Ik wilde een snelle post vandaag, dus ik ging nog eens kijken op de site van Lentezoet. Ik vond er weer een leuk gedichtje. Eéntje met advocaat er in.
Ik schrijf hier niet veel over mijn werk. Dat is een bewuste keuze. Niet omdat ik niet trots ben op mijn werk of omdat ik mijn job niet graag doe, maar omdat het niet evident is om er veel over te schrijven.
Eén van de belangrijkste regels is vertrouwelijkheid. Dat heeft zo zijn redenen. Schrijven over het werk, houdt altijd een risico in. Want dan wil ik misschien iets uitleggen en een voorbeeld geven. Dan ben ik bang om net die zin teveel te schrijven. Om net teveel informatie vrij te geven.
De blog is een uitlaatklep, die niets met het werk te maken heeft. Zo hoort een goede uitlaatklep te zijn.
Mijn werk beïnvloedt mijn bloggen wel heel erg, zeker de voorbije weken. Het was zo druk dat er voor bloggen weinig ruimte over bleef. ‘S ochtends vroeger opstaan om te werken, ’s avonds opnieuw achter mijn computer kruipen om nog wat inhoud op papier te krijgen.
Ik geef grif toe dat mijn dossiers voorrang krijgen op mijn hobby’s. Dat hoort ook zo naar mijn cliënten toe, vind ik. Voor mij is het een dossier, voor mijn cliënten gaat het om (een aspect van) hun leven. Ik zou ook graag zo snel mogelijk reactie krijgen, in dat geval.
Het is de eerste keer sinds de start van onze blog dat ik zo lang geen tekst geschreven heb, maar ik kwam er eenvoudigweg niet toe. De vakantie, de overvloed aan werk na de vakantie, de vakantie van collega’s, de start van het nieuwe schooljaar, de start van het nieuwe gerechtelijk jaar, kinderen die meer last van de nieuwe start leken te hebben dan anders (toegegeven: dan kon nu ook wel, lees maar hier), verjaardagsfeestelijkheden en een goed virusje met koorts en veel snot er boven op. Bloggen lukte gewoon even niet.
Vanavond moest en zou ik wel hernemen, ongeacht. Ik moet dringend nog enkele aanwezigheidslijsten typen voor twee evenementjes de komende weken en een pleidooi voorbereiden voor morgen, maar dit moest er eerst even uit.
Zo blijkt althans, want het plan was om een heel kort blogje te schrijven.
Daarom ging ik weer even kijken op Lentezoet. Ik ben wel fan van de gedichtjes van Lentezoet, dat kon je hier al lezen.
En ik vond alweer een hele leuke. Het gedicht maakte blijkbaar wel even iets in me los, zoals je kan lezen.
Het gedichtje sprak dus me aan. Omdat het zo herkenbaar is, omdat ik altijd maar hoor dat mijn Kabouters zo mondig zijn, maar dat dat niet verwonderlijk is met zo een moeder, omdat het mijn beide werelden voor heel eventjes combineert, zo net op het einde.
Ik laat het jullie gewoon zelf even lezen:
Ik heb een klein vermoeden dat mijn ouders dit tekstje allicht ook heel herkenbaar zullen vinden. *bloos*
Tot snel!
Laatste berichten van Eveline_nononsonsmoms (toon alles)
- Eveline neemt afscheid - 18 december 2018
- Ode aan Bolleke - 12 juni 2018
- Met liefde gegeven: juwelen van Lucardi.nl - 29 mei 2018
26 september 2017
Mooie woorden en herkenbaar, die tegenargumentatie 😉
27 september 2017
Herkenbaar! Met name het balanceren van een drukke baan met een hobby…. dankjewel, mooie post!
3 oktober 2017
Een heel mooi tekstje, het deed mij ook glimlachen van herkenning 🙂
24 mei 2018
Oh, dat is echt keischoon! Ik ben meestal de rechter, voor mijn drie advocaatjes 🙂