Hiep hiep hoera, hoera, hoera!

Nooit is de driewerf hoera beter van toepassing dan bij een derde verjaardag. En vandaag was het zover: de Kabouters zijn 3 jaar geworden!

En ik, ik werd daar vreselijk emotioneel van.

De voorbije 5 maanden heb ik mijn jongens zien evolueren van ietwat onbeholpen, schattige peuters naar mondige en enthousiaste kleuters.

Sinds ze op school gestart zijn, lijkt al “het klein” er af te smelten als sneeuw voor de zon.

Plots is er speelplaats-slang als “cool”, “pak me dan, als je kan” en “stommerik”. KabouterS wil botsing met zijn vuistje in plaats van een ouderwetse high five. KabouterV antwoordt de vraag “wat scheelt er?” steevast met een wat kwade “niks” en laat zich ook al eens een “laat mij rust” ontvallen.

Ze glunderen bij activiteiten die ze echt graag doen, maar geven aan wanneer ze iets niet leuk vinden. ‘Mama,ik is heel bang oor” of “Mama, ik vind niet leuk hé”.

De “ik ouwe jou” s’ avonds voor het slapen gaan, klinkt verrukkelijk oprecht.

En meer nog dan bij hun start op school, had ik gisteren en vandaag het gevoel dat ze nu echt zo groot geworden zijn. Het voelt alsof ik nu geen recht meer heb om te spreken over mijn baby’s, want ze zijn al drie. Drie…Meer nog dan bij mij eigen verjaardag, heb ik het gevoel dat ik loeihard geconfronteerd wordt met de tijd die voorbij gevlogen is.

Elke dag die ik met hun doorbreng, verbaas ik me over hun kunnen en groeien, hun doen en laten, hun spreken en vragen.

Zoals het een goede moeder betaamt, ben ik verschrikkelijk fier en trots op mijn kinders. Ik zou ze niet anders willen.

Maar gisteren werd al dat ‘opgegroei’ me even te veel en hing ik snotterend boven hun bed, zo rond de klok van middernacht. Om hen alvast een gelukkige verjaardag te wensen en hen te overladen met kusjes.

En het waren geen tranen van verdriet, maar ook niet echt van geluk. Het waren gewoon even wat tranen van “ach, wat gaat die tijd toch onverbiddelijk snel”, maar ook van “verdomme, wat doet het goed om hen zo flink te zien wezen”.

Ook daar zit alweer het zoveelste dubbele gevoel. Ik had het er laatst met een vriendin over: hoe fantastisch het ouderschap ook is, dat eeuwige, dubbele gevoel hoeft er niet noodzakelijk bij voor mij. Maar dat is blijkbaar standaard inbegrepen in het basispakket.

In elk geval hebben de Kabouters vandaag een heerlijke dag gehad.

• Traktatie op school met wafeltjes en slangen van druif;
• Een bezoekje van hun neefjes en nichtje, peter, meter, nonkel en grootouders;
• Hele mooie verjaardagskaarten met super lieve wensen;
• En een heleboel prachtige kado’s.

Wat hebben ze gekregen, een beetje inspiratie – gewijs?

• Knutselgerief (schaar, lijm, veertjes, oogjes om te plakken en een heleboel papier);
• Plastieken dino’s en dieren uit de jungle;
• Stickervellen;
• Een politie –wagen van LegoDuplo;
• Dé trein van LegoDuplo;
• En nog wat centjes om te investeren in een speeltuig voor de tuin.

Stuk voor stuk toppers waar ze heel erg blij mee waren! (waarvoor dank, lieve familie)

En nu zit ik in de zetel en schrijf ik deze post. Terwijl ik dat doe, besef ik dat er geen enkele reden is om te wenen, alleen om gelukkig te zijn met mijn twee prachtige kinderen. Toch is het niet slecht om af en toe een emo – momentje te hebben en daar bij even bij stil te staan!

En wat is er ondertussen met de trein gebeurd? Je kan het al raden…