Af en toe voer je gesprekken die blijven hangen. Gesprekken die je aansporen om eens te rade te gaan bij jezelf: Houden mijn overtuigingen nog wel steek? Want soms lijkt het alsof ik wereldvreemd aan het worden ben. Ik merk dat ik met mijn gedachtengoed langzaam verder en verder afwijk van de standaard norm die in onze maatschappij heerst. Maar, ik weet ook dat er veel mensen dezelfde ideeën en dromen over de wereld hebben als mij.
Van negatief naar positief
Afwijken van de norm daar moet je sterk voor in je schoenen staan, merk ik. Je kan je verwachten aan moeilijke vragen en je stuit al eens op weerstand. Het is dus zeker niet slecht om af en toe jezelf eens in vraag te stellen om te checken of je nog wel volledig achter je eigen visie staat.
Wel ik kan je, na een aantal van die gesprekken, zeggen dat dit nog steeds zo is. Ik blijf vasthouden aan mijn wereld waarin mensen en liefde centraal staan. In die andere wereld ligt voor mij de focus te veel op geld, prestaties, binnen de lijntjes kleuren, (ver)oordelen en negativiteit. Het nieuws mag zijn naam gerust veranderen in ‘het slechte nieuws’, waarbij de media maar al te graag het volk ophitst en tegen elkaar opzet door uitgekiende koppen boven hun artikels te plaatsen. Ik stopte enige tijd geleden met het allemaal te volgen.
Voordat ik kinderen kreeg, draaide ik trouwens heel goed mee in die andere wereld. Het krijgen van mijn kinderen bracht de verandering op gang Langzaamaan begon ik meer en meer te kiezen voor een ander pad dan het standaardpad, de panoramaweg in plaats van de snelweg. Dat komt omdat mijn kinderen me daartoe gedwongen hebben. Ik denk dat elke ouder, die kinderen met een extra zorgrugzakje heeft, weet waarover ik het heb.
Want als een traditionele opvoeding met nadruk op straffen om negatief gedrag af te leren niet werkt; als je tot in den treure toe structuur biedt en consequent bent en je constateert dat ook die aanpak niet werkt, dan moet je wel op zoek gaan naar alternatieven.
Lasten laten vallen
Dankzij de hindernissen die mijn kinderen op mijn pad hebben gelegd, ben ik geworden wie ik ben. Ook al zag ik vroeger die hindernissen als een verschrikkelijke last – je wordt daar immers héél moe van – vandaag ben ik heel dankbaar dat mijn leven niet ging zoals ik het mezelf had voorgesteld. Ik leerde om sommige lasten van mij af te gooien. Onderweg had ik er zoveel opgepikt en in mijn rugzak gestoken, dat het tijd werd om ze eens kritisch te bekijken. Welke lasten vroegen te veel energie en kon ik laten vallen, zodat ik nog voldoende draagkracht over had om dat te dragen wat er echt toe deed? Mijn job was er daar eentje van.
Het duurde een aantal jaren om alles te aanvaarden en onze nieuwe weg te zoeken. Het afwijken van het pad was een harde noot om te kraken. Het liefst van al ben ik de grijze muis. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik die nieuwe weg niet alleen moet bewandelen, maar dat ik het gezelschap en de steun heb van mijn man en mijn naasten.
Onze focus van prestaties, geld, (ver)oordelen en negativiteit werd verlegd naar liefde en warmte en menselijkheid. De positieve dingen zien, ook al gebeurt er zoveel negatief is moeilijk. Sommige mensen noemen dat bepamperen of naïviteit, maar dat is het nét niet. Focussen op het negatieve is vaak gewoon de gemakkelijkste weg om recht te blijven met die zware rugzak op onze rug, maar dat wil niet zeggen dat het de enige weg is. 
De panoramaweg
Kiezen voor de positieve weg is uitdagend en vraagt veel energie. Maar met bewust gekozen lasten in die rugzak is het soms zelfs aangenaam. Bovendien zijn de uitzichten fantastisch. Of om het met een een quote te zeggen “always take the scenic route”. Voor andere gezinnen kan de snelweg ook echt goed werken. En daar is helemaal niets mis mee. Hier was dat niet het geval. En dus kies ik, samen met mijn gezin, liever voor de panoramaweg. De eindbestemming mag dan wel dezelfde zijn, maar de uitzichten onderweg zijn gelukkig de inspanning meer dan waard.
Houd ik hier een pleidooi dat iedereen zou moeten stoppen met zijn job? Nee, helemaal niet. Niet iedereen zijn stenen zijn hetzelfde en/of even zwaar. Ieder zijn rugzak en draagkracht verschilt. Ik houd eerder een pleidooi om al je stenen in je rugzak eens vast te nemen en te bestuderen. Misschien is er wel eentje die je toch kan laten vallen.
Welke kan steen kan of heb jij laten vallen?
27 september 2018
Heel mooi geschreven en nog veel moed en plezier op jouw ingeslagen panoramische weg!
27 september 2018
Yes. We gaan ervoor!!
27 september 2018
<3
Ik lees alleen maar liefde, warmte en waarheid. Ik denk dat je een goede beslissing genomen hebt x
27 september 2018
Van zo’n reactie word ik toch wel eventjes warm vanbinnen. Dank je wel x
27 september 2018
Hoe fijn om te lezen! Zelf probeer ik regelmatig stil te staan bij mijn ‘lasten’ om op sommige momenten mezelf toch te betrappen dat het beter kan; dat ik daar nog kritischer op kan zijn. We hollen onszelf zo vaak voorbij en dit brengt onnodige stress en zorgen mee. Ik bewonder je keuzes en positieve ingesteldheid. Die laatste ontbreekt me niet, maar aan de moed/het lef om drastische veranderingen door te voeren moet ik werken. Bedankt voor het inspirerende artikel alvast!
27 september 2018
Wanneer het lijden groot genoeg is, heb je niet veel moed nodig. Je hebt dan niet zo veel te verliezen. Enkel te winnen. Wanneer je nog wat comfort voelt in je huidige situatie is het veel lastiger om die beslissing te nemen. Er is meer te verliezen dan.
Soms eens met een kritische blik kijken is nodig. Maar we moeten ook leren om wat liever voor onszelf te zijn. Kan het hier nog beter? Absoluut. Ik denk dat we gewoon de beste versie van onszelf moeten proberen te worden.
27 september 2018
Ik zit helemaal op hetzelfde spoor <3 Ik wens je nog veel mooie uitzichten toe!
27 september 2018
Voor jou ook xxx
27 september 2018
Kan je wat concrete manieren geven waarop je dit toepast? Ik ben geïnteresseerd, maar kan er mij in de praktijk niet direct iets bij voorstellen. En hoe maak je die omschakeling? Ik veronderstel dat dat ook niet van vandaag op morgen is?
27 september 2018
Dat is inderdaad een heel traag proces geweest, met diepe dalen. Maar het voordeel om aan de bodem van de put te zitten, is dat je grond hebt om je af te duwen. En dat je beslissingen durft te nemen. Ik kan je helaas geen standaard recept geven met garantie op succes.
27 september 2018
Ik heb veel bewondering voor je keuze en ik zie dat jullie dat deugd doet. Wat ik alleen spijtig vind is dat soms lijkt alsof er maar twee wegen zijn: een positieve, panorama weg en een negatieve snelweg. En hoewel je schrijft dat er niets mis is met de keuze voor de tweede, wordt die wel als negatief bestempeld. Laatst had ik een gesprek met vriendinnen, twee introverten, over de zogenaamde “ratrace”. Ze zeiden tegen elkaar over mij: “ma ja, die krijgt daar energie van, van die ratrace, die vindt dat plezant”. Ik voelde me wat beledigd en vooral onbegrepen. Niet alleen heeft de term “ratrace” meteen een negatieve connotatie, ik krijg helemaal geen energie van de “ratrace” in de zin van prestatie, druk en altijd maar meer. Ik krijg wel energie van sociaal contact want ik ben nu éénmaal een extravert. Ik vond het niet fijn dat ze mij associeerden met die negativiteit, de snelweg zoals jij het omschrijft. Alsof mijn drukke agenda en ik raar zijn, abnormaal en dat ik daarbij meteen ook te weinig aandacht voor mijn kinderen heb. (want daar ging het gesprek over). Stilstaan bij de lasten is altijd een goed idee, Welke weg je ook kiest: lasten en hindernissen moet je proberen oplossen of achter je te laten. Dat vind ik een hele goede oefening. Stenen weghalen van je weg of een hele, andere weg kiezen, zijn voor mij echter twee verschillende dingen. Ik vind alleen niet dat ik kies voor een weg van negativiteit omdat ik er voor kies om “er” midden in te gaan staan. Ieder kiest zijn eigen weg, er zijn er duizenden. Ik ben vooral blij dat al die wegen elkaar kruisen, zodat we van elkaar kunnen leren. Dat is voor mij belangrijk, maar ja, ik doe dan ook graag babbeltjes onderweg. 😀
27 september 2018
Vind je dan van jezelf dat je op de snelweg zit? Ik noem dat de snelweg omdat dat de weg is van de minste weerstand. En daar is niets mis mee. Je moet kiezen wat voor jou werkt. Moest de minste weerstand hier gelukt zijn, zou ik nu ook op de snelweg vertoeven. Maar helaas dat ging niet. Ik heb het daar lang moeilijk mee gehad en vond voor mezelf een ander ‘point of view’. Ik herkader dat nu als iets positiefs en een verrijking van mijn leven. Ik spreek voor mezelf en heb hier nergens een oordeel naar anderen in verstopt. Ik vind het dan wel heel erg jammer dat dit de boodschap is die je er uit haalt. Iedereen verschilt, dus iedereen zijn weg verschilt. Er zijn dus wel meer dan 2 wegen ;-). Welke weg je ook neemt, het is belangrijk dat jij en je gezin daar gelukkig mee zijn.
27 september 2018
Oh maar dat is niet dé boodschap die ik uit je post haal hoor, ik wilde alleen mijn visie geven al strookt die inderdaad niet meteen met de andere reacties. Ik denk dat ik in dit geval het begrip weerstand misschien anders invul. De weg die je kiest, is voor mij net de weg van de minste weerstand. Je minimaliseert de hindernissen op je weg en neem je zo de weerstand weg. Of begrijp ik het helemaal verkeerd? Als jij de snelweg de weg van minste weerstand noemt, bedoel je dat de andere weg kiezen voor jou moeilijker was dan op de snelweg te blijven en dat als je op de snelweg was gebleven dat makkelijker was geweest?
27 september 2018
Dat zou me veel energie besparen, ja. Maar het zou veel negativiteit opleveren binnen mijn gezin. Het zou veel gemakkelijker zijn om op 2 lonen te leven bijvoorbeeld. Ik denk niet dat je dat de weg van de minste weerstand kan noemen 😉
27 september 2018
Als je alleen naar geld kijkt, niet nee, maar dat is net wat jij niet doet. Je krijgt er een heleboel voor in de plaats. In die interpretatie vind ik van mezelf bijvoorbeeld ook niet dat ik op de snelweg zit, al vinden veel mensen rond mij misschien van wel. Mijn weg beantwoordt aan mijn noden van het moment, wat die ook zijn. Die noden kunnen veranderen in de toekomst, maar dan kan ik nog altijd een andere wegwijzer volgen en houd ik mooie foto’s over aan mijn huidige pad. Wie bewust kiest, ook al horen daar naar mijn gevoel altijd zeker verplichtingen bij, zit dus eigenlijk altijd op de panorama weg?
27 september 2018
Yes! Zo is dat. Mooie samenvatting. Je vormt je leven naar wat op je pad komt en wat je nodig hebt. Bewust kiezen is de sleutel. En als jij (en je gezin) de uitzichten op je weg fantastisch vindt, dan is de perfecte weg. Smaken verschillen. Een wereld met enkel vanille zou maar saai zijn.
27 september 2018
“A rolling stone gathers no moss, but it gains a certain polish.” (Oliver Herford)
Die glans is het mooie gouden randje aan the scenic route die je volgt. Je verlegt wel stenen op het pad, maar je bouwt er ook iets heel waardevols mee op. Je bouwt monumenten die je met geen geld ter wereld kan kopen.
Wat het oordeel van anderen ook is, de situatie is voor iedereen verschillend. Twijfel er maar niet aan dat jouw keuze voor jullie helemaal de juiste is! x
27 september 2018
Wat zeg je dat weer mooi! Topvrouw met een gouden randje, jij.
2 oktober 2018
Ik kom hier zo graag lezen, het is allemaal zo herkenbaar. Zoveel hartjes voor jullie, omdat ik mr kan voorstellen dat dit hele proces geen rechte weg zal geweest zijn, maar eerder een bochtig parcours.
2 oktober 2018
Het is mooi om te lezen dat jullie de geschikte route gevonden hebben voor jullie gezin. Niet altijd een gemakkelijke weg, maar wel met de uitdagingen die jullie willen aangaan en daarnaast hindernissen vermijden die teveel energie kosten.
Het is natuurlijk voor iedereen anders wat de juiste weg is, iedereen heeft andere behoeftes en andere middelen. En ondertussen veranderen we ook nog eens en veranderen die behoeftes nog eens…
Zolang we proberen onze eigen weg te vinden en ondertussen ook begrip hebben voor de keuzes van anderen, ook al begrijpen we die keuzes misschien niet… en daar is vaak nog wat werk aan de winkel.
3 oktober 2018
Je laatste alinea vat het mooi samen. <3