Wij gingen skiën in Leysin. De lente is wel al in het land en we hebben ook al wat van de zomer gezien. Toch wil ik jullie nog even vertellen over onze skireis. 10 dagen voor de Ijsheiligen, kan dat misschien nog net?
In mijn blogpost van 10.10.2017, liet ik jullie weten al dat ik voor het eerst zou gaan skiën in de Paasvakantie. Ondertussen heb ik echt op latten gestaan.
Hoe me dat verging, lees je hier!
Ik geef het eerlijk toe: mijn eerste ski – week was een bewogen week. Die week skiën in Leysin was van begin tot einde een belevenis. Elke dag heb ik wel iets meegemaakt: niets groots, niets ergs (gelukkig), soms zelfs iets heel kleins.
Toch maakten al die dingen dat ik deze vakantie niet snel zal vergeten.
Rit met de sneeuwscooter
Zaterdagochtend 31.03.2018 vertrokken we om 4u00 ’s nachts richting de bergen. De kinderen in hun pijama in de auto, de picknick in de koelzak en de valiezen in de koffer.
De rit naar Leysin verliep vlot: enkele files onderweg, maar ook enkele heerlijke dutjes. Zoals gepland kwamen we rond 15u00 toe in hotel Fabiola van Intersoc om vervolgens in te checken in Leysin Lodge, een Intersoc Partner.
Daar wachtte ons best een speciale ontvangst: omdat er nog zo veel sneeuw lag, was het pad naar de lodge besneeuwd. Onze bagage en wijzelf werden dus met de sneeuwscooter tot aan de lodge gebracht.
De kinderen vonden dat uiteraard een fantastische ervaring, ook al was het maar een kort stukje. Toegegeven, ik vond het ook best fijn! 🙂
Zeer teentje
Ik heb wel meerdere vreemde gewoontes. Eéntje daarvan is dat – als het kan en sociaal aanvaard is – ik meteen mijn schoenen uitzwier als ik ergens binnenwandel.
Van zodra alle koffers in de lodge waren, zwierde ik dus mijn schoenen uit en begon ik vol goede moed uit te pakken. Ik had wel zin in het skiën.
Eerste werk: schoenen uit, tweede werk: uitpakken, derde werk: KNAL… met mijn teen tegen één van de koffers aanlopen. Resultaat: gezwollen, paars teentje.
Hoe zou ik nu nog in die skibotten geraken en kunnen skiën? Met ijs, veel Voltaren – gel en tape rond mijn tenen, zo bleek.
Vergeten bagage
Met mijn teen ingetaped, maakten we ons klaar om terug te keren naar het hotel om ons materiaal in orde te brengen. Dus nog snel even mijn haar fatsoeneren en op naar het hotel!
Ikke: “Schaaahaaat, waar is de reistas met de toiletzakken?”
Echtgenoot: “Euh?! … in de badkamer … thuis?”
Mijn reactie: “Wat?!”, “Oh nee, nee, neeeeee”, “Mijn LENZEN zitten daar in!” en “Mijn PIL zit daar in!” (en ook wel een beetje: “DE HAARDROGER ZIT DAAR IN!!!”)
De trip naar het hotel werd dus vervangen door een rit naar supermarkt. Net voor sluitingstijd konden we daar nog tandenborstels, tandpasta, shampoo en een paar andere essentials kopen. Maar niet alles was dus vervangbaar. Best een beetje balen.
Angst op de piste
Ondanks het feit dat ik moest skiën met mijn bril, geen aangepast masker had (Ik kocht er nog wel ééntje) en lekker emotioneel was door de gierende hormonen in mijn lijf (ik neem mijn pil normaal gezien altijd door), moet ik zeggen dat ik na de eerste dagen les best plezier kreeg in het skiën.
Na een paar keer goed vallen, blauwe plekken op mijn schenen te zien verschijnen en een paar keer bijna in mijn broek te hebben gedaan, begon ik op woensdag de beginnerspiste onder de knie te hebben: ik sjeesde met wat zelfvertrouwen de berg af en zoefde ik met een bocht die een fractie van cool te noemen viel, naar de rolbandlift.
We kregen les van Pauline van l’ École Suisse de Ski de Leysin. Ze wilde met ons graag een makkelijke blauwe piste proberen in het skigebied boven. Tot dan toe hadden we alleen beneden geskied, vlakbij het hotel en de lodge.
Op donderdag trotseerden we dus de stoeltjeslift. Ik had die woensdagnamiddag al eens geoefend, maar toch lukte het me niet om uit de stoeltjeslift te skiën en niet te vallen.
Was de stoeltjeslift maar de grootste beproeving geweest die dag, helaas.
Boven aangekomen bleek er teveel wind te staan. De blauwe piste die Pauline in gedachte had, was gesloten. Ze besloot dan ook om ons via een andere blauwe piste de berg te doen afdalen.
En dat werd een absolute ramp! Ik denk dat ik in heel mijn leven nog nooit zo bang ben geweest. De piste was plots veel smaller, er waren afgronden naast de piste, bochtjes maken lukte me helemaal niet meer en zelfs mijn pizzapunt leek meer op een mislukt focaccia – brood. Het feit dat ik die voormiddag ook ongesteld werd, hielp er niet echt aan.
Als een klein kind, hangend achter mijn man, ben ik dan de piste afgesukkeld. Ik nam me die middag voor dat ik nooit meer zou skiën, dat ik nooit nog op latten zou staan. Never again.
Nog een ritje met de sneeuwscooter
Vrijdag was echter een prachtige dag. Een mooie zon, een helder blauwe hemel en ik besloot het skiën toch nog een kans te geven. Het zou zonde zijn die laatste dag verloren te laten gaan.
We hadden geen les meer, maar besloten met onze dappere beginnersgroep opnieuw de reis naar boven te maken en toch die makkelijke blauwe piste te proberen.
Stoeltjeslift 1: derde keer, goede keer. Afdaling op weg naar de piste: mooie bochten, maar toch iets teveel snelheid en te weinig controle naar mijn zin. Stoeltjeslift 2: een val beneden aan de poortjes (oh ja…), maar een mooie afdaling boven naar de start van de piste.
In mijn euforie dat ik de stoeltjeslift met succes verlaten had, skiede ik, juichend met mijn armen in de lucht, naar Echtgenoot toe die mij met open armen wilde opvangen. En dàt had ik niet verwacht. Ik skiede tegen hem aan, viel en bezeerde mijn knie.
Ik kreeg mijn ski niet meer aan, deed nog een poging om de piste af te wandelen, maar het lukte niet. Mijn knie deed teveel pijn. Skiën zat er die dag niet meer in.
En zo kwam ik die week een tweede keer op de sneeuwscooter terecht: ééntje met een zwaailicht deze keer.
De rest van de namiddag spendeerde ik dan maar met mijn e-reader op mijn stoel op het terras. Met dat mooie weer was dat nu ook weer niet zo erg. 😉
En volgend jaar?
Echtgenoot heeft erg genoten van onze ski – trip. De kinderen waren niet zo overtuigd, maar vonden het wel leuk. Als je het hen nu vraagt, is de stand 1 – 1: V wil terug, S liever niet.
Ga ik nog skiën? Ik ben er nog niet uit. Ik houd mijn antwoord nog even in beraad. Het was een echte belevenis. Het was niet de vakantie van mijn leven en skiën wordt niet meteen mijn sport.
Ik kan echter ook niet zeggen dat ik nooit meer zal skiën. Op mijn to do – lijst moet dan wel “angst overwinnen” met stip op één. Laat dat nu wel net een hele moeilijke opdracht zijn.
Wie heeft de gouden tip voor mij?
PS: Mijn knie is ok. Ik had mijn kruisbanden verrekt, maar ondertussen gaat het veel beter met mijn knietje. Ja hoor: ijs en Voltaren – gel. Tape kwam er nog niet aan te pas. 😉
Laatste berichten van Eveline_nononsonsmoms (toon alles)
- Eveline neemt afscheid - 18 december 2018
- Ode aan Bolleke - 12 juni 2018
- Met liefde gegeven: juwelen van Lucardi.nl - 29 mei 2018
1 mei 2018
Thuis wat skiles volgen op de matten helpt enorm. Geen gedoe met liftjes en echt tijd om je te concentreren op techniek.
Eens je zelf voelt dat een bocht nemen geen toevalstreffer is en je echt kan remmen wanneer je wil. Dan heb je minder angst.
Ik was een echte schijtluis en waag me ook nog niet aan zwarte pistes, maar eens je voelt dat je het kan, dan kan je toch genieten van skiën en het landschap.
14 mei 2018
Bedankt voor de tip, Sofie. Ik had een privé – les genomen vooraf, maar ééntje van een uur. Dus aan echte hellingen zijn we niet toegekomen, dat was misschien beter geweest. Volgend jaar beter? 😀
1 mei 2018
Leysin via intersoc staat volgend jaar op mijn lijstje. Viel Het hotel en eten mee? En hoe ervaarden de kids de ski lessen?
14 mei 2018
Wij zaten in Leysin Lodge, Intersoc Partner dus ik kan je helaas niet veel vertellen over het eten en het hotel. Ik hoorde wel van andere gasten dat ze het hotel beetje verouderd vonden, toe aan renovatie. Vooral de badkamers, was zo een plastieken module in de kamer. Maar dat heb ik dus zelf niet ondervonden. De kinderen hadden een hele dag les, dat vonden ze soms wel veel omdat ze ons weinig zagen, maar ze willen toch graag terug gaan. 🙂
1 mei 2018
Wij zijn dit jaar voor de derde keer gaan skiën met het gezin. Het eerste jaar was redelijk rampzalig, het tweede ging beter en dit jaar was vanaf dag 1 fantastisch! Tip: neem privélessen (eventueel samen met de kinderen)je leert veel meer op korte tijd… 🙂 Ik was bij de groepslessen steeds de traagste en de zwakste, iedereen moest op mij wachten en het tempo lag steeds te hoog…dit jaar heb ik echter veel meer geleerd tijdens de privéles.
14 mei 2018
Allé, er is nog hoop voor mij dan. Bedankt voor je leuke reactie! 🙂