Mijn zonen spelen wel eens ‘het omgekeerd spel’, wat zoveel wil zeggen als net het omgekeerde zeggen van wat je bedoelt. Maar eigenlijk doen we dat als volwassenen ook wanneer we ‘ja’ en ‘nee’ zeggen.
“Die pannenkoeken zijn kei slecht”, krijgen we dan te horen. Hilariteit bij het 8-jarig volkje aan tafel, ondertussen zijn ze met hun omgekeerde conversaties toch wel weer 10 minuten zoet. Het is niet bepaald een spelletje dat ik als volwassene speel, tenzij met een zware, sarcastische ondertoon.
Grenzen bewaken
En toch deed ik onbewust wel aan het omgekeerd spelletje mee. De flauwste man van het gezelschap zou wel eens kunnen opmerken dat vrouwen niets anders doen dan iets anders antwoorden dan wat ze bedoelen. “Is er iets?” “Nee, hoor”, komt ongetwijfeld wel bekend voor maar toch is het niet waar ik naar toe wil.
Eigenlijk gaat het over het besef dat elke keer je ‘ja’ zegt, je ‘nee’ zegt tegen iets anders. Hoe vaak heb ik niet ‘ja’ gezegd om dan geen tijd meer over te hebben voor wat echt belangrijk is. Soms zei ik ‘ja’, omdat ik geen ‘nee’ durfde zeggen. Misschien was ik wel een goede kandidaat voor een assertiviteitscursus. Ik liet constant over mijn grenzen lopen om dan de schuld te leggen bij de mensen die over mijn grenzen liepen. Nu besef ik ten volle, dat anderen daar geen schuld aan treffen. Als ik niet duidelijk met fluorescerende verf aangeef waar mijn grenzen liggen, hoe kunnen anderen dan weten dat ze er over gaan?
Ja zeggen = nee zeggen
Het leren ‘nee’ zeggen tegen dingen is iets waar ik het heel moeilijk mee heb gehad. Totdat het besef keihard binnenviel dat elke ‘ja’ die ik eigenlijk niet wilde zeggen, ten kostte ging van de zinvolle dingen. Ik durfde geen ‘nee’ zeggen tegen anderen maar zei eigenlijk constant ‘nee’ tegen mensen en ervaringen die meer ja’s verdienden. ‘Ja’s’ die mijn leven betekenis zouden geven.
Sinds het duidelijk is waarom ik moet ‘nee’ zeggen, lukt het me vrij gemakkelijk om het over mijn lippen te krijgen. Alles wat niet in lijn ligt met mijn waarden, krijgt eigenlijk een nee. Het zijn niet altijd saaie dingen waartegen ik ‘nee’ zeg, maar vaak ook leuke dingen en uitnodigingen voor ervaringen die ik links laat liggen. Ik maak een zorgvuldige afweging van hoe vol mijn agenda die week is en of ik daar mijn tijd en aandacht aan wil besteden. Daarna weeg ik af tegen wie en wat ik nee zeg door die ja of omgekeerd.
Het lukte me vroeger bijna niet om nee te zeggen, omdat ik me niet echt bewust was van de ‘waarom’ ervan. Je vindt ongetwijfeld op het web tips hoe je moet leren nee zeggen. Maar zolang je geen ‘waarom’ hebt, zal die ‘hoe’ weinig aarde vinden om in te kiemen.
Ik heb alvast een bedje aarde gevonden om mijn bewuste neens en ja’s te laten kiemen. De fluorescerende verf om mijn grenzen aan te duiden is ook in gebruik. Sinds mijn grenzen duidelijk zijn voor mezelf én voor de anderen heb ik nog maar weinig overtredingen vastgesteld. De meeste mensen respecteren je grenzen wanneer ze duidelijk zichtbaar zijn én wanneer je ze zelf respecteert natuurlijk. Voor de enkelingen die dat niet doen… wel ja, daar zijn andere oplossingen voor.
Hoe zit het met jouw grenzen? Staan ze al in fluoverf of is er nog wat werk aan de winkel?
____________________________________________
Dit is blogbericht 32/40 van de 40 dagen bloggen uitdaging. Je vindt alle info hier en alle deelnemers hier.
23 maart 2018
‘Deuren die ik niet open als ik die ene kies’ (Karen Damen) vond ik om al jouw redenen een prachtzin.
Goed dat je hebt kunnen afbakenen wat goed is voor jou!