Echtgenoot en ik hervielen de voorbije maanden in een hele slechte gewoonte. Zondagavond nam ik echter een “ radicaal” besluit…
De komst van de Kabouters AKA de draakjes, heeft voor Echtgenoot en mij veel veranderd. Niet alleen werden we ouders, we werden meteen ouders van twee sjarels, boordenvol energie.
Dolgelukkig, uiteraard, maar ook moe, meer moe en nog meer moe.
Het ouderschap in combinatie met een drukke job overviel ons beiden toch een beetje. De één al wat meer dan de ander. We hebben er beiden een andere visie over, maar laat ons wel wezen, van het praktische takenpakket valt er toch nog best wel wat op de schouders van mama. Dat is bij ons toch het geval.
Het hoeft eigenlijk niet gezegd dat het ouderschap een grote impact heeft op je leven en bij ons heeft het ook een grote impact gehad op onze relatie.
Waar ik vroeger dolverliefd achter Echtgenoot aanhuppelde, veel tijd en energie in onze relatie pompte, de stiltes opvulde en de kleine tekortkomingen met veel liefde toedekte, moet hij het de laatste 3,5 jaar met heel wat minder aandacht, geduld en begrip stellen. De kinderen en mijn job eisen veel van mijn energie op, hetzelfde geldt voor Echtgenoot.
En laat het nu zo wezen dat Echtgenoot zelf niet veel initiatief neemt, niet echt romantisch is aangelegd en eigenlijk ook geen prater is. Hij mag dit lezen, hij weet hoe ik daar over denk.
Resultaat: er gebeurde nog weinig op relationeel gebied.
Dus hebben we eraan gewerkt, met zin, maar ook soms met tegenzin. Je moet allebei wat uit je comfortzone komen en dat is niet makkelijk.
Eén van de absolute werkpunten in onze relatie is C O M M U N I C A T I E, met hoofdletter C en de rest van de letters ook vet gedrukt. Communicatie, overleg, gesprek, dialoog.
Echtgenoot is er niet sterk in en ik ben er overdag zo veel mee bezig dat ik er ’s avonds gewoon geen zin meer in heb. Menig sterk pleidooi van mijnentwege is trouwens aan Echtgenoot verloren gegaan, want een mono-loog is geen dia-loog.
Bleek dat gebrek aan communicatie toch een beetje een issue te zijn nadat ons leven wat – echt maar een heeeel klein beetje – ingewikkelder en intensiever werd na de geboorte van V en S.
We erkenden het probleem, we werkten er aan, we lasten zelfs een tijdje een ‘date – night’ in (omdat dat omstandigheden dat toe lieten) en we maakten actief tijd voor elkaar.
De laatste maanden vervielen we echter terug in onze oude gewoonte van voorheen. Thuis komen, kinderen aandacht geven, kinderen in bed steken, eten maken, eten voor de kijkbuis opeten, wat werken, netwerken, apart sporten of gewoonweg suffen voor de TV, languit in de zetel.
Tijd om aan de alarmbel te trekken én actie te ondernemen: we zouden het gisterenavond gezellig maken. Er werd dus een assortiment sushi besteld ( van Shokudo), we installeerden ons gezellig aan de salontafel, mét obligate stokjes en een lekker drankje. Alles er op en er aan.
Gewoonlijk is de volgende stap in dat scenario het kiezen van een filmpje of een ander interessant programma om samen naar te kijken.
Toen ik echter tot de vaststelling kwam dat het éne al meer rotzooi was het andere (en dan is het echt al ver gekomen), heb ik gewoon beslist om de TV uit te zetten, zonder overleg.
Het scherm werd zwart en Echtgenoot keek me met een lichte paniek in zijn ogen aan. “Oh nee, ze wil weer praten”, zag ik hem denken.
Maar het was de moeite waard: we hebben gepraat met elkaar. Over het leuke trouwfeest van de dag er voor, over de kinderen, over het werk… Geen zwaar gesprek, maar zo ééntje over de koe en haar kalf.
En wat heb ik daar van genoten, heerlijk.
We hebben natuurlijk ook weer goede voornemens gemaakt, Echtgenoot en ik. Die ‘date – night’, die moet er weer komen, minstens één keer per maand en vanaf nu weer elke maaltijd samen aan de eettafel.
Maar euh, vandaag wel niet, wegens tijdsgebrek. 😉
Ach, het komt wel weer van en ondertussen ploeteren we verder, maar we ploeteren samen en dat vind ik het belangrijkste.
Hebben jullie van die kleine (of grote) hacks om jullie relatie niet uit het oog te verliezen?
Dan hoor ik ze graag!
Eveline
Laatste berichten van Eveline (toon alles)
- “En viel Klaas Vaak door de mand” - 9 augustus 2016
- Een vakantiekalender voor de Kabouters! - 5 juli 2016
- Lunch met vrienden op zondag = “Vlienie says relax…” - 28 juni 2016
31 mei 2016
Heel herkenbaar voor iedereen wel denk ik.
31 mei 2016
Wat een mooi verhaal! Ik denk dat velen zich hier in gaan herkennen, hopelijk inspireer je er ook anderen mee.
31 mei 2016
Wij waren de communicatie ook wat uit het oog verloren.
Manlief heeft ook een radicale verandering ingelast en maakt nu van onze Zondagen Feest!
(net een stukje over geschreven op mijn blog ook —> de tijd van het jaar zeker ;-)!)
31 mei 2016
Heel herkenbaar! Maar wat je zegt is voor ons ook regel: eens per maand een date night met resto-bezoekje, sauna of wat dan ook in de agenda inplannen. Het heeft wat geduurd nadat de jongens geboren waren eer ik daarmee akkoord was (het voorstel kwam van hubby lief) wegens toch wat schuldgevoel om hen te laten logeren, maar je moet tijd voor elkaar uittrekken als koppel en ze vinden het toch telkens tof om op logement te gaan. Dus waarom dat schuldgevoel??!! DOEN!! Als je beiden die moeite doet, dan komt het goed. 🙂
31 mei 2016
Zo herkenbaar. Wij gaan éénmaal per jaar op weekend zonder kindertjes. Gewoon genieten van een stad en van elkaar. Verder probeer ik af en toe een simpele wandeling te maken, met kinders en hond, maar die zijn meestal zo in de ban van het bos, dat voor manlief en mij een beetje quality-time is weggelegd.
Het besef dat er ergens tijd voor moet gemaakt worden, is een stap in de juiste richting. Geen schuldgevoelens, alleen maar genieten van de leuke momenten.
31 mei 2016
Heel herkenbaar! Wij hadden vorig jaar het plan: 1x in de maand de kids weg en wij een avond uit of gezellig samen maar eerlijk gezegd zijn we dit uit het oog verloren…
31 mei 2016
Wij maken zo een drie à vier keer per jaar goede voornemens, denk ik. 🙂 Het denken over wat we samen kunnen doen, is eigenlijk ook al fijn. Maar straks proberen we toch samen aan tafel te eten!
31 mei 2016
Herkenbaar, alleen vraag ik me af wanneer jij die tekst dan geschreven hebt … Want de TV uitdoen is één ding, de andere schermen worden dan het liefst ook verbannen 😀
31 mei 2016
Ah, terechte opmerking! 😀 Die heb ik gisterenavond geschreven, Echtgenoot was gaan sporten en na mijn werk, kwam de inspiratie. 🙂
31 mei 2016
Waarlijk goed idee in deze tijd! De schermpjes allerhanden zorgen ervoor dat we langs elkaar komen te leven (vb op restaurant)… Wij overlopen alvast oa tijdens het avondeten onze dag, maar ik denk dat ’s avonds de gezelligere herinneringen ed ook besproken kunnen worden… Ik ga deze tip toch ook eens ter harte nemen ;o) dat grotere scherm mag wat meer af ’s avonds ;o)
31 mei 2016
Heel mooie, eerlijke tekst! Herkenbaar, zelfs zonder kinderen.. Ook daar durft de aandacht voor elkaar wel eens te verslappen na jaren samen. En hoe vaak heb ik gehoord van buitenstaanders dat ik overdrijf door te pleiten de werkreizen van manlief tot een haalbaar minimum te beperken. Ik ben blij dat ik voet bij stuk gehouden heb, anders waren we niet geraakt waar we nu zijn 🙂
31 mei 2016
heel herkenbaar… mooi geschreven!
31 mei 2016
Mooi geschreven! Ik denk dat vele koppels zich hierin herkennen op een of andere manier. Hier staat de tv nauwelijks aan, dat is niet het grote probleem, maar toch botsen wij op hetzelfde. Mijn man heeft naast zijn fulltime job nog een heleboel nevenactiviteiten in de muziek en is dus vaak repeteren of concerteren en als ie dan thuis is moet hij ook minstens een uur spelen, moet er wel een stuk muziek gecomponeerd of gearrangeerd worden… en zo blijft er vaak niet veel meer over…
Zeker na drukke periodes met meer concerten en repetities nemen wij bewust meer tijd voor elkaar. Vaak gewoon thuis, omdat mijn man dan ook eindelijk eens gewoon thuis is. Maar dan samen in de zetel (die verder vaak de hele week onbewoond is), kaarsjes, muziekje of filmpje, … maar wel bewust samen.
Ook gaan wij vaak op zondag wandelen. Met ons drietjes, dat wel, maar toch wordt er dan vaak echt gebabbeld, terwijl Giel voorop loopt of de natuur aan’t ontdekken is.
Het hoeven geen grootse dingen te zijn (al zijn weekendjes enzo natuurlijk erg leuk), maar gewoon bewust de tijd maken en nemen voor elkaar is belangrijk.
31 mei 2016
Inderdaad, het hoeft niet groots te zijn. Heeeeeel af en toe, komt Echtgenoot mega romantisch uit de hoek en dan blaast hij me van mijn sokken. Het enige nadeel is dat hij dan weer denkt dat hij safe zit voor 5 jaar. Terwijl het voor mij echt niet groots hoeft te zijn, maar liever wat vaker.
31 mei 2016
Ne moeilijk overal denk ik! Goede voornemens, ook hier worden ze een paar keer per jaar gemaakt. Nog voor de oudste zoon er was, zeiden we dat we één keer per maand samen uit zouden gaan, nee, een kind zou daar niet kunnen tussen komen. Think again. ik voel me meestal niet schuldig naar de kinderen toe, eerder naar de grootouders. Zij komen altijd oppassen als wij weg gaan, want ik durf (nog?) geen babysit te nemen…
31 mei 2016
Ah ja, de babysit kwestie…daar heb ik ook al eens een post over geschreven. Misschien heb je daar wat aan? Het voordeel van een babysit “hors la famille”, vind ik dat ik niet meteen verantwoording moet afleggen of uitgebreid moet vertellen waar we naartoe gaan. Dat we dan gewoon even ons ding kunnen doen.
31 mei 2016
Bij ons lukte het ook maar steeds niet om tijd voor elkaar vrij te maken. Tot ik het zowat anderhalf jaar geleden echt beu was. Ik maakte in november/december 2014 12 envelopjes. Manlief mocht er, met ingang van 1 januari 2015, elke 1e van de maand 1 openmaken. Daar zat dan een uitje in. Soms groot, soms klein, soms iets waarvan we wisten dat we zouden genieten, soms iets nieuws. We gingen op dagtrips naar steden, uit eten, bowlen, maar ook naar een boeklezing, de opera en een weekendje weg (man wist nergens van tot de 1e van de maand, en kon vervolgens gewoon in de auto stappen en mee naar al het geplande. Was leuk!) etc. 2 x ging het wegens onvoorziene omstandigheden niet door. Die uitjes hebben we nu als reserve, want we hebben het als een goede traditie voortgezet dit jaar. Wel iets gewijzigd: we doen nu elke maand een uitje, maar de ene maand organiseert hij, de andere maand ik. En wederom vooruitgepland vanaf eind vorig jaar. Dat is voor mij wel de crux: als het niet op voorhand geregeld is, dan is het risico op versloffen of afzeggen erg groot. Nu verheugen we ons al weken voorafgaand…. Zo gingen we vorig jaar toch bowlen terwijl ik knallende hoofdpijn had. Blij toe want ik kwam hoofdpijnloos weer thuis. En morgen mag hij een envelopje openen. We gaan dauwtrappen, al over enkele dagen…. (niet verklappen)
31 mei 2016
Wauw, dat vind ik echt een tof idee! Bedankt om dat even te delen!
31 mei 2016
Graag gedaan. Het heeft ons veel goed gedaan dus ik ben er erg enthousiast over. Kan het je echt van harte aanbevelen (maar het is wel veel werk, alles een jaar vooruit plannen in het geniep… Wel heel leuk werk, trouwens)
1 juni 2016
waauw, dat is idd echt een supertof idee! effe op de tanden bijten, al dat organiseren, maar zooooo leuk!!!
31 mei 2016
Amusing ourselves to death, er een eind aan maken is nog een stap verder dan het beseffen. Fijn om jouw post te lezen. Heel herkenbaar. Misschien moeten wij toch ook eindelijk de echte stap zetten om zoiets te ondernemen.
1 juni 2016
heeeeeeeeeeel herkenbaar idd, en heel mooi en eerlijk geschreven!! ook hier is het sleutelwoord communicatie, dat gaat de ene keer al beter dan de andere, en soms duurt het wat langer dan anders en is het drukker… net als bij jou en zoveel anderen… een maigsche tip heb ik dus niet, maar volgens mij kom je met dat C-woord al heeeeeeeeel ver…
9 juni 2016
heel herkenbaar, wanneer we eens in de sauna raken, zeggen we dat we dit meer moeten doen (meestal lukt het 2 keer per jaar…), Ik had voorgesteld om eens per maand ’s middags samen te gaan eten en dat is dit jaar toch al 1 keer gelukt…Je tekst was inspirerend en de vele reacties ook !