Hoofdzonde 7 – Acedia: Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen gelegd wordt?

Vandaag staat de laatste hoofdzonde op het programma van het leuke blogproject #ouderzonden van Romina (Bigcitylife) en Annelore (Compleet Geluk).  Eentje waar ik wel een boompje kan over opzetten.  Wat zeg ik, eerder een uit de kluiten gewassen eik.  En wie me hier een beetje volgt, weet dat ook al lang: druk daar doen we niet aan mee.

The trouble with the rat race is that even if you win, you’re still a rat. – Lily Tomlin

Druk

Waarom voel ik druk op mijn schouders en die van de kinderen?  Waarom vind ik prestaties, succes en goede punten belangrijk?

Mijn antwoord: ‘geluk’.

Ik ging er vroeger van uit dat goede resultaten op school, goed presteren liefst ook nog buiten school en gewoon succesvol zijn een VIP ticket was op weg naar geluk.  Want als je goed bent op school dan kan je later een goede job vinden waarmee je de rekeningen kan betalen en waarmee je je dromen kan najagen. Enter geluk.

Ik voelde de hete adem van de druk overal: van een kind dat ondanks mijn toewijding niet zindelijk te krijgen was om naar school te gaan tot het schuldgevoel bij het voorschotelen van een potje groentenpap uit de winkel.

Door die hete adem van prestaties en resultaten begon ik met lopen, weg van de hete adem, uit schrik om te verbranden. Je ziet dat anderen het wel allemaal lijken te kunnen combineren. Bij mij lukte dat niet goed genoeg en je raadt het al: ik verhoogde mijn tempo én mijn eisen. Totdat ik inzag dat de ratrace niet bracht wat ik ervan verwachtte: een leven waar ik op mijn sterfbed geen spijt van zou hebben.

Supporteren

Ondanks de hete adem besloot ik te stoppen met lopen.  Ik stapte uit de ratrace en leerde dat kwetsbaarheid en falen veel waardevoller zijn in een mensenleven dan het streven naar perfectionisme, succes en onaantastbaarheid.  Iets wat voor iemand met faalangst een zware dobber is.  Een evolutie waar enige tijd over ging.

Met vallen en opstaan probeer ik de fouten en het falen van mezelf en mijn gezin te omarmen. Je moet voluit op je bek kunnen gaan en de moed hebben om te blijven proberen.  Ook al lijkt de rest moeiteloos over elke hindernis te huppelen terwijl jij struikelt over de eerste de beste steen.  Het maakt niet uit.  Morgen struikel je misschien nog eens over diezelfde steen, maar overmorgen raak je waarschijnlijk aan de tweede.  Je kijkt naar je eigen evolutie en ziet dat je vooruitgang boekt.  Wat de rest doet is niet relevant.

Zo doe ik het nu ook met de kinderen.  Ik sta niet meer te roepen hoe het mogelijk is dat ze weer over diezelfde steen struikelen en dat ze beter uit hun doppen moeten kijken of hun voeten hoger moeten opheffen.  Nope.  Ik supporter en geloof in hen.  Ik probeer niet elke valpartij te voorkomen, maar hen wel te steunen en te motiveren.  Elke steen waarover ze struikelen zal hen zoveel meer leren dan elke steen waar ze probleemloos over wippen.  En als ze even de moed verliezen en niet meer willen rechtstaan, laat ik hen zien welke weg ze al hebben afgelegd.  Ook al staan anderen al lang aan de finish.

Hittewerend

Bij falen hoort voor mij geen drama of straf. Het hoort bij het leven net als succes.  Het lijkt wel of de hele wereld draait om succesvol zijn maar het is aan mij om te beslissen wat ik met die hete maatschappelijke adem in mijn nek doe.  Start ik met lopen of doe ik mijn zelf genaaid hittewerend pak aan?

____________________________________________

Dit is blogbericht 26/40 van de 40 dagen bloggen uitdaging.  Je vindt alle info hier en alle deelnemers hier.