Vorige week nam ik afscheid van mijn vriend, mijn auto – vriend. Deze post is dan ook een ode aan mijn Bolleke.
Hallo!
Ik kocht mijn Bolleke met hulp van mijn ouders toen ik aan mijn stage begon. Je bent pas afgestudeerd en je wil wat. In mijn geval zo een schattig, rond autootje: de C3 van Citroën.
Omdat ik snel een auto moest hebben, werd het een stockwagen met alles wat destijds op een C3 kon zitten. Kleur: een blauw grijze, of eerder een grijzige blauwe. Hing er van wat van af hoe lang ie al niet meer naar de carwash was geweest.
De eerste jaren van Bollekes bestaan, heb ik samen met hem zo goed als alle rechtbanken van het land ontdekt. Van Visé tot Oostende, van Maasmechelen tot de Cour d’ Appel de Mons. Overal bracht me er overal veilig naartoe en weer terug naar huis.
Ai toch!
Nooit heeft Bolleke me in de steek gelaten. Ok, op twee keer na. Eén keert op de E40 richting Belgische kust. Dat heb ik hem snel vergeven.
De tweede keer gaf hij het op te midden van de verkeerswisselaar van Sint-Stevens-Woluwe. Eerlijk, daar kon ik iets minder hard om lachen, maar ook dat incident lieten we snel achter ons.
Jammer genoeg is mijn Bolleke wel vaak het slachtoffer geweest van vermaledijde wegpiraten: een kras over zijn gehele zijkant, plat gestoken banden, genadeloos gegrepen door een Spaanse vrachtwagen met Poolse nummerplaat én zelfs eens op sleeptouw genomen door een vehikel voorzien van een stevige trekhaak.
Toch verloor Bolleke zijn goede humeur niet. Vrolijk ronkend, met een elfje aan de achteruitkijkspiegel en Mickey Mouse aan zijn sleutel, trotseerde hij alle gevaar.
Ciao?
Toen ik mijn stage beëindigde, overwoog ik even om een Bolleke te vervangen. “Geen sprake van“, dacht ik toen. Niets mis met mijn auto, integendeel.
Niet veel later, kregen we het nieuws zwanger te zijn van een tweeling. Ik overwoog even om Bolleke te vervangen. “Niets van“, dacht ik toen, “gelukkig koos ik voor een 5 – deurs“.
We kochten een dubbele buggy aan en de paniek sloeg toe: ik overwoog even om Bolleke te vervangen. “Geen denken aan“, zei Bolleke, “past perfect in mijn koffer“. En gelijk had hij.
En zo toerden Bolleke en ik 11 jaar samen rond. De éne keer wat properder dan de andere, soms ietwat besmeurd met koek en snoep, maar altijd even enthousiast.
Helaas!
Het afscheid werd echter onvermijdelijk. Bolleke begon te kraken en te piepen. Er sneuvelde al eens een ruitenwisser en de airco koelde toch niet meer zo goed. Hij kreeg het moeilijk op de autostrades, trok niet meer zo goed op bij het invoegen en schakelde niet meer zo vlotjes.
Bij het jaarlijkse onderhoud vorige zomer kwam het verdict: de distributieriem was aan vervanging toe en er zat een lek in de oliepomp.
Hoewel ik al eens rondgekeken had naar een waardiger vervanger (nooit in het bijzijn van Bolleke!), kwam het nieuws hard aan: ik moest echt op zoek naar een nieuwe auto.
Het duurde zo’n vier maanden voor ik Opvolger koos. Bij de bestelling in december bleek dat deze nog minstens 5 maanden op zich zou laten wachten. Tijd genoeg dus om afscheid te nemen van mijn Bolleke.
Afscheid
Toen bleek dat opvolger misschien nog langer op zich zou laten wachten, maakte ik me zelfs kwaad op de garage. Onaanvaardbaar!
Mijn gsm rinkelde op woensdag 31.05.2018. Het was de garage. Opvolger stond klaar, de papieren konden opgehaald worden en met wat geluk mocht ik de auto volgende week oppikken.
“How, rustig, mevrouw“, dacht ik: “Niet te rap hé! Ik moet nog afscheid kunnen nemen…”
We reden die laatste ritjes heel bewust, Bolleke en ik. Nog eens door de carwash, nog eens naar oma en opa, een laatste rit naar school.
Met veel pijn in het hart werd Bolleke vorige week vrijdag ingewisseld voor Opvolger. Ik heb nog geen leuke naam voor Opvolger. De liefde moet nog wat groeien, maar dat komt wel.
Afscheidslied
Ondertussen neurie ik af en toe het betere werk van Clouseau. Ik denk er weliswaar een andere tekst bij:
“Zonder jou rijd ik nog steeds even snel,
De nummer’ plaat ver – an – der – de wel,
Dus ik neem afscheid, jij wordt nu verkocht,
Ik wens je nog veel plezier, daar in die Eeuwiiiggeeuh Boo-ho-hoocht.
En ik weet, ik zou dankbaar moeten zijn,
maar precies daarom doet het zo’n pijn.”
Het ga je goed, lief Bolleke, merci voor alles!
Laatste berichten van Eveline_nononsonsmoms (toon alles)
- Eveline neemt afscheid - 18 december 2018
- Ode aan Bolleke - 12 juni 2018
- Met liefde gegeven: juwelen van Lucardi.nl - 29 mei 2018
12 juni 2018
Wat een geweldig leuke blogpost!! Ik had hetzelfde model – maar ander kleurtje – toen ik mijn eerste job begon, ook met een beetje hulp van mama en papa gekocht. Toen ik enkel jaren later een bedrijfswagen kreeg, reed mijn man ermee, maar toen ook die een bedrijfswagen kreeg ging ik hem verkopen. Ik vond dat dus echt lastig, afscheid nemen van dat “ding”. Mijn eerste echt grote aankoop en eentje waar ik echt content van was. Het leek een kleine auto, maar er was verbazingwekkend veel plaats! Uiteindelijk verkocht ik mijn auto aan een jongevrouw… net afgestudeerd, klaar om de grote wereld te ontdekken… dat voelde juist 🙂