Labels, voor sommigen dienen ze om iets in hokjes te kunnen steken. Om ergens een stempel op te zetten. Voor ons betekent het een nieuw begin van een lange reis.
We zijn al lang bezig met die lange reis natuurlijk. Een label komt niet uit de lucht vallen. Ik voelde aan zò veel dat er wat meer aan de hand was. Maar het is zo moeilijk om in te schatten als ouder. Het aftoetsen bij andere ouders leverde meestal het antwoord: ‘Bij ons is dat ook’.
En ik was even gerust gesteld, al bleef het toch wel knagen. Tot hij begon te sporten. Plots waren we toeschouwer van ons kind ten midden van leeftijdsgenootjes en gingen onze ogen open. Andere kinderen stellen inderdaad ook hetzelfde gedrag, af en toe, misschien als ze moe zijn of zo, misschien 1 keer per maand of zo. Bij ons is de frequentie eerder omgekeerd.
Tijdens zijn start van het eerste leerjaar had ik dan ook maar een half woord nodig om op de kar te springen. Ik ging op zoek naar een diagnostisch centrum. Er werd getest en er werd gesproken. We konden er met ons verhaal terecht en we kregen begrip en erkenning. Het voelde een beetje als thuiskomen. We waren op de goede plaats beland.
Ondertussen is de diagnose gesteld en wachten we op het verslag van het adviesgesprek.
Ik voel me opgelucht. Opgelucht dat ons buikgevoel juist zat. Opgelucht dat mensen met kennis van zaken samen met ons naar oplossingen zoeken voor thuis en op school. Opgelucht dat we er niet meer alleen voor staan, maar ook opgelucht dat we als ouder geen fouten hebben gemaakt. Dat het niet komt door de opvoeding. We kregen zelfs de bevestiging dat we goed bezig zijn. Dat we proefondervindelijk al weten wat er werkt en hoe we het best met hem omgaan. Getuige daarvan dit artikel over de time timer.
Al komen er nu ook vragen bij. Vragen waar we als ouders nog een antwoord op moeten verzinnen. We hebben nog veel te bespreken. Want mijn visie is niet altijd dezelfde als die van mijn man, maar we moeten wel een team vormen. Welke weg slaan we in? Doordachte keuzes maken, hopen dat we de juiste weg zullen nemen en de bangheid om fouten te maken onderdrukken.. En dan gewoon… springen!
Ouder zijn is verdomd moeilijk.
Hebben jullie ook een kind met een label? Hoe hebben jullie het hele proces ervaren?
Wat je misschien ook graag leest?
Driftbuien counteren met de time timer app
9 juni 2016
Wow, straf hoe je hierover schrijft… heftig allicht om een label te krijgen maar anderzijds hoop ik dat het voor jullie ook een begin kan zijn om het samen nog beter te doen! X
9 juni 2016
Dan hopen we met twee 🙂
9 juni 2016
ik kan me voorstellen dat dit niet alleen het ‘einde’ is van een hele lange weg vol twijfels en vragen, maar ook het begin van een waarschijnlijk nog veel langere weg die jullie nog niet kennen, waarvan jullie niet weten wat er zal komen gaan, … Maar wel een weg die jullie met veel liefde, geduld, èn met de juiste en nodige hulp zullen kunnen afleggen… Ik vind het echt knap dat je dit schrijft, en hoe je dit schrijft, en wil jullie echt heel veel moed en succes en doorzettingsvermogen wensen, veel kracht, energie, positiviteit, geloof dat jullie het juiste doen, en ook vooral heel veel liefde… Vertrouw op je gevoel als mama!!
Zelf nog geen ervaring hiermee, dus daar kan ik je niet mee helpen. Ik ken wel meerdere mensen die het wel hebben, dus moest je willen, kan ik je daarmee in contact brengen. XXX
9 juni 2016
Dank je wel voor je lieve woorden x
9 juni 2016
Je schrijft precies zoals het bij ons ook ging! En alle emoties die daarbij horen. De twijfel, de schuldgevoelens, de vraag of je zelf aan de basis ligt… Mijn zoon is al 13 en eindelijk dit jaar kregen we het ‘label’ na een jarenlange zoektocht van ‘wat is er aan de hand’, want als moeder voel je zoiets, je wil het niet hardop zeggen, maar je weet dat je kind ‘anders dan anders’ is. Bij hem was het niet zo eenvoudig om te vinden wat er scheelde, tot we op een dokter botsten die heel veel ervaring heeft. En nu ik lees over die diagnose, boeken en internet uitpluis, vallen al die stukjes zo hard op hun plaats, dat ik alleen maar kan denken “hadden we dat maar eerder geweten, dan was er zoveel anders/beter gelopen”.
Heel veel succes met jullie zoektocht naar hoe omgaan met hem!
9 juni 2016
Ik kreeg eerder toevallig een boekje in mijn handen in mijn zoektocht naar een beloningssysteem. Ik kon bijna alles afvinken, zéér confronterend.
9 juni 2016
Heftige emoties, maar heel oprecht en recht uit je moederhart! Heel moedig dat je hierover schrijft. Alle respect voor jullie als ouder dat jullie “het” wilden zien want ook daar is veel moed voor nodig. Het getuigt ook van jullie onvoorwaardelijke liefde voor hem, het aanreiken van tools die hem helpen om zijn weg te vinden in de drukke spaghetti van alledag. Heel veel succes bij het vervolg van jullie tocht die hopelijk snel een minder hobbelig pad zal kennen !! Je weet me te vinden hé ? Dikke knuffel! xxx
9 juni 2016
xxx
9 juni 2016
Momenteel (nog) geen label hier, maar je weet nooit natuurlijk…
In onze omgeving hebben we het wel al meermaals gezien. Vaak ook de twijfel of de weerstand… gaan we al die gesprekken en testen doen om daarna een label op ons kind te laten plakken? Een label om een persoon in een vakje te duwen, daar heb je niets aan natuurlijk, maar als een diagnose gesteld wordt en je van daaruit kan vertrekken om beter te leren omgaan met je kind, om beter te begrijpen hoe je kind denkt, voelt en handelt, om te weten wanneer je zou moeten loslaten in plaats van strijden, om samen met de school een aanpak te bespreken of misschien een ander type school te kiezen, … dan kan een label vooral nuttig zijn. En trouwens ook voor het kind, om zelf beter te begrijpen waarom sommige dingen misschien moeilijk gaan…
Ik wens jullie het allerbeste!
9 juni 2016
Ja, idd. Voor hem is dit ook belangrijk. Dat hij beseft dat hij geen schuld treft. De dokter zei het mooi:’ De omgeving moet veranderen, het kind kan niet veranderen’
9 juni 2016
Ik ben een kind met een label, tot zover mijn ervaring 😉 Maar ik ben blij dat mijn ouders destijds op zoek gingen naar wat het was, zelfs al was de school het daar niet mee eens. Ik ben blij met dat label, omdat het gevoel “ik ben anders” daardoor een plaats kreeg en het dus niet mijn eigen schuld was. En vooral blij omdat een label deuren opent, op school en op andere plaatsen. Maar over het opvoeden van dit kind, daarover zou je eens met mijn mama moeten babbelen 😉 Naar verluidt ging dat met veel slagen en stoten 😉
9 juni 2016
Ah, dat wist ik niet. Voor school is het idd belangrijk. Ik zal eens met uw moeder moeten praten dan, maar zo te zien heeft ze dat redelijk goed gedaan 🙂
9 juni 2016
Geen kind met label, maar ik werk wel met kinderen die een label hebben. Dit jaar in een project waarbij ik als coach voor leerkrachten probeer om hen te ondersteunen in het omgaan met kinderen met labels (en kinderen die geen label hebben maar toch een eigen aanpak nodig hebben).
Moest je daar vragen over hebben, advies, tips, of gewoon ventileren, dan weet je me te vinden (denk ik).
9 juni 2016
Dank je wel. Ik ben me nu wat aan het inlezen.
9 juni 2016
Ouder zijn is soms verdomd heel moeilijk !
9 juni 2016
het is idd verdomd moeilijk soms! En wat het label ook is, ik duim dat jullie nie teveel last hebben van vooroordelen!
9 juni 2016
Daar zeg je zoiets. Ik zou hem daar zo graag voor willen beschermen hé.
9 juni 2016
Ik weet niet of je mijn blog leest, maar dan weet je dat mijn zoontje ook een label heeft, zij het dan een heel ander dan waar jij het over hebt. Hij heeft down, en dus begon voor ons het zoeken naar de juiste weg, en het aanvaarden, meteen na zijn geboorte, wat heel anders is. Ik hoop voor jullie dat jij en je man toch meestal met de neuzen in dezelfde richting zullen staan, want je zult heel vaak moeten overleggen en knopen doorhakken. De angst om fouten te maken, die herken ik heel hard, zeker nu ons kleine ventje in september op school zal beginnen en er dus heel veel op ons afkomt.
Weet dat je op heel veel plekken en op heel veel manieren geholpen kunt worden. Er is ondersteuning, al moet je er soms wel wat naar zoeken – lang leve het M-decreet… niet, dus.
Ik vind alleszins wel dat je er heel mooi over schrijft, en tussen de regels voel ik al dat je dit allemaal met heel veel liefde omarmt en er voluit voor zal gaan. Moeilijk is het sowieso, dat is het al zonder label, laat staan met.
Veel moed, en zoals mijn moeder zei toen ons Ernestje net geboren was: “zolang je op elkaar steunt, kun je niet omvallen.”
9 juni 2016
Wat een mooie quote. Nee, ik wist dat niet. Ik volg je nochtans via bloglovin’ (net gecheckt) maar ik herken zelfs geen enkele foto. Ik las net een paar berichten. Zo heftig seg. Ik heb even getwijfeld om dit te delen, maar de woorden die hier geschreven worden, maken toch wat in me los. Er zijn mij al veel mensen voorgegaan en er zullen er nog veel volgen, maar weten dat je er niet alleen voor staat, doet op één of andere manier wel deugd.
9 juni 2016
Veel succes op de nieuwe weg!
9 juni 2016
Toen mijn dochter werd geboren met ene handicap had ik het vooral moeilijk met de buitenwereld, zij maken het je bijzonder moeilijk met staren en commentaar te geven alsof jij een slechte moeder bent! Eens ik me hiervan kan afzetten verliep alles net dat stukje beter. Denk er bij dat jou zoontje niet heeft gevraagd om een label opgekleefd te krijgen en dat gewoon begrepen worden voor hem al zoveel betekend. Eén ding is zeker, elk kind met of zonder label verdient het om gelukkig te zijn…. Je kind gelukkig zien telt voor jou als aanvaarden, accepteer de moeilijkheden, omarm de liefde van je zoon…
10 juni 2016
Mooi gezegd! Het is een proces, maar het lukt ons al aardig, vind ik.
10 juni 2016
Wij zijn bezig met het zoeken naar een label. Begonnen in de derde kleuterklas en hij zit nu in het zetten leerjaar. En hopelijk deze maand al iets meer antwoorden krijgen.
Ook ik kreeg de reacties van dat is ook zi bij ons. Maar evengoed reacties over zijn gedrag en over zijn eerlijkheid. Mijn kind zegt nogal hoe hij het denkt terwijl leeftijdsgenoten dat minder doen dan hem.
Ik heb al gehoord dat hij autistisch is, hooggevoeligheid is, er niets mis mee is, gewoon speciaal is, totaal niet autistisch, ….. Het is moeilijk om alles te plaatsen wat ze zeggen ook al is het allemaal wel goed bedoeld. Zowel van familie als van vrienden kwam deze goedbedoelde commentaar.
Ik heb het moeilijk dat ik hem misschien nu geen goede begeleiding geef. Dat ik het misschien beter kan doen als ik zou weten wat er zou zijn. Natuurlijk doen wij ons best, maar het is moeilijk. En soms horen we dan dat we niet consequent genoeg zijn van anderen. Maar als dat is om de 10 de kuur te vermijden van die dag is het om ieders best wil! Ik had het meest moeilijk met de commentaren errond maar nu we stilaan dichterbij een eventueel antwoord komen ben ik al iets minder uit mijn lood geslagen als anderen iets zeggen.
Het is mooi hoe je hierover vertelt trouwens. Ik heb ook al de vraag gekregen waarom ik hem in een hokje wil steken, maar daar gaat het voor mij helemaal niet om. En dat stuk heb je mooi beschreven vind ik.
Het deed deugd om dit te lezen weliswaar met een traan erbij.
Maar dank dat we dit mochten lezen!
10 juni 2016
Eerste leerjaar dus. Had wat snel getypt precies.
10 juni 2016
Dank je wel, dat ik jouw reactie mocht lezen. Ik hoop dat je snel antwoorden mag vinden. Wat je schrijft is zooo herkenbaar.
10 juni 2016
Hey An! Wauw. Wat verwoord je dat mooi. En laat het nu net ZO hard overeenkomen met wat ons momenteel bezig houdt. Wij hebben ook al een heel parcours afgelegd, zo’n 3 jaar. Van MUCLA naar thuisbegeleiding naar ECA, om daar 1,5 jaar geleden, na een hele resem testen, te horen te krijgen dat het ‘onduidelijk’ was, onze flinke kerel was nog te jong voor een diagnose, maar er waren vermoedens… In april van dit jaar werden er nog 3 testen hernomen, en afgelopen woensdag hadden wij ons adviesgesprek. En ook wij kregen een label cadeau. Toch even slikken, hoor, hoewel we er zo lang ‘naartoe gegroeid’ zijn. Maar ook opluchting inderdaad. Omdat er eindelijk een naam is. Een kader. En meer hulp en begeleiding, deuren die open gaan, een concrete aanpak. Dat brengt dat label ook allemaal met zich mee. Nee, simpel is het niet. Ik herken zo veel van wat je schrijft. Inderdaad, ook het aan 1 zeel trekken is soms moeilijk. Dat begon bij ons al bij de vraag of we wel wilden beginnen aan die testen, 3 jaar geleden… Veel moed tijdens het vinden van jullie weg hierin!
Liefs van Eva, Egon, Eppo en Sten
10 juni 2016
Wow, dat is al een hele weg. Dat moet al enorm veel energie gekost hebben. Fijn om te horen dat er voor jullie eindelijk ook wat duidelijkheid is. Dat lucht op hé.
11 juni 2016
Moedig dat je erover schrijft, dat heb ik tot nu toe niet aangedurfd. Ook al heb ik er vaak over nagedacht… Hier dus ook een zoontje met een label….We hebben hierin gelukkig al een lange weg afgelegd en de ene dag gaat beter dan de andere, maar ik ben wel fier over wat we ondertussen bereikt hebben. De inspanning en onvoorwaardelijke liefde meer dan waard. Nog veel succes met wat de toekomst brengt! En bedankt voor de timer tip, die kunnen we hier eigenlijk ook nog gebruiken!
15 juni 2016
Hey, ook onze oudste zoon heeft een label… 5 is hij nu. We hadden het geluk een zeer oplettende opvang te hebben die ons gevoel van dat toch wel anders zijn mee zag en herkende en benoemde. Die kleine puzzelstukjes van opmerkzaamheid zorgden voor een snelle diagnose. Op 2,5 jaar kwam het woord ass er al uit, ondanks dat het bij hem voor de buitenwereld niet zo zichtbaar is. Maar in huis klettert het… Onze kleine wereld kent weinig rust met zijn buien.
We konden heel vroeg instappen in het vroegbegeleidingtraject van Tanderuis en dat deed wel heel veel…
Naast tips en uitleg is de vaste thuisbegeleidster altijd daar met veel begrip, wat suggesties hier en daar, maar vooral nooit om te oordelen maar om ons te ondersteunen… Wonderbaarlijk deugdoend! We leven nu eenmaal in een tijd waar het perfecte kind blijkbaar de norm moet zijn…
Elke dag is afwachten en de lastige dagen blijven heel zwaar zowel voor hem als voor ons en kleine broer… Maar de mooie dagen en flinke momenten genieten we nu wel dubbel zo hard!
Het is een traject met veel vallen en terug rechtkrabbelen, maar we gaan steeds verder… Je moet wel voor die schatten van kinderen… En voor jezelf!!!
Succes op jullie weg verder!