Een oudergesprek op school vorige maand zorgde voor een belangrijk puzzelstukje in onze kinderen hun puzzel. Dat is uiteindelijk wat we als ouders doen: puzzelen. We proberen de puzzel van onze kinderen te leggen, zonder een voorbeeld op de doos om naar te kijken. We blijven maar stukjes samen leggen en combineren tot er enkele in elkaar passen. Waarbij we, soms zelfs maanden, blijven proberen, vaak tevergeefs omdat we ons zo focussen op de stukjes vlak voor onze neus en daarbij vergeten te kijken naar de andere stukjes. Dan kan het handig zijn om je blik te verruimen en eens opnieuw in de doos te kijken bij de rest van de stukjes.
Een laag zelfbeeld
Plots viel ons oog op het zelfbeeld-stukje. Mijn zonen fietsen hier allebei vrij vrolijk door het leven, dus stonden we er niet zo bij stil en duwden we dat puzzelstukje onbewust ergens ver weg. Gek hoe dat je soms dingen niet ziet, ook al liggen ze vlak onder je neus.
Huiswerk loopt hier vaak moeilijk. Opdrachten worden gelezen, maar niet begrepen en dus wordt er maar niet aan begonnen. Totdat ik te hulp schiet. Vaak moet ik gewoon aanmoedigen om de opdracht nog eens luidop te lezen en als bij wonder, door mijn aanwezigheid, wordt het ineens wel begrepen. Een taak alleen tot een goed einde brengen is het onmogelijke vragen. Aanvankelijk werd dit vooral toegeschreven aan de ADHD, maar nu kwam ook de optie laag zelfbeeld bovendrijven. De ervaring met ADHD maakte ons al experten in het positief bekrachtigen van de kinderen. Maar dit zagen we toch wat over het hoofd;
Kinderen hebben niet alleen ouders en opvoeders nodig die in hen geloven, ze moeten dat in de eerste plaats zelf doen.
Tijd voor actie
Aangezien de kracht van affirmaties algemeen bekend is, besloot ik dit eens met de kinderen te oefenen op onze wandeling van school naar huis. Op die wandelingen heerst er altijd een ongedwongen sfeer wat een ideale basis is voor interessante gesprekken.
Ik vroeg om ‘Ik ben lief’ te zeggen. Heel simpel. Drie woorden. Drie woorden die ik met geen stokken over die lippen kreeg. Ik voelde zijn schaamte, het kind wist zich geen houding te geven, stak zich weg en vond het ‘stom’. Na wat aandringen, bleef het ‘stom’ en moest ik daarmee stoppen want het maakte hem boos. Ik probeerde nog eens met ‘Ik kan heel goed….’ maar het resultaat bleef hetzelfde. Wat een eye-opener.
Zoiets simpel, dat toch zo moeilijk blijkt.
Na een korte poll op Instagram bleek dat het niet alleen bij ons zo is. Iets meer dan de helft van de ouders gaf aan dat hun kind het moeilijk had om iets positiefs over zichzelf, tegen zichzelf te zeggen. En als ik eerlijk ben, vind ik dat zelf ook enorm moeilijk. Zelfvertrouwen, faalangst en afwijzing is iets waar ik altijd al mee worstelde. Iets wat ik langzaamaan eindelijk onder controle krijg. Je kinderen dezelfde weg op zien gaan is dan ook iets wat ik niet graag zie gebeuren.
Sindsdien oefenen we op regelmatige tijdstippen die positieve zinnetjes. En ondertussen worden ze ook herhaald, al blijft het moeilijk en zit dat kleine negatieve stemmetje nog veel te vaak in hun hoofd. Toch merk ik al een positieve verandering. Ik kreeg van de school ook nog wat lectuur rond faalangst mee naar huis, die ik nog eens ga uitpluizen voor bruikbare tips. Het kan maar helpen, denk ik dan.
Ik ben benieuwd hoe het met het zelfbeeld van jouw kind(eren) gaat. Kunnen zij iets positief over zichzelf zeggen? Of is dat een moeilijke opdracht? Doe gerust eens de test. Mocht je nog tips hebben om te werken aan het zelfbeeld van kinderen, hoor ik ze graag. Het is zo fijn om van elkaar te kunnen leren.
5 november 2018
Heel herkenbaar, al is Oona er nog maar 5. Wel benieuwd welke literatuur je mee kreeg. Wij kregen in de school vorig jaar de stempel faalangst mee maar wel geen verdere ondersteuning. Tips zijn hier dus welkom ?
5 november 2018
‘Je bibbert de baas’ heet het en gaat over faalangsttraining voor kinderen. Maar ik moet er nog in beginnen.
5 november 2018
Op sommige vlakken zo herkenbaar!! Het is trouwens zo pijnlijk als je merkt dat je kind niets positief over zichzelf kan zeggen of ontkracht wat je hen zegt… Uiteindelijk wil je enkel maar dat ze blij zijn met wie ze zijn en dus ook durven zijn wie ze zijn…
Wij werden op het einde van de derde kleuterklas gewezen op mogelijke faalangst bij Giel. Hij was altijd haantje de voorste geweest en nu leek er een kleine verandering plaats te vinden. Spontaan had hij nog steeds veel te vertellen over een thema en bij vragen aan heel de klas antwoordde hij ook nog graag, maar wanneer hij persoonlijk aangesproken werd blokkeerde hij. In het eerste leerjaar ging het van kwaad naar erger. Geen huiswerk willen maken (“Ik kan het niet!” “Huiswerk is stom!”), nachtmerries, zichzelf pijn doen en zelfs fysiek ziek worden van de stress (op zondagnacht week na week overgeven). Grotendeels was hij nog dat vrolijke kind, maar dat deel was toch zorgwekkend. Zijn schoolresultaten waren erg goed, maar elk foutje bracht hem van zijn melk en hij blokkeerde steeds vaker en deed soms simpelweg niets in de klas.
Als ik ergens mijn verhaal deed werd ik steeds meer gewezen op mogelijke hoogbegaafdheid, ouders die het verhaal herkenden. In het begin leek me dat onwaarschijnlijk want het neefje van Giel is hoogbegaafd maar dan meer het stereotype. Maar uiteindelijk stapten we toch naar een psycholoog die gespecialiseerd is in hoogbegaafdheid, onderpresteren en faalangst. En de testen waren duidelijk. Ondanks het onderpresteren op de testen komt Giel als duidelijk hoogbegaafd uit de test, maar zijn gedrag wees ook op faalangst, hoogsensitiviteit, perfectionisme en een “fixed mindset”. Het verslag was een hele boterham, gelukkig ook met veel adviezen waar we nu mee aan de slag moeten. Ik ben wel benieuwd naar de mogelijkheden binnen school, want al is de wil er (en die voel ik wel), het lijkt me toch niet evident voor de leerkrachten en het zorgteam om zo op maat van Giel te werken in een klas van 22 kinderen waarin hij ook niet het enige kind met zorgen is…
De eerste stap nu is trouwens een mindset training waarin Giel aangeleerd zal worden dat het goed is om een vast denkpatroon te kunnen loslaten om zo te kunnen leren en groeien. Wat hij daar leert moet natuurlijk ook thuis en op school toegepast worden. Maar wij zullen ook moeten blijven zoeken en puzzelen volgens de psycholoog en steeds weer samenzitten met leerkrachten om de juiste aanpak te zoeken om hem te helpen. En dan maar hopen dat iedereen daarin wil meedenken en meewerken…
Het moeilijke bij faalangst is trouwens dat je falen niet mag ontwijken (wat iemand met faalangst vaak precies gaat doen door vanalles uit de weg te gaan), maar moet leren dat falen bij het leven hoort en eigenlijk helemaal niet zo erg is omdat je met falen net bijleert…
5 november 2018
Oh oeps, ik heb hier zelf een heel blogbericht geschreven!! 😀
5 november 2018
Zo mooi geschreven en zo waar. Die mindset is zo belangrijk. Las je het boek van Dweck al? Heel interessant.
Ik ben blij te lezen dat je ook begeleid wordt en het niet enkel bij een labeltje blijft.
Falen hoort bij het leven en mogen we niet vermijden, maar ook ik heb de neiging om dat toch te doen. Wat dan weer gelinkt is aan dat zelfbeeld hé.
Maar toch, we zijn ook vaak hard voor mensen die proberen en mislukken terwijl je eigenlijk veel leer leert van een mislukking dan van een succeservaring.
Merci om je verhaal te delen. Erg verrijkend. X
5 november 2018
Zeker wel herkenbaar. Wij oefenen ook. Dat gaat niet heel makkelijk, en de ene keer beter dan de andere keer. En zoals met veel dingen: oefening baart kunst en als je het even niet doet, gaatjes wat roestiger. Wat wij het liefste doen is bij het avondeten ene rondje complimenten. Iemand begint en complimenteert de andere aanwezigen. Dat gaat van ‘mama je hebt lekker gekookt’ en ‘je haar zit leuk’, tot ‘ bedankt dat je me vandaag hielp om…’ of ‘ ik vind het fijn om te zien dat je….’ . En vaak doen we ook een zelf-complimentje – bv ‘ik vind het goed van mezelf dat ik toch dat ene taakje heb gedaan waar ik tegenop zag’, of ‘ik heb er zelf aan gedacht de planten water te geven’, of ‘ik heb ook de schoenen van broerlief opgeruimd, goed he’. Heel banaal maar voor ons een goede manier om even stil te staan bij dingen die misschien ergens wel vanzelfsprekend zijn maar toch ook gewoon benoemd mogen worden.
5 november 2018
Dat is een prachtige gewoonte om te doen. Tof idee en zo waardevol om dat in te plannen op een vast moment. Stemt me tot nadenken. Merci x
5 november 2018
Het is confronterend dat zelfs kinderen het al zo moeilijk hebben om iets positief te zeggen over zichzelf. We zijn zo gewoon om te vergelijken en kleine minder goede kanten uit te vergroten waardoor ze ons gedrag ook gaan bepalen. Het was één van de moeilijkste dingen tijdens mijn therapie, telkens opnieuw de vraag stellen, waarom denk ik dat? Wat als het niet zo is? Waarom is het zo belangrijk? Echt deprogrammeren bijna
5 november 2018
Mijn kinderen zijn ondertussen volwassen, en kunnen wel positief zijn over zichzelf, denk ik. Ik denk dat ze weten waar ze goed in zijn en waar ze niet goed in zijn.
Het is een lange weg geweest, en dus al een tijdje geleden, maar wat ik me nog goed herinner, is dat ik probeerde te focussen op de weg naar het resultaat, en niet naar het resultaat zelf. Dat ben ik beginnen doen toen mijn zoon erg diep zat, en het gevoel had dat hij niks kon, dat hij nergens goed in was. Hij bungelde aan het staartje van de klas, en moest krabben om mee te kunnen. Op dat moment ben ik beginnen focussen op het werk dat ze deden om ergens te geraken. En als er hard gewerkt werd, was het goed. Heel goed zelfs. The best you can is good enough, en meer moet dat niet zijn want dan ga je over je grenzen. Ook al is het resultaat niet goed, als je hard gewerkt hebt, dan is dat zeer fantastisch.
En dat werkte na een tijd. Voor alletwee. Voor mijn dochter die wel goed presteerde op school, en voor mijn zoon bij wie het allemaal niet zo goed ging.
6 november 2018
Ik had je vorige blog al gelezen over possitieve affirmaties. Ooit las ik een artikel over een wetenschappelijk onderzoek dat meisjes dezelfde lichaamsdelen niet mooi vinden aan zichzelf als hun moeder.
Mijn dochter vindt haar billen te dik. En haar benen lelijk. Terwijl er niks mis is met haar benen. Ik vond het vreemd dat ze pakweg haar buik wel aanvaard, tot ik erbij stilstond, dat ik men eigen billen het lelijkste lichaamsdeel vind. En dat ik daar idd misschien wel eens over geklaagd heb. Nu ik 39 geworden ben.. ben ik best wel tevreden van mijn benen.
Maar zeg ik dat ooit luidop ?
Vorige week hebben we al lachend geoefend op .. ik heb schoon benen. Raar dat dat zo moeilijk kan zijn 🙂
Dit weekend is mijn dochter bij de papa zwaar gepest geweest door 3 vriendinnen die kwamen slapen. Met een rampzalig einde.. doordat iedereen het zag, en niemand wist hoe in te grijpen.
Men dochter trok het zich niet aan. Even 2 minuten huilen en weer door. De dagen nadien dacht ik.
Aj. Eigenlijk was dit niet de eerste keer. Vroeger op verjaardagsfeestjes is dit ook al voor gevallen (toen heb ik wel korter op de bal gespeeld) Is dit voor haar dagelijkse kost ? Wordt ze op school ook gepest? Ik praatte er openlijk met haar over.
En vandaag vroeg ik haar..
Lise zeg eens enkele zinnen met “ik kan heel goed.. ” ze stak van wal. En was niet te stoppen. Het was misschien een moment opname. Maar Ann, wat was ik blij.. als dit iets over haar zelfbeeld zegt. Dan moet ik mij vandaag dan toch al geen zorgen maken!
Bedankt voor je blog bericht !
6 november 2018
Oh, om helemaal warm van te worden. Mensen kunnen toch zo hard zijn. Zo knap dat ze wel in zichzelf blijft geloven. En geef toe, je kan haar geen ongelijk geven. <3