An gaat op bivaktocht met de kinderen

Vorige week was het nog een wild plan, vandaag is het al een fantastische herinnering: een bivaktocht met de kinderen

Van wild plan tot uitvoering

Vorige week werd de route uitgestippeld, de paklijst samengesteld, nagedacht over het bivakmenu en de tent al eens opgezet. Ik hield het weerbericht nauwgezet in de gaten, want uiteraard is droog weer altijd leuker, maar te heet moet het ook niet zijn. Het weerbericht voor dinsdag en woensdag leek te voldoen aan mijn voorwaarden en dus pakten we maandag onze rugzakken in.
Ik ging het echt doen! Maar echt hé!!

Dag 1: Ottenburg – bivakzone ‘Het spoor’ – 10 km

Iets na de middag kwamen we aan bij mijn schoonouders, waar ik nog een laatste koffie dronk en de kinderen nog een klein ijsje kregen. Toen was het tijd om te vertrekken. Gepakt en gezakt. Letterlijk. Mijn rugzak was behoorlijk zwaar. Geen idee hoeveel hij woog, maar het was véééél. Het hartje was klein, want ergens was ik toch wat bang dat ik dat niet ging volhouden.

Ik besloot na overleg met de schoonouders nog een klein ommetoertje te doen via de wandelknooppunten om zo een druk bereden straat zonder deftig voetpad te vermijden. Uiteindelijk bleek dat een geweldig goede keuze, want we kwamen direct in een prachtige omgeving terecht met heuvels en bossen.

We staken de taalgrens over bij Pécrot en baanden ons een weg door het diverse landschap via hoofdzakelijk wandelwegen. We kwamen onderweg amper volk tegen. Het leek wel of we alleen op de wereld waren. Nooit gedacht dat ik dat zo kort bij huis kon zeggen.

De eerste paar kilometers had de jongste zoon wat last van zijn rugzak, maar na het correct afstellen was dat gelukkig verholpen. Voor we het goed en wel doorhadden, waren we op 2 km van onze eindbestemming. Dit ging dus meer dan vlotjes. Na een laatste klim kwamen we aan op bivakzone ‘Het Spoor’ en bleken we de enige gasten te zijn.

Bivakzone ‘Het Spoor’

We zochten samen het plaatsje onder de oude eik uit om onze tent op te zetten. Terwijl ik me bezig hield met de tentinrichting gingen de kinderen al op zoek naar sprokkelhout in het bos om het kampvuur te kunnen aansteken. Ondertussen vonden ze nog ergens een palet dat ze onder de oude eik legden. “Om te kunnen genieten van het prachtige uitzicht”, was hun uitleg.

Het gasvuurtje werd aangestoken om het bivakmenu klaar te kunnen maken. Dat bestond uit Aiki-noodles, Minute soep en couscous.

Onze watervoorraad begon wel erg te slinken en de bivakzone is helaas niet uitgerust met water. Gelukkig ging de man ook nog even langskomen en konden we ons op die manier bevoorraden. Geen idee hoe we dat anders gered hadden.

Ik kreeg na onze bivakmaaltijd het kampvuur in 1, 2, 3 aangestoken en voelde me eventjes de heldin van de dag. Al besef ik dat dat eerder aan het droge weer lag, dan aan mijn skills.

Net toen het kampvuur in volle gang was, kwam de man aan met water én wijn (tenslotte moet iedereen gemotiveerd blijven), chips en hun lievelingsdrankje. Hoog tijd om die marshmallows, koekjes en chocolade uit de rugzak te halen en het feest compleet te maken met s’mores.

Na wat spelletjes weerwolven, het kijken naar de roofvogels en de gedeeltelijke maansverduistering werd het tijd om de tanden te poetsen en het ergste vuil er wat af te wrijven met een klein beetje kostbaar water.

Een 5 ***** avond zonder meer. Daar waren mijn man en ik het unaniem over eens voor hij weer naar huis vertrok.

Dag 2: Bivakzone ‘Het Spoor’ – Ottenburg via de dijlevallei: 14 km

Rond half 8 werden we wakker en konden we nog genieten van het prachtige ochtendlicht. Onze Fresh & Black tent deed echt wat ze beloofde: het was nog steeds donker en koel in de tent ook al scheen de zon al lang. Een geweldige meevaller.

Na het ontbijt begonnen we terug met inpakken. De zoon schreef nog een woordje in het bivakboek en rond kwart voor tien begonnen we aan ons laatste deel van het avontuur.

De eerste 4 km door het Meerdaalwoud waren prachtig, maar we werden echt aangevallen door muggen en/of andere steekdieren. En ja, we hadden ons ingesmeerd met een insectenwerend middel. Maar blijkbaar waren we het lekkerste hapje in eeuwen dat die beestjes zagen. We hielden dan ook een stevige tred aan.

Eenmaal in Sint-Joris-Weert waren we verlost van de muggenplaag en keerde de rust weer. We volgden de wandelknooppunten langs de Dijle en genoten van een prachtig stukje natuur. Ik was dit stuk al ontelbare keren met de auto gepasseerd, maar nog nooit had ik het gebied te voet verkend. Het was echt de moeite.

Eenmaal Sint-Agatha-Rode voorbij sloeg bij iedereen de vermoeidheid genadeloos toe. En helaas begonnen ook de heuvels weer. Waarom moesten oma en opa nu ook weer bovenop een heuvel wonen? We hebben het ons meermaals afgevraagd.

De laatste 5 km zaten we er allemaal wat door, maar met het uitzicht op het weerzien met oma en opa, een ijsje en een verfrissende plons in het zwembad, vond iedereen zijn laatste portie energie. We hielden oma en opa live op de hoogte van onze vorderingen en ze telden mee met ons af. Eenmaal aan de laatste kilometer kwamen ze ons tegemoet en maakte de vermoeidheid plaats voor euforie.

We did it!