alles liep goed tot nu, al had KabouterS het af en toe wat moeilijk.
Na enkele hele goede startweken, begon hij ’s ochtends te jammeren. Dat hij bang is van de juf, dat zijn juf droevig is… Ik heb proberen vol te houden: een knuffel, een kus, overhandigen aan de juf of de klas in sturen en vertrekken. Maar toch ga je daardoor twijfelen.
Ik heb zelfs samen met KabouterS de juf aangesproken zodat hij haar kon horen zeggen dat ze echt niet droevig is, die lieve juf van hem!
En sinds vorige vrijdag, was hij opnieuw flink. Jeej. Wat aarzelend maar zonder tranen, stapte hij de klas in.
Maar toen bleek ‘ie gisteren ziek te zijn…en dan ga ik nadenken.
Een nieuwe laptop, daar hoort een nieuwe hoes bij. Ik surfte wat op het www op zoek naar een goed tutorial of als-het-even-kon een kant en klaar patroon. Misschien lag het aan mijn kritische ik, maar ik vond nergens wat ik zocht.
Sinds ik begon met bloggen worden er hier nogal wat MB’s geüpload in fotoformaat. En als ik het fototoestel niet bij heb, is er nog altijd de smartphone. Veel van deze beelden worden enkel door mij bekeken. Zelfs manlief heeft niet altijd weet van hun bestaan. Om ze toch wat meer eer te geven dan de harde schijf van de computer, heb ik besloten om 5 beelden te delen met jullie.
Ik heb het even overwogen, maar ik durfde het niet. Neen, het gaat gewoon niet, het schaamrood op mijn wangen zou enkele dagen blijven staan.
Een foto van mijn berging op onze blog plaatsen, daar heb ik toch nog wat meer moed voor nodig.
Ik heb hier 2 kampioenen in tijd rekken rondlopen. Eten duurt een eeuwigheid en ook het avondritueel wordt eindeloos uitgerekt totdat deze moeder haar geduld op is. Herkenbaar? Wel ik moet zeggen dat het hier dankzij de Time Timer wat beter is.
Niet dat ik dat spul elke keer bovenhaal, maar als ik voel dat ik mijn geduld dreig te verliezen, is het dé moment om de smartphone of tablet boven te halen en mijn toevlucht te zoeken in een appeke.
…zal je niet van mij te horen krijgen.
Maar misschien wil jij de jouwe wel met mij delen?