Afscheid van De Pagadderkes

Het is bijna zo ver: nog 6 nachtjes slapen en de Kabouters gaan naar school! Spannende tijden, misschien vooral voor mij, want zij lijken het niet helemaal te beseffen.

Vrijdag is hun laatste dag als pagadderke…het was een mooie tijd!

Naar school gaan is een nieuwe stap, het begin van een nieuwe periode. Anderzijds betekent het ook het einde van een andere periode: eentje van opvang in de crèche en wekelijkse opvangdagen/overnachtingen bij de grootouders.

Hoewel ik er van overtuigd ben dat de Kabouters echt klaar zijn voor deze volgende stap, meer dan klaar zelfs, stemt het afscheid me ook wat droevig. Nee, droevig is misschien niet meteen het juiste woord. Ik voel me wat zenuwachtig, wat onzeker en vind het zeer spannend.

Hoe zal het zijn in de klas? Zullen ze makkelijk vriendjes maken? Zullen ze braaf zijn? Zullen ze luisteren naar juf Katrien? Zullen ze alles samen doen of net alles apart? Zullen ze hun draai vinden op de speelplaats en zullen ze het eten ’s middags wel lekker vinden? Hoe ga ik in godsnaam op tijd aan de schoolpoort geraken?

Ze hebben het ook zo goed in de crèche, die indruk heb ik toch. Ze lijken helemaal hun draai gevonden te hebben bij de verzorgsters, kunnen al hun namen bijna correct uitspreken en ze knuffelen er op los.

Het lijkt of ik me zelfs wat schuldig voel om hun weg te halen uit die vertrouwde omgeving en hun in dat nieuwe avontuur te storten. Loslaten is toch echt niet makkelijk.

In elk geval wil ik de verzorgsters en de kindjes van de crèche bedanken. Zij hebben al die tijd voor mijn Kabouters gezorgd, hen getroost en met hen gespeeld. Ze hebben er voor gezorgd dat ze een leuke tijd hadden tijdens die lange werkdagen van papa en mama.

Ze hebben er vooral ook voor gezorgd dat ik met een gerust hart kon gaan werken. Dat is van toch onschatbare waarde?!

Daarom vind ik dat ze allemaal een cadeautje hebben verdiend: de verzorgsters, de crèche zelf en alle Kabouterkameraadjes.

Voor de kindjes van de crèche zocht ik een leuk kado, iets waarvan ook de kleinsten vrolijk zouden worden. Ik ben geen held in bakken, dus het zou niets om te eten worden. Naaien is nu ook even geen optie.

E dus begon ik aan een zoektocht op het wereldwijde web en vond de website van LangZalZeLeven: een online shop met feestartikelen en retro – uitdeelcadeautjes. Makkelijk kiezen want ze zijn verdeeld in verschillende prijscategorieën.

Zeker de moeite waard om eens te bekijken en ideetjes op te doen.

Ik vond er – al zeg ik het zelf – prachtige folieballonnen. Die zijn nu helaas wel uitverkocht…*oeps* Ze hadden er namelijk nog net 30. Tijgers, panda’s en beren. Ideaal vind ik ze: een leuk kado en ik vind ze echt passend als afscheidscadeau voor mijn Kabouters.

Toen ik ze toekreeg, verschoot ik even. Er hoort blijkbaar toch wat uitleg bij en ik had niet gerekend op de lange stokjes om ze op te bevestigen.

Daarom verpak ik ze toch maar individueel in een leuk papiertje. 30 repen inpakpapier knippen…wat een werkje. Gelukkig had ik goede hulp om het papier tegen te houden:

De instructies werden gekopieerd en worden aan elk pakje toegevoegd. Ik ging zelfs even terug met kleurpotloden aan de slag: anders was de kopie zo zwart…

Ik wilde ook iets voor de verzorgsters: een heel klein beetje verwennerij voor elk van hen. Ik kocht een handcrème en een kleine, ontsmettende handgel. (Je kan super deals doen bij Yves Rocher, zo blijkt!) Ideaal om hun zachte, zorgende handen extra te soigneren.

Ze krijgen ook elk een kaartje met een foto van de Kabouters en een persoonlijk tekstje er op. En nee, ik ben niet zo goed voorbereid dat ik daar aan gedacht had. Ik verklap jullie het geheim: vorig jaar in september wilde ik uitnodigen laten maken voor het verjaardagsfeest van de Kabouters en omdat dat natuurlijk ook weer last – last minute gebeurde, heb ik me bij het bestellen van de uitnodigingen van aantal vergist….ik bestelde er 10…10 pakjes van 10, zo bleek. Oh jee. Maar de overschot komt nu weer handig van pas!

Tot slot nog een attentie voor de crèche: een waardebonnetje van Dreamland. Zo kan Daisy het nog fijner maken voor al die kleine pagadderkes bij haar in de crèche.

Echtgenoot vind ik uiteraard dat ik overdrijf, maar heel eerlijk: zonder het gevoel dat mijn kinderen goed zaten in de crèche en er goed verzorgd werden, had mijn professionele leven er waarschijnlijk helemaal anders uit gezien. Zonder het idee dat er goed voor mijn kindjes gezorgd werd, was de combinatie werk –gezin nòg moeilijker geweest voor mij en mijn schuldgevoel nog groter.

Het feit dat ze dat voor mij gedaan hebben, dat verdient een hele dikke merci!