Mijn bevalling van de kabouters op 34 weken verliep vlotjes…zelfs té vlotjes eigenlijk. Het resultaat: veel bloedverlies en twee kleine baby’tjes die onmiddellijk naar neonatologie werden gebracht.
Maar daar wil ik het niet noodzakelijk over hebben, over mijn bevalling, misschien een andere keer.
Wat ik wel wil vertellen is dat ik zonet een half uur intens genoten heb van mijn twee lieve kabouters.
Ik schrijf dit bericht op een maandag – avond om 23u28 om precies te zijn, nadat ik een half uur op de kinderkamer heb doorgebracht, gezeten in zo’n heerlijke wiebelstoel van een Zweedse meubelketen met een naam die aan pingpong doet denken.
De link met Gasthuisberg en mijn bevalling? Wel, de momenten van intens genot in het ziekenhuis waren ‘by far’ de kangoeroe – momentjes op neonatologie en de n*- afdeling. De allerbeste waren die waarop ik mijn twee kaboutertjes allebei op mijn borst kon laten slapen en letterlijk niets anders kon doen dan naar hen te kijken en aan hun heerlijke baby – hoofdjes te snuffelen.
Ze lagen daar dan te slapen, soms zelfs, allicht niet bewust, hand in hand.
Vanavond waren er geen machinale piepjes, maar nachtmerries en een vervelende prikkelhoest…
Ik heb KabouterV toen bij me genomen, in die wiebelstoel en daarna heb ik met behulp van Echtgenoot plaats gemaakt voor KabouterS …
En daar zat ik dan…met twee peuters van elk 13 kg op mijn lijf, hun lijfjes heerlijk zwaar van vermoeidheid.
Geen van ons drieën sliep, maar we kropen lekker dicht bij elkaar en KabouterS hield zelfs Kabouter V zijn handje vast, wel bewust dit keer.
En zo hebben we een half uur naar elkaar geluisterd…intens genietend en het bracht mij onmiddellijk terug naar die momenten op n* dat je even alle verpleegsters en monitors vergeet en alleen oog en oor hebt voor je baby(‘s).
Niet lang nadien keerde het rationele moeder – verstand terug en met veel pijn in het hart heb ik ze opnieuw te slapen gelegd in hun eigen bedje…de tranen stonden echt in mijn ogen. Big softie!
Luid protest in de kabouterrangen werd gesust met een fluisterversie van “zie ginds komt de stoomboot”…en hoe pedagogisch onverantwoord dit misschien ook was, een super nanny hoogst onwaardig: dat half uurtje, dat nemen ze me niet meer af!
En ik kan alleen maar vaststellen dat het nu muisstil is aan de andere kant van gang…
Slaapwel!
Eveline
Laatste berichten van Eveline (toon alles)
- “En viel Klaas Vaak door de mand” - 9 augustus 2016
- Een vakantiekalender voor de Kabouters! - 5 juli 2016
- Lunch met vrienden op zondag = “Vlienie says relax…” - 28 juni 2016
7 januari 2015
kan wel geloven dat dit intens genieten is.
7 januari 2015
Het was echt heerlijk, ik geef het toe. We proberen ze zoveel mogelijk in hun eigen bedje te laten liggen en te laten slapen. Ze hebben bijna nog nooit in ons bed gelegen, maar dit kon ik niet laten.
8 januari 2015
Groot gelijk !
8 januari 2015
En waarom zou dit pedagogisch onverantwoord zijn? Samen even genieten, moeder met kindjes, een moment van troost en geborgenheid zoals alleen een mama dat kan geven, een veilig en geruststellend gevoel naar je kindjes overbrengen, om ze daarna met een gerust hart allebei rustig terug te slapen te leggen… Dit kan toch alleen maar pedagogisch VERantwoord zijn 🙂
8 januari 2015
Amen ?