Opvoeden zonder #notperfect

Vorige week was het Week van de Opvoeding met als thema: Samen lachen, huilen, praten, eten. Er werd gevraagd door de opvoedingslijn om een foto van een niet zo perfecte leventje met kinderen te delen op sociale media met #notperfect. Op sociale media delen we meestal onze leuke momenten, wat een vertekend beeld zou kunnen geven. De opvoedingslijn wilde op deze manier de roze wolk wat realistischer inkleuren. Ik deelde geen ‘eerlijke’ foto en deed niet mee aan de actie. 

Waarom deed ik niet mee?

Ten eerste denk ik er vaak niet aan om in het heetst van de strijd een foto van te nemen, dan ben ik bezig met een brand te blussen of om de binnendeuren te beschermen van mishandeling.

Ten tweede omdat ik de integriteit van mijn kinderen niet te grabbel wil gooien. Een kleuter die zichzelf op de grond gooit in het midden van de koekjesafdeling bij de plaatselijke supermarkt vinden we best ok en aanvaardbaar. We vinden het zelfs een beetje grappig, omdat het herkenbaar is. Het hoort bij de leeftijd.

Wie ben ik om daarvan foto’s te nemen en op het www te zetten? Wie help ik daarmee? Wie zit daar op te wachten?

Bij een lagere schoolkind ligt die kaart al helemaal anders.
Ik heb geen kleuters meer die hysterisch brullen. Met de nadruk op ‘meer’, want ik had ze uiteraard ook. Met een hogere frequentie dan de gemiddelde kleuter. Wees maar zeker. Maar nu…
Nu houden we zulke dingen het liefst in de beschermende en veilige omgeving van thuis. Een omgeving waar mijn kinderen zich veilig voelen omdat ze weten dat ze er geen liefde kunnen verliezen omwille van gedrag dat afwijkt van de norm of omdat ze met zichzelf wat in de knoop liggen.
Wie ben ik om daarvan foto’s te nemen en op het www te zetten? Wie help ik daarmee? Wie zit daar op te wachten?

Sociaal netwerk

Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je terecht kan bij andere ouders. Ouders waarvan je weet dat ze niet klaar staan met een oordeel, maar die gewoon luisteren als je wil praten. Een goed netwerk waar je terechtkan is zo belangrijk.
Ik heb me een tijdje alleen gevoeld hierover, gewoon omdat ik zweeg. Bijna nooit praatte ik over onze moeilijke momenten, maar sinds ik dat wel doe, gaat het veel beter met dat alleen voelen.

Ik was zo naïef om te denken dat als een kind niet deed wat er van hem verwacht werd, dat de opvoeding dan wel de oorzaak ging zijn. Te streng, te laks, te whatever.

Het etiketje ADHD heeft me daar voor een stuk bij geholpen. Ik heb me heel lang afgevraagd wat ik verkeerd deed en was zo naïef om te denken dat wanneer een kind niet deed wat er van hem verwacht werd, dat de opvoeding dan wel de oorzaak ging zijn. Te streng, te laks, te whatever.

Ondertussen weet ik beter, veel beter. We doen mee aan een oudercursus van kinderen met ADHD en dat doet ons deugd. Er worden verhalen gedeeld en er is voor één keer veel herkenning. We krijgen opdrachten, moeten huiswerk maken en delen onze successen en mislukkingen tijdens de les met de andere ouders.
Elke keer ik van die cursus thuiskom, zit ik boordevol energie. Het doet me zoveel deugd.

 Roze met glitters of grijs?

Het is geen wedstrijd over wie de donkerste wolk heeft en wie op de meest roze (met nog wat gouden glitters) zit. Het gaat erom dat je echt met elkaar praat over je successen, mislukkingen en bezorgdheden in het ouderschap. Daar heb je volgens mij geen sociale media voor nodig.

Want eerlijk: de eerste die van mij een foto maakt terwijl ik hormonaal onstabiel zit te wenen omdat ik iets vergat mee te geven met de kinderen naar school waarna ik nog ruzie zit te maken in het verkeer en dat allemaal op een ochtend dat ik was opgestaan met migraine en onder de pillen zat om toch maar de dag door te komen, die zal dat niet meer kunnen navertellen vrees ik.

Waarom zou ik het dan met mijn kinderen doen?