Ik zat op woensdagnamiddag na te praten met de logopediste over de goede vorderingen van de zoon zijn spraaktechniek. Het einde van de therapie is in zicht en daarom moeten we pas binnen een maand terug komen. Het plannen van die afspraak in mijn agenda zorgde voor wat ontnuchtering. Het gaf me een kleine blik op de toekomst die volgende week weer onze realiteit wordt.
Een probleem op school
Vanaf volgende week moet ik weer medicatie in mijn zoon pompen om een schooldag voor hem enigszins draaglijk te maken. Om er voor te zorgen dat hij wat ademruimte heeft en niet een hele dag op de toppen van zijn tenen loopt. Er zullen weer avonden gevuld worden met gefrustreerde kinderen die zichzelf niet gemotiveerd krijgen om die ene saaie huistaak te doen. Laat staan dat ik ze er voor gemotiveerd krijg. En nu zelfs, terwijl ik dit schrijf, voel ik mijn hart in elkaar krimpen en voel ik me weer bang worden. Ook al weet ik dat ik het kan, dat we er ons samen wel weer doorslaan. Toch zal het contrast met hoe ons leven er nu uitziet erg groot zijn. En dat is gewoon heel erg jammer.
Geen probleem in de vakantie
Want in de vakantie hebben mijn kinderen geen ‘probleem’. In de vakantie moet ik geen Rilatine uit de kast halen. In de vakantie loopt alles vlot. Verbazend vlot zelfs. Waarschijnlijk is dat ook te danken aan het feit dat we op elkaar afgestemd zijn. We weten dat we onze kinderen niet naar een museum moeten sleuren en ze ruimte moeten geven. Tijdens de vakantie heb ik kinderen zoals alle andere kinderen: soms eens slechtgezind, soms eens ambetant en zeurderig, maar meestal gewoon opgewekt, vrolijk, leergierig en optimistisch. Heerlijk vind ik dat.
Het hoger doel
Dus ja, ik ben bang om dat allemaal los te laten. Om dat wat we nu hebben weer te verliezen aan het hoger doel. En dan durf ik wel eens filosoferen over wat dat ‘hoger doel’ dan wel moet zijn. Dan vraag ik me af of het echt niet op een andere manier kan. Is een samenleving gericht op economische groei, winst en optimalisatie de enige weg? Ik weet het niet echt, maar het is alleszins wel de realiteit waar we het mee moeten doen. En uiteraard wil ik mijn kinderen daarin alle kansen geven.
Vanaf maandag zullen we weer klaarstaan mét goesting en mét inzet. Ik ben er klaar voor. Wij zijn er klaar voor.
30 augustus 2018
Al eens overwogen om voor een andere school te kiezen? Type Freinet?
30 augustus 2018
Voorlopig nog niet omdat de kinderen zelf wel nog gelukkig zijn op school. Ik weet ook niet of Freinet op zich de oplossing is. Moeilijk allemaal hé
4 september 2018
Wij maakten die keuze bewust, en de dochters gaan gewoon naar de school hier in het dorp. Met hun vriendjes, kort bij huis, samen naar school fietsen, … Dat heeft ook vele voordelen. Ik ben geen tegenstander van Freinet, maar denk dat het ook niet de ideale oplossing is voor onze dochter. En tot nu toe heeft ze het glansrijk doorstaan.
31 augustus 2018
allez .. en ik zit hier weeral, in mijn zoveelste nostalgische bui.
die vakantie dju.. hij is weer voorbij..
al mijn september blogpost’s getuigen van een zekere melancholie.. geen zin.. moet het ? vragen..
bvb http://liebest.wordpress.com/2016/08/31/reality-hits-me/
maar kom .. blij dat het jou beter vergaat..
(en overmorgen.. overmorgen zijn de kids er weer !)
31 augustus 2018
Of het mij beter vergaat weet ik niet. Hier zijn de dagen ver van picture perfect. De druk die weer zijn tol gaat eisen in september daar zie ik zo hard tegen. Maar routine zou ons ook wel deugd doen denk ik. Gemengde gevoelens dus 🙂
1 september 2018
Veel moed, lieve meid!
Ben je zeker dat je er weer mee moet starten? Is starten zonder geen optie en dan even evalueren na een (korte) periode? Zo zonde dat je het gevoel hebt dat je nu alles wat je opgebouwd hebt, weer zal verliezen maandag. Ik hoop voor jullie allemaal toch voor een vlotte overgang!