Ik heb twee kinderen met ADHD. Eentje van de twee neemt medicatie en de andere niet. En weet je wat? Het is nooit goed.
ADHD maal twee
Twee kinderen met ADHD, dat betekent dus twee kinderen die in aanmerking komen voor medicatie. Een diagnose ADHD betekent altijd dat kinderpsychiaters het er over eens zijn dat medicatie zonder problemen gegeven zou mogen worden. En toch zal geen enkele psychiater je zomaar een voorschrift Rilatine in je handen duwen.
Wat ik gemerkt heb, is dat ADHD enorm veel losmaakt bij de mensen. Er zijn er zelfs die beweren dat ADHD niet bestaat, dat het gewoon een term is voor slecht opgevoede kinderen. Toch straf dat sommige mensen denken dat ze meer weten dan alle wetenschappers en psychiaters samen. Dan heb je alvast geen last van een laag zelfbeeld, me dunkt.
Ik denk dat ik mezelf ondertussen een expert mag noemen in ADHD als moeder van twee kinderen met de diagnose. Ik volgde oudercursussen via de afdeling kinderpsychiatrie van het UZ Leuven en woon regelmatig workshops van Centrum Zit Stil bij. Bovendien ben ik leerkracht en heb ik wel wat ervaring in het omgaan met kinderen. In het hele traject dat ik reeds doorliep, heb ik ook meermaals de wetenschappelijke werking van methylfenidaat, de werkende stof van Rilatine, uitgelegd gekregen. Dus ik denk dat ik wel mag zeggen dat ik weet waarover ik praat.
Need for speed
Methylfenidaat is een afgeleide vorm van speed. Een amfetamine, dus. Het staat dan ook niet voor niets bij de verdovende middelen in een apotheek. Kortom, iets wat je geheel onbezorgd en zonder nadenken in je kind stopt om het jezelf comfortabel te maken. Toch als ik de ‘goedbedoelde’ opmerkingen van buitenstaanders mag geloven. En ik geloof dat die opmerkingen ook echt goed bedoeld zijn en komen vanuit een bezorgdheid, van dingen die mensen er ooit toevallig over gelezen of gezien hebben. Maar hoe goed bedoeld ook, het kwetst. Het geeft het gevoel dat je een beslissing ondoordacht hebt genomen en dat je kiest voor je eigen gemak. Het voelt alsof je je moet verantwoorden.
Neen, ik kies niet de gemakkelijkste oplossing voor mezelf ten koste van de gezondheid van mijn kind. Ik kies als ouder vóór mijn kind. Ik heb lijdzaam toegekeken hoe mijn kind 7 jaar lang worstelde met de wereld rondom hem. Een wereld die niet bij hem leek te passen. En ik vecht. Ik vecht om de wereld rondom hem te veranderen. Ik ben moe van het vechten tegen de vooroordelen en mijn gevecht is hoofdzakelijk een druppel op een hete plaat. Er is eigenlijk niets mis met mijn kinderen, hun hersenen werken gewoon op een andere manier en net dat is vooral een probleem voor de maatschappij waarin ze leven.
Wel of geen Rilatine?
Omdat ik de maatschappij op mijn eentje niet kan veranderen en ik mijn kind ongelukkig zag, een kind dat zichzelf ongewild steeds boycotte, besloten we Rilatine te geven. Ik kreeg een kind dat zich plots realiseerde dat hij wel iets kon en dat hij wel iets waard was. Hij kon eindelijk actief deelnemen aan de lessen, pikte dingen op, werd socialer en voelde zich eens geen mislukkeling. Die negatieve gedachten zijn op lange termijn immers veel schadelijker voor een kind, dan Rilatine.
En de andere zoon? Die krijgt voorlopig geen Rilatine. Al vraagt de school om ook voor hem met medicatie te beginnen, toch weiger ik dat voorlopig. Betere punten is nu niet echt iets waarvoor ik mijn kind een vorm van speed ga toedienen, zolang ik zie dat hij zijn leerstof beheerst en verder al fluitend door het leven gaat. Een 7 of een 9, dat is onbelangrijk. Maar ook daar moeten we ons weer verantwoorden.
Ik ben het beu
En ik ben het beu om me te verantwoorden. Ik ben het beu om te moeten blijven vechten tegen de vooroordelen en tegen de prestatiegerichtheid van de maatschappij. Ik ben het beu om te aanhoren dat hun kind dan waarschijnlijk ook ADHD heeft omdat het af en toe geen zin heeft in huiswerk en eens een vraag vergeet in te vullen. De nuance van de frequentie lijken ze gemakkelijkheidshalve te vergeten. Ze weten niet hoe het er hier aan toe gaat. Ze staan niet in mijn schoenen en dat hoeft ook helemaal niet. Maar ik zit niet te wachten op een uiteenzetting over wat zij zouden doen in het hypothetische geval dat ze in mijn schoenen zouden staan. Tenzij ik er zelf om vraag.
Ik ben het beu, maar – net zoals voor alle andere mama’s – is opgeven geen optie. Ik probeer te vertrouwen dat het goedkomt. Meer heb ik niet. Ik blijf er in geloven. En ik hoop dat we allemaal kunnen blijven geloven dat het goed komt. Want ieder mens heeft zijn eigen strijd te leveren, waarbij de ene strijd niet superieur is aan de andere. Het is geen wedstrijd. Dus laten we gewoon wat liever zijn voor elkaar en laten we vooral stoppen om ongevraagd een mening te verkondingen over andermans leven. Niemand zit er op te wachten. Niemand!
Om het met de woorden van Brené Brown te zeggen:
If you’re not in the arena also getting your ass kicked, I’m not interested in your feedback
21 juni 2018
Lieve An, wat een herkenbaar stukje tekst ! Mijn oudste zoon worstelde ook lang met zichzelf en de schoolse wereld. Het heeft me tonnen energie gekost om de juiste school/richting voor hem te vinden, de juiste manier om er te geraken, op zijn manier ! Er werden testen gedaan, maar ik wou hem niet in een hokje stoppen, met een “diagnose”, een papier en een hoop voorschriften voor rilatine … Ik wou hem vooral zichzelf laten zijn, zichzelf laten ontplooien met zijn eigenschappen en zijn mogelijkheden. De belangrijkste redding voor hem was de overstap naar de Steinerschool op zijn 15, een ware verademing, weg met de hokjes, eindelijk een school waar hij zichzelf mocht zijn en waar hij wel het gevoel kreeg dat hij iets kon. Tot hij enkele maanden geleden toch weer tegen zijn grenzen botste … Na vele vele slapeloze nachten en gesprekken met hem, zijn we dan toch begonnen met Rilatine. Een zeer lage dosis, en hij is ondertussen bijna 19 en snapt zelf heel goed wat het is, en hij bepaalt hoeveel hij neemt en wanneer. En ineens is er een andere wereld open gegaan, vooral voor hem, hij kan zich nu eindelijk concentreren, voelt zich totaal anders … En soms is er een stemmetje in mijn hoofd dat zich afvraagt waarom we in godsnaam niet eerder met Rilatine zijn begonnen … Maar het is wat het is, we proberen het beste te doen voor onze kinderen, vanuit ons moederbuikgevoel en daar hoeven we ons niet voor te verantwoorden ! Elk kind is uniek, en zolang ze zelf vrolijk en blij door het leven gaan, moeten wij ze de kansen geven om zichzelf te kunnen zijn. Voor mij is dat de basis, maar soms heb ik het gevoel dat ik daar nogal alleen in sta … Bedankt om jouw verhaal neer te schrijven !
21 juni 2018
Het is soms een eenzame strijd achter de schermen. Opgeven is geen optie. Zo blij jullie positief verhaal te lezen. Dat doet deugd. x
21 juni 2018
Oh ik begrijp dat gevoel, zelf ADHD hebbend en pas 10 jaar geleden de diagnose gekregen te hebben. Sinds ik rilatine neem heb ik mijn diploma middelbaar gehaald via tweedekansonderwijs en leer ik graag bij, laat ze maar zeggen, ik word er ook zo boos van. Mensen die geen besef hebben wat een invloed ADHD heeft op een leven, hoezeer het het leven bemoeilijkt en op wat het allemaal invloed heeft. Toch denken ze dat ze het recht hebben om oordelen te vellen. Ik weet hoe het is om zonder medicatie op te groeien en dat was zeker niet het beste voor mij. Dus voel u zeker niet schuldig, je bent sowieso een topmama, anders zou je niet zo betrokken zijn en u zo niet voelen. Niks dan bewondering hier ??
21 juni 2018
Dank je wel, Tessa. <3 <3 <3
21 juni 2018
mooi geschreven! En tonnen van gelijk. Niemand wacht toch op de veroordelingen van een ander.
21 juni 2018
<3 Merci, topwijf! :-)
21 juni 2018
That’s the spirit!? Hier werd de diagnose pas op haar 15de gesteld…want och…ze is wat zwakker dan haar zus, dat geeft frustratie. Maar constant een hoofd vol geroezemoes, met zichzelf geen blijf weten , …. zij en wij zijn heel gelukkig met de juiste diagnose en de juiste medicatie.
Dus laat ze maar zeggen…wij weten beter ?
Veel succes !
21 juni 2018
Thanks xxx
21 juni 2018
Amai, effe heel confronterend. Jarenlang beroepsmatig wel eens dingen gelezen over adhd maar nooit persoonlijk betrokken geweest. Een chaotisch kind hadden we, een dromerig en vooral heel creatief kind. Ondertussen is hij bijna 14 en hebben we de testfase achter de rug. Het samen leren vorig jaar in het eerste middelbaar voor de examens was een hel. Opmerkingen van leerkrachten over zijn dromerigheid waren er altijd al.Over zijn traag tempo ook. We maakten ons niet druk, hij was wie hij was. Maar de klasleerkracht pushte ons naar medicatie. Ze kende zoveel goede verhalen. Ik ging dwars liggen en steigerde. GEEN MEDICATIE. Lang heb ik zo gedacht. En nu komt hij aan een punt dat hij zelf vraagt om medicatie als hem dat zou helpen om zich beter te concentreren. Is het de invloed van langs alle kanten dit verhaal te horen? Ik weet het niet. Vrijdag krijgen we de uitslag van zijn testen. Te laat om er dit schooljaar nog iets mee te doen. Ik voel al direct de angst dat ik hem tekort gedaan heb door zo lang dwars te liggen. Tegelijkertijd kan ik me niet voorstellen wat zo’n pilletje voor hem zou kunnen betekenen. We weten ook helemaal niet of medicatie aan de orde zal zijn maar door gedachten van zijn studiebegeleidster denken we wel dat het die richting zal uitdraaien. Een wereld om bij te leren voor mij want ik besef nu maar weer eens te meer hoe onwetend ik ben… Dankjewel voor de herkenbaarheid en voor de dikke f***yous naar wat anderen denken. Wij moeten het ook doen met wie WIJ zijn. En we doen gewoon ons best…
21 juni 2018
Ik dacht ook zo, GEEN MEDICATIE, hij is wie hij is, dromerig, verstrooid, chaos, … En ik heb nu ook dat gevoel, waarom hebben we het niet eerder gedaan ? En zo 1 klein pilleke maakt blijkbaar toch een wereld van verschil uit in zijn hoofd. Hij was zelf zo geschrokken van de impact, “dat is dus concentratie” … Ik begrijp je dus helemaal, en als je daar behoefte aan hebt, wil ik er gerust wat verder met je over praten !
21 juni 2018
Je neemt altijd een beslissing op basis van de kennis die je op dat moment hebt. Geen enkele beslissing is definitief hé. Ik denk dat buikgevoel toch vaak de beste raadgever is. Ik heb het al enkele keren genegeerd en ik heb me dat telkens beklaagd.
Je komt er wel! Veel succes!
21 juni 2018
Wat maakt je een goede moeder? Je kinderen kennen, kansen geven, twijfelen, vallen, opstaan en weer doorgaan. En dat zijn de stappen die andere mensen niet zien, zij baseren zich op momentopnames, op fragmenten, al dan niet gekleurd door meningen. Maar jullie zijn zo goed bezig, zo’n goed team, laat daar geen buitenstaander tussenkomen!
Onze oudste dochter heeft soms ook last van zichzelf, gelukkig herkennen we zelf signalen waardoor we kunnen sturen en bijstaan. Het heeft ons veel moeite gekost om tot hier te geraken, er zijn al veel traantjes gevloeid, maar ik kan momenteel wel fier achterom kijken en zeggen: wij namen het in handen en pakten het aan. De reacties van anderen vallen dan in het niets!
21 juni 2018
x
4 maart 2021
Dag lieve Ann,
Deed echt goed om jouw verhaal te lezen, zo mooi verwoord. Onze zoon van 5,5 heeft heel waarschijnlijk ADHD en ons dochtertje van bijna 4 is nog een twijfelgeval. Ons zoontje S. neemt nu bijna 1 jaar Risperdal, wat in het begin wel leek te helpen maar nu niet meer. Gisteren te horen gekregen van de kinderpsychiater dat we Rilatine konden starten, wat me niet erg zint. We merken dat S. geen rust heeft in zijn hoofdje en daardoor veel afwezig is, waardoor hij heel veel mist op allerlei vlakken… Het staat al vast dat hij zijn 3de kleuterklas opnieuw mag doen.
Met wat je allemaal leest over Rilatine… willen we dat wel geven met een klein hartje en hopen dat het geen lijdensweg/moeilijke zoektocht wordt.
Liefs B.
6 maart 2021
Hoi Babs,
Het is altijd een moeilijke afweging.
Medicatie is hier geen wondermiddel, maar het zorgt wel voor dat het zelfbeeld ok blijft. Zodat hij niet constant negatieve opmerkingen krijgt van leraren enz. Bvb.
5,5 jaar lijkt me erg jong.
Maar als je zoontje erg lijdt onder de situatie is het de overweging waard.
Mijn raad: volg je gevoel.
Veel succes! Jullie kunnen dit 👊🏼
8 maart 2021
Hoi An,
Dank je wel lieve An voor je reactie. We zijn dit weekend gestart en het werd een heftige zondag. Hij reageert weer met onrust, agitatie en emotioneel. We wachten nu nog even af wat hij op school doet anders stoppen we.
Is niet de bedoeling dat hij met zichzelf geen weg meer kan. Het was zielig om te zien…
Liefs
Babs
8 maart 2021
Hey Babs,
Zit je op instagram?
Mijn account is @nononsonsmom_an
Stuur me anders daar eens een berichtje, dan praten we daar wat verder.
Groetjes,
An
22 juli 2024
Dag Babs,
Jouw verhaal is zo herkenbaar, mijn zoontje is ook 5,5 jaar. We gaan al bijna een jaar naar de psychiater. We geven ook in de ochtend een lage dosering Risperdal. De laatste visite had de arts ook Relatine voorgeschreven. Ik ben deze tot op heden nog steeds niet gaan halen omdat ik er zo fel over twijfel. Ik ben ten einde raad. Mijn zoontje gaat in september naar de stop-leerklas in het bijzonder onderwijs. Hij had moeite om zijn taakjes te doen in de laatste kleuterklas en ik vernam regelmatig dat hij zich niet lang kan concentreren en nog veel de hulp nodig heeft van de juf. Ik weet het ook niet goed wat ik ermee moet doen. Mijn moeder zit heel fel achter mijn veren om zeker geen medicatie te geven, dat ik hem de kans moet geven. Terwijl ik ook kan zien dat hij zo impulsief kan zijn en soms met zichzelf geen blijf weet. Soms heeft hij ook felle driftbuien durft ook te schoppen of slaan naar mij. Ik zie hem zooo graag en wil alleen het beste maar ik weet het echt niet met wat ik goed doe. Wel of geen Relatine? Ik vind hem nog zo jong. De school waar hij nu naartoe gaat heeft klasjes die prikkels verminderen met kleine groepjes. Ik dacht eerst af te wachten wat dit geeft als resultaat. Het geeft wel steun, om te lezen dat er vele ouders zijn in mijn situatie.
Gr Sheila