Wie me kent of deze blog leest, weet dat ik kan genieten van lekker eten, liefst in goed gezelschap. En laat dat goed gezelschap nu het liefst mijn kinderen zijn.
Wanneer ik dan op de E40 richting kust van op de achterbank hoor roepen: “Gaan we aan zee krabbenpoten en garnalen eten?!”, kan ik niet anders dan glunderen.
Onder het motto “als het goed is, mag het ook wel eens gezegd worden”, wil ik het met jullie hebben over krabbenpoten en garnalen. Of toch over het feit dat mijn kinderen daar zot van zijn.
Opvoeden is een uitdaging
Mama worden, bracht heel wat uitdagingen met zich mee. Althans voor mij. Ik vind dat best lastig en vermoeiend, kinderen opvoeden. Vooral het consequent zijn en alles 10 duusd keer moeten herhalen.
“Met twee woorden spreken”, “handen wassen na het plassen”, “alsjeblieft” en “dankjewel”. Ja, dat soort moeder ben ik, tot treurens toe.
Af en toe mag het ook eens wat losser en steekt het niet zo nauw. Let it go, zong Elsa en gelijk had ze.
Waar ik echter wel als de dood voor was, was dat ik slechte eters zou hebben: Kinders die niets lusten of de hele tijd in hun bord zitten morrelen, Gebroed dat met lange tanden zou eten of Kabouters die hun bord onaangeroerd zouden laten. Thuis, maar erger nog: op bezoek of op restaurant.
Petje af voor ouders die dat gevecht wel meemaken en daar toch vaak rustig en geduldig onder blijven.
Ik prijs mezelf gelukkig dat mijn kinderen vooraan in de rij stonden toen ze ‘eetlust’ en ‘appetijt’ uitdeelden. Helaas ook bij de bedeling van ‘schelle stemmekes’ en ‘dovemansoren’, maar dat is een ander verhaal. 🙂
Gelukkig eten ze graag
Toegegeven, de éne stond wat meer vooraan dan de andere wat die eetlust betreft, maar ze doen het allebei niet slecht.
Waar echt niet over te onderhandelen valt, zijn spruiten en witloof. Ajuin voor ZoonS, al geldt dat niet als hij het niet ziet zitten. Om één of andere reden eten ze wel graag spaghetti met veeeeeeel kaas, maar andere gesmolten kaas of kaasfondue is uit den boze.
Tomaten, komkommers, paprika – rauw of niet -, groene boontjes, olijven en zowat alle soorten fruiten gaan dan weer binnen als niets. Vorige week staken we voor het eerst dit jaar onze BBQ aan en mijn tabouleh met verse groenten was op voor ik het wist. Ja, dan kan ik echt fier zijn.
ZoonS is wat kieskeuriger en af en toe wat koppig. Als het hem aanstaat, eet hij makkelijk 2 borden leeg. En het liefst van al eet hij samen met opa de kom bloemkool met witte saus leeg. ZoonV eet wat meer met mate, maar vraagt onbeschaamd wanneer we nu “eindelijk” nog eens sushi gaan eten en bestelt op restaurant het liefst een portie mosselen.
En wat ik echt het einde vind, is dat ze allebei gek zijn van krabbenpoten en garnalen. Telkens als ik aan zee ben, kan ik het niet laten om even langs de viswinkel in Zeebrugge of de vismijn in Oostende te passeren. Een zakje ongepelde garnalen en een paar verse krabbenpoten, daar kan ik écht van genieten.
Dat zorgt voor heel wat gezelligheid
Op andere momenten zou ik ze al eens achter het behang willen plakken, maar tafelen met mijn zonen vind ik meestal heerlijk.
Het is ook mijn moment van ontspanning naar een drukke werkdag. Allicht straal ik dat ook uit en voelen de kinderen dat aan.
Ze blijven natuurlijk nog niet zo lang zitten en dat hoeft ook niet. Als ze gegeten hebben en voldoende hebben, mogen ze van tafel gaan. Het blijven kinderen, kleine bommetjes vol energie die het liefst in het rond stuiteren op de zetel. Let it go.
En zittend aan de tafel, hoor je wel eens wat. Zoals deze:
ZoonS: “Mama, ik ga wel kok worden hé en V. de bediener.”
ZoonV: “Ja, ik ben dan de bediener”.
ZoonS: “Of nee, wacht, jij was toch de croissant?”
ZoonV: “Ja, de croissant… of nee, was het niet de garsan?”
#dubbelvanhetlachen
Laatste berichten van Eveline_nononsonsmoms (toon alles)
- Eveline neemt afscheid - 18 december 2018
- Ode aan Bolleke - 12 juni 2018
- Met liefde gegeven: juwelen van Lucardi.nl - 29 mei 2018
