60 days to discover is afgelopen. Samen met een hele hoop andere routines die gepaard gaan met de routine van de schooldagen. En hoe hard we hier ook uitkeken naar de grote vakantie, toch is er een serieuze adder onder het thuisblijfmoeder-gras. Het wegvallen van de routine, zorgt er ook voor dat ik niet zo goed meer voor mezelf zorg.
60 days to discover – het einde
60 dagen lang probeerde ik elke dag minstens 10 minuten naar buiten te gaan om de omgeving te verkennen. Ik mocht de voordelen ontdekken van het bewegen en het buitenzijn. Op zich was dat zelfs niet zo heel moeilijk, omdat dagelijks wandelen in onze dagroutine zit. Elke dag naar school en terug. In de weekends vond ik dat dan ook heel wat moeilijker, omdat de routine dan ontbreekt. En hoewel ik routine vaak als de vijand zie, is het ook iets dat echt nuttig kan zijn.
Grote vakantie – grote vrijheid
Gisteren begon officieel de grote vakantie. Iets waar iedereen hier erg naar uitkeek. Ook ik. Eindelijk avonden zonder verplichtingen en zonder huiswerk. Maar het wegvallen van de routine en die verkregen vrijheid zorgt meestal ook voor wat nadelen, want ook onze gezonde routines vallen in het water.
Het is de kunst dus om toch voor mezelf wat gezonde routines te blijven inbouwen in de structuurloosheid van de vakantiedagen. Niet alleen voor onze fysieke gezondheid maar ook de mentale.
Want eerlijk, constant bij je kinderen zijn dat lijkt een droom, maar ik vind dat ook heel erg slopend. Het zit ook niet in mij om constant te moederen. Of dat is toch het gevoel dat ik heb. Ik krijg geen energie van mijn kinderen. Mijn kinderen kosten vooral veel energie.
Dat klinkt erg negatief, maar ik weet dat ik lang niet de enige mama ben met dat gevoel. Ik heb daar ook totaal geen schuldgevoel meer over. Ik doe heel veel voor mijn kinderen. Heel veel. Ik blijf ook al twee jaar thuis om hen de zorg te geven die ze nodig hebben. Meestal met plezier, want dat werpt zijn vruchten af. Ze doen het veel beter dan we ooit hadden kunnen dromen. Maar ik word daar ook heel moe van. Het is niet iets wat ik moeiteloos doe.
Nieuwe routines
Nieuwe routines zijn dan ook heel erg nodig om die schoolvakantie door te komen. Zodat niet alleen ik het overleef, maar ook de kinderen. Allé, liefst.
- Vroeg opstaan. Ik deed dit al eens 2 maanden vorig jaar, maar toen kwam de winter en viel dat helemaal in het water. Op weekdagen wil ik zoveel mogelijk opstaan rond 5 uur om toch nog wat alleen tijd te hebben. Want van tijd voor mezelf laadt mijn batterij op.
- Elke dag boodschappen. Tijdens het jaar doe ik boodschappen voor een hele week online via Carrefour Drive, die mijn man dan meebrengt na zijn werk. Nu is het plan om elke dag de boodschappen fysiek zelf te doen. De kleine Carrefour is hier op 750 m van de deur. Ideaal om te voet te gaan of met de fiets en zo toch even de nodige beweging te integreren.
- Gratis activiteiten inplannen. Ik ben van nature nogal een huismus. Dat klinkt waarschijnlijk wat vreemd, maar als ik niet op reis ben, ben ik gewoon graag thuis. Alleen zijn de kinderen soms echt wel uitgekeken op elkaar en is wat afwisseling voor de huiselijke vrede af en toe wel nodig. Het plan is dus om elke week toch een aantal goedkope, liefst gratis buitenactiviteiten te ondernemen. Een fietstochtje naar oma en opa, een bezoekje aan de provinciedomeinen in de buurt en misschien zelfs een kampeertripje in de natuur. Het behoort allemaal tot de mogelijkheden.
Ik hoop door bewust actie te ondernemen en wat structuur en routine te behouden, de vakantie zonder kleerscheuren door te komen. Het vroeg opstaan is toch op zijn minst al twee keer gelukt. Want wat jullie hier nu lezen typte ik om 5 uur ’s morgens. Goeiemorgen!
2 juli 2019
Heel herkenbaar. Zeker als thuisblijfmoeder ben je enigszins een speelbal van de roosters van je gezinsleden. De zomervakantie vind ik daarom altijd een pittige periode.
2 juli 2019
Yep pittig. Maar ik had er als leerkracht ook enorm veel last van. Je bent wel veel thuis, maar ik zat ook constant tussen de kinderen. Op mijn werk én thuis. Geen goeie combinatie voor mij.
2 juli 2019
Hier is het wegvallen van de structuur ook een probleem. Nu werkt mijn man nog. Zijn vakantie begint pas binnen 4 weken. Dus ik sta deze 4 weken ook nog met hem mee om 6 uur op. Inderdaad, om wat tijd te hebben voor mezelf. Maar ook om makkelijker te kunnen poetsen. Hier beneden poetsen gaat veel makkelijker als niet al het speelgoed uitgehaald is. Daarom doe ik dat in vakantieperiodes graag als de kinderen nog slapen. Dan ligt de woonkamer er nog opgeruimd bij en kan ik meteen stofzuigen en dweilen. Ik doe ook soms in de tijd tot ze opstaan nog wat yoga-oefeningen.
En voor de rest inderdaad waken over een afwisseling tussen thuis genieten en af en toe fijne uitstapjes maken.
3 juli 2019
Zo moedig seg, zo vroeg poetsen. Dat zie ik me nog niet direct doen zo vroeg. Maar wel handig natuurlijk.
3 juli 2019
Wow, om 5 uur! Mijn “alleen-tijd” situeert zich meestal tussen 22u en middernacht, als iedereen slaapt. En soms zelfs langer , zoals nu – ik typ dit om 00u50. Ik zou het omgekeerde bioritme (vroeg opstaan, vroeger gaan slapen) ook graag eens uitproberen, maar voor een nachtuil als ik is dat allesbehalve evident. Alvast een goeiemorgen voor straks en succes met de (inspirerende!) vakantieroutines.
3 juli 2019
Goeiemorgen. 🙂 Je kan altijd eens proberen natuurlijk, maar als je eerder een nachtraaf bent, lijkt me dat wel heel moeilijk. Uiteindelijk gaat het om een ritme vinden waarbij we ons goed voelen. Wanneer dat is, maakt op zich niet veel uit.
Maar het is wel leuk om zulke dingen uit te proberen en op zoek te gaan naar wat nu echt bij je past. Succes!
3 juli 2019
Bedankt, en zeker nu ales alleenstaande moeder. Ik heb snel een schuldgevoel als ik niet iets leuks doe…. Liefs Ann
3 juli 2019
als ….
5 juli 2019
Alleenstaande ouders verdienen een medaille. Echt waar. Ik zou zeggen, gooi dat schuldgevoel weg en beloon jezelf regelmatig voor al het topwerk dat je verricht.
4 juli 2019
Onze kinderen zijn nu of afgestudeerd of op kot en ik moet zeggen: wat een verademing. Ik durf dat nog altijd moeilijk schrijven, omdat het lijkt alsof er geen liefde is, maar ik heb zo het vermoeden dat ik dat hier niet moet uitleggen.
(Hier volgen even een paar bekentenissen): jaren aan een stuk riskeerde ik (mits overdrijving) een depressie na de eerste week van het zomerverlof. Ik had zo erg uitgezien naar die zomervakantie, had die ook zo erg nodig: de tijd, de (relatieve) zorgeloosheid, de stilte en de rust (ik zit beroepsmatig al de hele dag tussen de jongeren) en toen bleek dat eenmaal de grote vakantie begon, daar niets van in huis kwam. Ik had de indruk dat vakantie iets was wat volwassenen moesten afstaan voor hun kinderen (al heet het ook voor volwassenen ook vakantie).
Net als jij heb ik tijd nodig om alleen te zijn en de batterijen op te laden. Aan kinderen is dat zo goed als onmogelijk om uit te leggen. Ze kunnen het dan rationeel misschien wel verstaan, verder gaat het niet.
Ik had het geluk dat ik een man had die het nu en dan overnam en bewust waakte dat ik toch tijd alleen had. Bij de bouw van ons huis zorgden we ervoor dat iedereen een grote eigen kamer had, ook mijn man en ik, om iedereen de kans te geven alleen te zijn en bij te tanken. Dat laatste heeft mij eigenlijk gered. Vanaf een bepaalde leeftijd lieten ze me alleen ‘in mijn kamer’ op bepaalde uren. Van kindsbeen aan hebben zijn ze wel in mijn kamer geweest maar hebben dat altijd beschouwd als ‘mijn’ plek (net zoals ik hun kamer, zeker als ze ouder werden) ook als ‘hun’ plek beschouwde.
Na het eten zeggen ‘ik ga nu tot 14 uur een beetje lezen in mijn kamer’, lukte. Ze hebben het altijd zo gekend en hebben er geen vragen rond gesteld.
Hetzelfde met het dragen van een koptelefoon. Een paar uur sterke beats door heel het huis en je mag mij afvoeren.
Anderzijds werden (tijdens de vakantie) ook echt momenten afgesproken om dingen samen te doen: spelletjes spelen, picnic, samen eten maken etc.
Ondertussen zijn ze uitgegroeid tot fijne jongvolwassenen. Ik denk dat ze ook geleerd hebben dat iedere mens anders is en dat je moet zoeken naar een manier waarop het voor iedereen goed leefbaar is.
Gelukkige kinderen, gelukkige ouders. Maar ook: gelukkige ouders, gelukkige kinderen.
Dat is toch wat ik er van denk.
5 juli 2019
Zo voel ik het ook heel erg aan. Ik ben door mijn job tussen de kinderen er voor een stuk onderdoor gegaan. Iedereen was jaloers op mijn job voor al die vakantie, maar in werkelijkheid wilde ik gewoon eens rust. Ik zat constant tussen de kinderen. Beroepsmatig én privé en ik vond dat loodzwaar. Het heeft lang geduurd voor ik dat ook aan mezelf durfde toegeven. Je hele omgeving roept constant hoeveel geluk je wel hebt, dat ik me haast abnormaal voelde.
Het toont voor mij wel aan hoe sterk de behoefte in mij was om aan die ‘norm’ te voldoen. Ondertussen ben ik er beter in, maar dat blijft toch een moeilijke.
Zoals je zegt: gelukkige kinderen, gelukkige ouders én omgekeerd.
7 juli 2019
Ben ik even blij dat je durft te schrijven dat je kinderen je energie kosten! Want dat gevoel heb ik ook, ook al heb ik er maar eentje. Ik ben nu een week er alleen met thuis geweest en we hebben heel veel pret samen gehad. Maar tegen de avond was ik stikkapot. En heel blij dat manlief thuis kwam en het even kon overnemen. Intussen heb ik het boek Miracle Morning uit en ga ik na onze vakantie er eens proberen werk van te maken. Ik ben alvast benieuwd!
21 juli 2019
Ik hou zielsveel van mijn jongens en als ze te lang weg zijn mis ik ze enorm, maar ik vind ook dat het vooral energie kost. Ondertussen heb ik wel geleerd dat het hier opbrengt als ik tijd in hen investeer. Na een tijdje intensief met hen bezig zijn (kan iets simpel zijn als een gezelschapsspel) kunnen ze meestal ook een tijdje makkelijker samen of alleen spelen, zonder de hele tijd te vragen naar weet ik veel wat. Alleen is het op sommige dagen moeilijker om dat te doen, als ik al heel moe ben of eigenlijk vanalles te doen heb. Ik kan me dan opjagen en me ergeren terwijl ik eigenlijk beter eventjes echt met hen kan bezighouden om dan ook weer wat rust te krijgen.
Verder probeer ik hier ook bewust wat pauzemomenten in te plannen. Een logeerpartijtje bij oma en opa, een dag bij een neefje, een speelafspraakje, dagkamp en bivak, … En samen de natuur intrekken, voor mij is het wandelen en in de natuur zijn voldoende, voor Giel wordt het interessanter als er ook een speelbos of zoektocht bijkomt.