Huttentocht met kinderen: (een deel van) Alta Via 1

Een huttentocht met onze kinderen stond al enkele jaren op onze verlanglijst. Deze zomer kwam het er eindelijk van en liepen we een deel van de Alta Via 1 in de wondermooie Italiaanse Dolomieten.

De Dolomieten zijn Unesco werelderfgoed en dat is volledig terecht. Ik wilde er al twintig jaar heen, getuige de twee wandelgidsen die ik kocht in het gezegende jaar 2001, maar telkens sprongen er toch andere bestemmingen voor.

Tot ik vorig jaar na ons avontuur in IJsland besliste dat 2020 het jaar van de huttentocht ging worden. Ik schreef me in voor de cursus ‘Zelfstandig bergwandelen’ bij BPA, maakte het hele gezin lid van de Klim-en Bergsportfederatie en ging op zoek naar mogelijke kanshebbers.

Al snel richtte ik mijn pijlen op de Dolomieten. Twee vliegen in één klap. De Alta Via 1 (je hebt verschillende Alta Via’s ) is één van de mooiste lange afstandsroutes die door de Dolomieten gaat. Maar Alta Via 1 telt 10 tot 11 stapdagen en dat was wat teveel van het goede. We besloten hem dus in te korten en ergens halverwege te starten.

Huttentocht met kinderen: Een deel van Alta Via 1

Stapdag 1: Rif. Lagazuoi – Rif. Nuvolau

De taxi zette ons af aan Passo Falzarego waar onze huttentocht begon met een ritje op de kabelbaan naar de Lagazuoi hut. Aan Lagazuoi is er enorm hard gevochten tijdens de eerste wereldoorlog en dat zie je nog aan het landschap. Soldaten hebben er een heleboel tunnels gegraven om zo een front te kunnen vormen tegen de vijand. En die tunnels kan je bezoeken.

Het was andere woorden een spectaculaire start van ons avontuur. Koplamp op ons hoofd en direct 700 m afdalen door donkere, koude en natte tunnels. Het bleek ook direct een zeer intense aanslag op onze beenspieren. Iedereen moest zijn evenwicht nog wat zoeken met die rugzak op zijn rug en het extra gewicht zorgde op het einde voor trillende beenspieren.

Terug beneden aan Passo Falzarego was die picknick dan ook erg welkom. Van daaruit staken we de straat over en begonnen we aan onze klim naar Nuvolau. Eén van de mooist gelegen hutten van de Dolomieten.

De weg er naar toe begon saai, maar eindigde met een hoop geklauter. Net als we aan Rifugio Averau kwamen voor een welgekome pauze begon het licht te druppelen. Verderop scheen de zon nog, dus we maakten ons niet echt zorgen. We aten onze tussendoortjes op, deden onze regenjas aan en kwamen tot de vaststelling dat er geen regenhoezen ingewerkt waren in de rugzakken van de kinderen. Auch. Onze regenbroeken deden we niet aan, want het zag er naar uit dat het maar een klein beetje gedruppel ging zijn.

We begonnen aan de laatste klim naar Rifugio Nuvolau om in het laatste kwartier in een apocalyptische toestanden terecht te komen: stortregen, hagelbollen en onweer. Helemaal boven op de kam van een berg. Niet ideaal dus. Er werd gestapt zo snel we konden (en dat was niet zo snel in mijn geval) om helemaal doorweekt aan te komen in Rif. Nuvolau.

Buiten de kledij die we aan hadden, bleef alles gelukkig mooi droog in onze rugzakken. Het inpakken van al onze spullen in plastic zakken was een zegen.

Van het prachtige uitzicht dat aan de hut te zien valt, hebben we helaas niet kunnen genieten. Maar wat we zagen was echt wel impressionant

Stapdag 2: Nuvolau – Staulanza

Een pittige dag, met bijna 17 km en heel wat hoogtemeters te overwinnen. Thuis hadden we beslist om door te stappen tot Rifugio Staulanza voor wat extra comfort. Rifugio Staulanza is een privé hut waar je ook een kamer kan boeken met eigen sanitair. Iets waarvan we vooraf vermoedden dat dat wel aangenaam ging zijn.

We stonden om 8 uur klaar om te vertrekken, want er was vanaf 14 uur weer regen voorspeld en die wilden we zoveel mogelijk vermijden na onze natte broek van gisteren.

Bij de start aan de hut ontmoetten we een Italiaanse man (Paolo) die met zijn zoon de hut tegemoet kwam. We raakten kort aan de babbel om nadien elk onze weg te gaan.

Over de eerste kilometer deden we meer dan een uur. Het was een moeilijke en zeer steile afdaling van Rif. Averau naar Passo Giau, maar wel heel tof. Al ging het aan dit tempo nog lang duren voor we op onze eindbestemming zouden aankomen.

Eenmaal voorbij Passo Giau, hoorden we een bekende stem in onze rug; Paolo met zijn zoon. Een man, die kind aan huis was op deze plek en ons voorzag van de nodige uitleg over de prachtige omgeving. Hij adopteerde de kinderen tijdens de steile klim over Forcella di Giau terwijl ik op mijn eigen tempo de hoogtemeters probeerde te overwinnen. Het was met momenten zo steil dat ik amper vooruit kwam. Boven praatten we nog wat na, werden er foto’s genomen en scheidden onze wegen weer. Definitief deze keer.

We wandelden door prachtige landschappen en gaven onze ogen te kost. We aten onze lunch en genoten van het uitzicht. De kinderen hadden zelfs nog energie om te klimmen op de grote rotsblokken. Na de laatste klim, zat iedereen er wat door. We hadden allemaal pijn in onze benen en we hadden nog 7 km te gaan.

Gelukkig leken de wolken hun regen nog even vast te houden en ging het dalende pad na een tijd over in een goed begaanbare grindweg, waardoor we wat snelheid konen maken.

De hut op 3 km van onze eindbestemming leek maar niet te komen. Toen Rif. Citta di Fiume dan eindelijk verscheen was iedereen zo moe dat een fris drankje en een zitbank hemel op aarde leken. Even rusten en weer moed verzamelen op het terras van de hut voor de laatste 3 km naar Rif. Staulanza.

Dankzij de suiker in de drankjes, schoten de kinderen vooruit in een laatste rechte lijn, onder de puinhellingen van Monte Pelmo door. Gelukkig besloten ze om op geregelde tijdstippen op hun ouders te wachten voor ze verder spurtten.

Toen Rif. Staulanza tussen de bomen verscheen was iedereen dan ook blij als een ei. We hadden een mooie ruime kamer met 5 bedden én een eigen badkamer. Geen idee hoe ik nog in de douche geraakt ben, maar het is me gelukt. Een 90-jarige had me zo voorbij gespurt.
De relatieve luxe van de hut en een ORS drankje verrichtten wonderen. Bovendien waren we helemaal droog gebleven. Het kan ook al eens meezitten dus. En doordat we vandaag zo een lange etappe aflegden, staat er morgen een relatief korte stapdag op het programma. Ideaal!

Stapdag 3: Rif. Staulanza – Rif. Coldai

6,6 km. Kort in kilometers maar wel een stevige klim naar Rif. Coldai. Er was ontbijt tot 9 uur en daar maakten we gretig gebruik van. Een ontbijt met een leuke verrassing: bij de receptie lag een lieve boodschap van Paolo op ons te wachten. Rond kwart voor 10 waren we klaar voor vertrek.

Vlak voor de laatste klim naar Rif. Coldai werd het ineens verbazend druk in de bergen. We komen ganse gezinnen en families tegen met dagrugzakken die zich aan de klim wagen. De kabelbaan vanuit Alleghe bleek vlakbij te stoppen en verklaarde de drukte. Allemaal gingen ze de berg op en het was vaak zelfs wat file doen voor we verder konden stappen. We vonden het maar niets.

Aan de hut heerste er heel wat drukte, maar niet de drukte die we verwachtten met de grote aantallen mensen die we naar boven hadden zien gaan. We zochten onze kamer op, picknickten op het terras van de hut en zagen de wolken samen pakken. Een donderslag later kwamen plots al die mensen tevoorschijn. We zagen honderden (serieus – slik) mensen over de bergkam waarachter het Lago Di Coldai ligt naar beneden komen. Het leken wel mieren in een mierennest.

Uiteindelijk bleef de regen uit en bleef het onweer hangen in de vallei naast ons. Rond 5 uur was de rust weergekeerd en besloten we zelf eens over de bergkam te gaan kijken naar het meertje. We snapten de populariteit van het meer en waren tegelijk zo dankbaar dat we deze natuurpracht bijna helemaal voor ons alleen hadden. Het voordeel van in de bergen te kunnen blijven slapen.

Stapdag 4: Rif. Coldai – Rif. Tissi – Rif. Vazzoler

Vandaag stapten we onder de Monte Civetta door. De University of Climbing genoemd door onze host van de B&B waar we verbleven in Belluno. Volgens hem ook één van de mooiste etappes van de Alta Via 1.

Onze topogids vermeldde dat we zeker de extra klim moesten doen naar Rif. Tissi. Alleen in geval van hondenweer mochten we het overslaan. We luisterden braaf en werden daarvoor beloond met een panaroma om kippenvel van te krijgen. Aan de ene kant heb je een prachtig uitzicht op de brede vallei van Alleghe, aan de andere kant kijk je op de impressionante rotswanden van Civetta. Er zijn slechtere plaatsen om je lunch op te eten.

In de namiddag daalden we verder af tot we weer tussen de bomen zaten, waar uiteindelijk Rif. Vazzoler verscholen lag. Hoewel de bewoonde wereld niet erg ver weg is, hadden we geen telefoonbereik, geen internet en lukte het ons niet om ons in te loggen op het WIFI-netwerk van de hut. Op het thuisfront waren ze al op zoek naar artikels over een Belgisch gezin dat een ongeluk had in de Dolomieten.

Stapdag 5: Rif. Vazzoler – Listolade

Het oorspronkelijk plan was om te stappen tot Agordo. Wat een trip van 16 km betekende met bijna 1000 hoogtemeters stijgen en 2000 hoogtemeters dalen. Iets waar niemand nog echt zin in had. We zagen op de busregeling in de hut dat er een rechtstreekse bus was van Listolade naar Agordo en Belluno en besloten om onze route te herbekijken en voor de bus van 13 uur te gaan. Zo zouden we tijd hebben om nog een verdiend ijsje te eten in Belluno, wat te rusten, in te pakken voor ons vertrek naar Frankrijk, een goeie douche te nemen en een lekkere pizza te gaan eten. Sounded like a plan.

Onderweg hadden we tijd om uitgebreid te pauzeren in de bedding van een mooie bergrivier, waar de kinderen zich uitleefden met ‘boulderen’, oftwel onbeveiligd klimmen op relatief kleine rotsformaties. Boulderen was bij uitstek het kinderwoord van dit avontuur.

We werden ook nog eens getrakteerd op een serieuze regenbui, maar dit keer hadden we meer geluk. Net toen het begon te druppelen zag ik een overhangende rots. We trokken een spurtje en besloten de bui gewoon uit te zitten, ondertussen dankbaar dat we nu niet aan die lange tocht begonnen waren.

Op de middag kwamen we toe in Listolade waar we het einde van ons avontuur vierden met een heerlijke pasta in het plaatselijke restaurantje en een halve liter wijn. Life can be good.

In Belluno genoten we op weg naar onze B&B van het verdiende ijsje in de regen. Maar die regen, die kon ons niet meer deren. Met glanzende ogen deden we ons verhaal aan onze host aka onze Italiaanse opa. We werden door hem beloond met de echte Alta Via 1 pin. Wat een fantastische avontuur.

B&B piccole dolomiti

We logeerden voor en na de huttentocht in B&B Piccolo Dolomiti in Belluno met werkelijk de meest fantastische gastheer die we ons konden wensen. Zo een warme, hartelijke mens heb ik zelden ontmoet. Vooraf reed hij met ons naar een lokaal klimgebied, toen hij hoorde dat onze oudste zoon interesse had in klimmen. Als kers op de taart sprak hij daar klimmende Italianen aan en mocht de zoon gewoon even voor echt klimmen. Die oogjes blonken.

Verder regelde hij voor ons het vervoer naar ons vertrekpunt in Passo Falzarego. Hij ging voor ons naar het busstation en zocht de meest optimale manier uit om er te raken. Uiteindelijk betekende dat twee bussen en een taxi. Die taxi stond voor ons klaar en werd ook door hem geregeld. Zelfs de prijs had hij onderhandeld. De ochtend van vertrek speelde hij taxi naar het busstation om kwart voor 7 en regelde hij onze tickets met de buschauffeur. En moesten we onderweg iets voor hebben, mochten we hem altijd bellen. Ondanks het soms moeilijk communiceren (zijn Engels is niet fantastisch en ons Italiaans ook niet echt 😉 ) hadden we het meest fantastische verblijf ever!

Die man werd dan ook omgedoopt tot onze Italiaanse opa, want zo voelde dat aan. Zoveel warmte, dat ik er zelfs weer wat emotioneel van word nu ik er over schrijf.

Geen fancy verblijf, geen chique hotelontbijt, maar gewoon logeren bij je opa met de lekkerste cappuccino. Zoveel hartjes voor die man.