De voorbije twee weken geen blogpost van Eveline. De reden? Ziek. ”Alweer?!”, hoor ik u denken. Ja, precies.
Sinds augustus ben ik drie keer ziek geweest: 3 keer koorts, 2 keer antibiotica, 3 keer ellende. Echt ziek, dat was lang geleden, maar ik verschiet er toch van…drie keer op relatief korte tijd.
De conclusie is dat ik er een beetje door zit, denk ik, op alle vlak.
De eerste keer “ziek zijn”, moest ik aan de antibiotica, uitzieken en rusten. Enkele collega’s genoten echter van hun welverdiende vakantie dus thuis blijven was geen optie. De tweede keer, moest ik aan de antibiotica, uitzieken en rusten. De kerstvakantie stond echter voor de deur, er moesten dus nog wel enkele dingen af en een kerst-familie-weekend, dat wilde ik niet missen.
De zware sinusitis van de tweede keer evolueerde via een gewone verkoudheid en over een blaasontsteking vlotjes in een zware verkoudheid met keelontsteking. De derde keer moest ik gelukkig niet aan de antibiotica (ik vind dat echt geen pretje, vrouwenissues enzo). Een puffer, flurbiprofen (wie heeft dat bedacht?!) en rust, moesten het dit keer oplossen.
Maar bon, je raadt het al: er moest echt onderhandeld worden in dat éne dossier en op de koop toe waren ook de Kabouters ziek thuis… bye bye rust.
Van de week thuis, ben ik er uiteindelijk dan toch in geslaagd om een hele namiddag en de hele dag er op uit te zieken. Mijn gsm bleef links liggen en van mijn PC ben ik gewoon weggebleven. De ouders hebben de kinderen opgevangen en eindelijk kon ik even languit in de zetel en in bed.
Wat deed me dat een deugd!
Enkele films en enkele afleveringen van Downton Abbey later, was ik er bijna bovenop. Althans zo voelde het toch. Nog een rustig weekendje erbij en ik voelde me al veel beter, maar ik blijf toch nog zitten met een restant van een neusverkoudheid en een hoest.
Ook “mentaal” heb ik het gevoel dat ik er niet echt helemaal boven op geraak. Geen zin om te gaan werken, geen zin in sociale activiteiten, geen zin in het schrijven van posts: alleen maar zin in thuis rondhangen in een comfortabele outfit met mijn haren in de war. *OMGisdithetbeginvanheteinde?*
Ik heb elk jaar wel wat last van wintermoeheid. Dit jaar is het dan alleen erg snel van dat. Zou het toch dat kunnen zijn? Het kan, al denk ik dat het gewoon allemaal wat te veel is geweest.
The word “herbronnen” comes to mind…de kans bestaat echter dat ik dan straks alleen nog vegetarische linzenschotel wil eten, camille – thee wil drinken en continu vergezeld ben van een weelderige dos okselhaar. De zoektocht naar mijn chakra’s stel ik dus toch nog maar even uit wegens iets te zweverig 😉
Een sessie onder de zonnebank misschien? Een shotje UV kan wonderen doen en het bruine kleurtje is mooi meegenomen. Toch doe ik ook dat maar niet: het is nu éénmaal niet zo gezond voor de huid en nu we de 30 gepasseerd zijn, moeten we daar toch wat op letten, niet waar?! 😉
Een vitaminekuur van bij de apotheker dan maar? Ja, waarom niet, dat kan nooit kwaad.
Maar het beste medicijn is voor mij nog steeds een goede babbel.
Een goede babbel doet me altijd deugd. Met de mama, met de vriendinnen, met de zussen in een “zussen only” – ‘what’s app’ – chat, met mijn nononsonsmoms – wederhelft, met Echtgenoot, de collega’s of zelfs met de achterburen.
De vorm maakt niet uit, de inhoud evenmin, zolang het maar een deugddoend gesprek is. Wat mij betreft mag dergelijk gesprek natuurlijk wel steeds vergezeld zijn van een goed glas wijn en een bord lekker eten. Daar is nooit iets op tegen. Dat sterkt de innerlijke mens evenzeer.
Het kan ook een gesprek zijn met iemand die opgeleid is om je daarbij te helpen. Geen makkelijke stap, maar zeker niets mis mee als het helpt. Dat merk ik in mijn omgeving.
Als ik start met het schrijven van een post, weet ik zelden waar die zal eindigen. Vandaag eindigt ‘ie blijkbaar met een eeuwenoud cliché: praten helpt.
Online – inhoud hoeft namelijk niet altijd hip, swag, revolutionair of “tegen het systeem” te zijn.
Soms mag het ook cliché zijn. Clichés zijn nu éénmaal clichés met een reden…
Eveline
Laatste berichten van Eveline (toon alles)
- “En viel Klaas Vaak door de mand” - 9 augustus 2016
- Een vakantiekalender voor de Kabouters! - 5 juli 2016
- Lunch met vrienden op zondag = “Vlienie says relax…” - 28 juni 2016
26 januari 2016
Ooooh zo herkenbaar…
Een dagje welness ofzo, vrouwen ondereen, zoiets zou ne keer deugd doen peins ik
26 januari 2016
Herkenbaar ! , moeilijke keuze tussen wat MOET en wat MAG ( uitgesteld worden )
26 januari 2016
O zo herkenbaar… ik loop al weken (maanden?) rond met het gevoel dat ik alleen nog maar moe kan zijn en dat weinig me nog boeit, en sneuvelde gisteren helemaal. Het verdict: nierontsteking, en de hele week thuis. Met dat verschil dat ik wel kan rusten.
Zorg voor jezelf!
26 januari 2016
Veel beterschap, zorg ook goed voor jezelf!
26 januari 2016
Herbronnen idd !
Ik start dan toch maar met opruimen op zo’n dagen, het is te zeggen: ik werk er naar toe. Eens ik bezig ben voel ik de energie stromen maar bepaalde dingen laat ik nog altijd liggen, zoals mn blog…
Je cliché is zo waar btw…praten helpt echt!
Merci om dit te delen, it makes me feel less alone 🙂
26 januari 2016
Het verbaast me niet, zo druk als je agenda altijd (ja, echt altijd!) is. Tijd om eens enkel aan jezelf te denken en niet aan die honderden andere dingen die ook wel weer moeten gebeuren. Ik zit ook al effe te sukkelen met mijn lijf dat tegensputtert. Vandaar: ik zal je straks eens ‘whats appen’ of bellen om ook mijn duit in het zakje te doen met een babbel en glas. T is mijn plicht als buddy, en ik neem dat graag ter harte! Tot straks, lieverd! Verzorg je intussen maar goed of nog beter: laat je verzorgen…
26 januari 2016
Ik kan alleen maar zeggen dat ik daar naar uit kijk! 🙂
26 januari 2016
Ik wil ook altijd afspreken voor een babbeltje en een tasje koffie 😉
26 januari 2016
Dat houd ik in gedachten, wat zijn jullie toch een lieverds allemaal! 🙂
26 januari 2016
Tja, ook ik had de voorbij jaren al wel eens wat dipjes (en dippen). Nu zie ik het (denk ik toch) iets sneller aankomen… Ik bedacht onlangs nog dat kleine kinderen toch wel veel energie vragen. Nu de jongste bij ons 8 en de oudste nog maar begint te puberen, heb ik toch weer veel meer energie. De boodschap: rust nemen van zodra het nodig is! En weten dat het niet steeds bergafwaarts zal blijven gaan!
26 januari 2016
Zo leuk geschreven! Het leest als een trein. En ooooo zo herkenbaar! Soms is het moeilijk om als mama in de zetel te hangen want je weet dat de was moet uitgehaald worden, kuisen, boodschappen doen, paperassen, … maar wat doet het zo deugd om dan toch in je zetel te kunnen zitten. Zeker in tijden van ziek zijn.
26 januari 2016
Ah, als het een troost mag zijn: je bent niet alleen! Winterblues, ziek zijn, been there, done that. Vorige week echt geveld, een week zetel. Met schuldgevoel weliswaar, omdat ik de jongste naar de crèche bracht terwijl ik thuis was… maar het, je moet af en toe aan jezelf durven denken! You go girl!
26 januari 2016
Herkenbaar, ik heb soms ook van die periodes. En wat is het moeilijk om soms eens alles even te laten voor wat het is, niet vanalles te willen en moeten, maar gewoon alles effe te laten rusten en zien wat er komt… Neem toch maar genoeg tijd voor jezelf, en zorg goed voor jezelf! En praten helpt inderdaad, dat kan ik als psycholoog alleen maar beamen. 😉