Op het moment dat ik dit schrijf hangt mijn man ergens in de lucht. Weg voor een hele week. En ik kijk er heel erg tegen op.
Sterke, onafhankelijke vrouw
Ik weet perfect dat ik de komende week wel zal overleven en dat een week uiteindelijk ook niet zo lang is. Want hé, ik ben een sterke, zelfstandige vrouw. Uiteindelijk maakt het ook niet zo heel veel verschil uit. Door zijn lange werkdagen doe ik de ochtend- en avondspits met de kinderen bijna altijd alleen. Ik kan dat perfect. Bovendien ben ik heel blij dat ik ook zelf niet moet gaan werken ondertussen. Want de combinatie man weg, openingstijd buitenschoolse kinderopvang, fileleed en startuur van mijn werk was er eentje met 90% kans op falen. Ik ben dus enorm blij dat ik daarvan nu gespaard blijf. Geen zorgen, geen ratrace.
En toch vind ik dat ik hier eventjes mag komen zagen. Hoe graag ik ook die sterke, zelfstandige vrouw wil zijn. Ik ga mijn man keihard missen. Al bij al is dat waarschijnlijk ook een zeer positief teken dat ik dit nu voel. Stel u voor, dat het mij niets zou doen, of dat ik hem zou missen gewoon omdat ik dan een aantal praktische zaken niet zelf moet doen. Dus nee, ik schaam mij er niet voor. Ik zie op tegen de eenzame avonduren. Waarschijnlijk zal ik die nu wat opvullen met naaien of bloggen. Iets wat ik anders probeer te vermijden. Voor de lege bedhelft ’s avonds heb ik ook alvast een oplossing: een beurtrol met de zonen.
Zelfcompassie
Eindeloos respect voor de alleenstaande ouders of ouders waar 1 van de 2 partners zeer vaak weg moet. Want ik besef heel goed dat af en toe een weekje weg peanuts is met wat sommige anderen moeten doorstaan. Maar met een beetje zelfcompassie is niets mis, me dunkt. We vinden vaak te snel dat wat niet moeten zagen, omdat anderen het slechter hebben. We ‘moeten’ sterk zijn. Moet just niks denk ik dan.
Awel, vandaag ben ik zwak. Ik tel af naar komende zaterdag, naar het moment dat hij uit die schuifdeur komt op Brussels Airport en we met ons drieën rond zijn nek kunnen vliegen. Mag het?
____________________________________________
Dit is blogbericht 24/40 van de 40 dagen bloggen uitdaging. Je vindt alle info hier en alle deelnemers hier.
12 maart 2018
Een beetje zelfbeklag is toegelaten !
Eigenlijk is het best wel leuk om het ‘kot’ eens voor jezelf (en de kinderen) te hebben 🙂
Zet die beurtrol maar op papier, want hier is het (nog) altijd ruzie de avond voor papa vertrekt wie de laatste keer bij mama heeft mogen slapen 😀
12 maart 2018
Gij moogt dat !!
-×-
12 maart 2018
Diegenen die zeggen dat je altijd sterk moet zijn, hebben nog nooit alles alleen gedaan denk ik.
Ik sta er bijna 9 jaar alleen voor en je hebt me in die tijd dikwijls op een hoopje kunnen vegen. Alleen is het dat niet wat je toont aan dat buitenwereld.
Geniet straks van het weerzien. De liefde zal des te groter zijn!
12 maart 2018
Af en toe eens zagen moet kunnen.Toen mijn kinderen klein waren (tijdens de 2de zwangerschap ook trouwens) was mijn toenmalige echtgenoot vaak voor zijn werk in binnen en buitenland om standen op te bouwen.Niet gemakkelijk maar haalbaar.En als alleenstaande mama van 2 tieners ondertussen begrijp ik je gevoel van lege lange avonden helemaal,maar troost je,die geraken ook ingevuld hoor!De ene keer wat gemakkelijker dan de andere keer 😉 Veel succes ermee en ik tel met jullie mee af naar zaterdag.
20 maart 2018
ik ben heel blij voor jou dat je hem mist, niet enkel voor het praktische, maar als jouw favoriete gezelschap. Iets wat ik me compleet niet kan inbeelden en dus misschien stiekem wel een beetje jaloers om ben 😀
20 maart 2018
Oh Annelies dat klinkt niet goed hé. Niet kunnen inbeelden zelfs… dat kan ik me niet inbeelden. Zo jammer! Ik gun het je alvast van harte. xxx
20 maart 2018
Het mag, vind ik. (beetje laat maar ik loop achter met lezen)
20 maart 2018
Merci x