Het schoolrapport van mijn kinderen

Ik ben niet zo’n fan van Facebook updates over de rapportresultaten van kinderen.  En dat is een understatement. Toch lees je de titel hier goed.  Ik heb er lang over nagedacht uiteraard, maar ik wil dit toch even vertellen.

Waarom?

Ik krijg geregeld berichten van mensen die zich herkennen in de situaties rond ADHD die ik beschrijf.  Ze geven aan, dat die berichten een belangrijke rol spelen, hen dingen helder doen zien en een klein beetje meehelpen aan de moeilijke puzzel die ze proberen te leggen.

We hebben hier al een heel proces achter de rug: frustratie, ontgoocheling, verwachtingen,… Het is allemaal al eens gepasseerd en je kan die verhalen hier op de blog terugvinden. Je vindt ze onder het tabje ‘sons’ hierboven. Maar meestal wanneer ik hier iets deel, komt dat uit een vorm van frustratie of van een muur waartegen ik bots.  Die dingen zijn er uiteraard, maar er zijn ook mooie momenten.  Momenten die mijn hart warm maken.  Momenten die het allemaal de moeite waard maken. Die momenten deelde ik nog niet.

Het schoolrapport

Mijn zweet is nog aan het opdrogen van de toetsenperiode.  Om het zacht uit te drukken is dat hier een uitdaging te noemen.  Een denkinspanning doen na een hele dag school kan je vergelijken met je kind drie liter spruitjessap te doen drinken, kortom het onmogelijke.  Drama, heel veel drama en heel veel stalen zenuwen van mij, met heel veel geduld, dat zelfs dan nog eens opraakte.  Maar we zijn er geraakt. De vakantie is begonnen en we mochten deze week dus even samenzitten met de leerkrachten om het over de algemene ontwikkeling van onze kinderen te hebben.

Na schooljaren die een wrange tot zéér wrange nasmaak hadden, durven we langzaamaan te zeggen dat alles in zijn plooi lijkt te vallen.  Mijn zonen doen het goed, ze hebben wat extra hindernissen, maar die staan niet meer in de weg.  Ze hebben energieke leerkrachten die hen doen groeien en die hen over de hindernissen helpen.  Ik heb moeite om het hier zwart op wit neer te schrijven, omdat ik blijf beseffen dat het een broos evenwicht is. Omdat mijn vertrouwen in de school ooit helemaal aan diggelen lag.  Maar kijk, langzaamaan werken we samen om terug iets op te bouwen.  Voorzichtig, maar de basis is er.  Na de kerstvakantie krijgt de jongste zoon een nieuwe juf, dus dat wordt weer even afwachten en aftasten, maar we hebben er vertrouwen in.

Dus ja, wij kwamen heel tevreden thuis van het oudercontact.  De positieve woorden die we er hoorden, maken de struggle, die er thuis soms is, helemaal goed.  Het is voor ons de bevestiging dat thuisblijven voor de kinderen, onze beste beslissing ooit was.  Dat blijven praten en samenzitten met een school op een open manier, veel energie kost, maar ook veel kan opleveren.

Ik heb het hier op de blog vaak over de lastige klim op onze panaromaweg, maar kijk, vandaag kunnen we toch al eens voorzichtig van het uitzicht genieten.  En daar ben ik zo ongelofelijk blij mee. Het vult de energietank opnieuw, om alles wat de toekomst ons nog brengt weer aan te kunnen.