Deze week gaat het bij het blogproject ‘ouderzonden’ van Romina en Annelore over Ira, oftewel woede. Waarmee krijgen mijn kinderen mij op mijn paard? Bij welk gedrag moet ik tot 100 tellen om zelf rustig te blijven?
Mijn spreekwoordelijke knop
Na een korte zelfreflectie kwam ik tot het besluit dat ik tegenwoordig maar 1 iets heb waar ik echt lastig van word. Zo lastig dat ik het moeilijk heb om er rustig onder te blijven.
Nu: liegen of bewust verzwijgen
Ik vind eerlijkheid en openheid hier in huis heel belangrijk. Een soort van onvoorwaardelijke liefde, waarbij de kinderen zich niet hoeven te schamen of zich beter moeten voordoen dan ze eigenlijk zijn om aan het ideaalbeeld van hun ouders te voldoen. Maar ik wil hen ook verantwoordelijkheid bijbrengen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag of daden. Soms zijn daar nu eenmaal gevolgen aan gekoppeld: als je iets laat vallen, raap je het op en als je naast de pot plast (roloog), laat je het toilet niet als een overstromingsgebied achter. Als ik zoiets ontdek, voel ik wel al eens de stoom uit mijn oren komen.
Ik begrijp best dat een 7 – jarige niet altijd weet hoe hij aan dat opruimen moet beginnen, laat staan dat hij weet waar het nodige materiaal zich bevindt. Dus wil ik dat ze hun fout leren toegeven en mijn hulp inroepen als ze niet weten hoe ze zoiets moeten aanpakken. Fouten maken mag, ik zal hen daar niet op afrekenen en ik probeer er ook niet boos om te worden. Maar met verantwoordelijkheid ontlopen heb ik dus wel een probleem. Wanneer ik dan zo een ‘leuke’ ontdekking doe, schiet ik wel al eens uit mijn krammen: dat ik zoiets niet fijn vind om te ontdekken en dat ik mij boos voel, niet voor de fout die ze gemaakt hebben, maar wel voor het weglopen van de verantwoordelijkheid.
Vroeger: fouten maken
Enkele jaren geleden werd ik ook boos op mijn kinderen wanneer ze fouten maakten. Wanneer ze weer eens hun 35ste koekendoos op school vergaten, een geweldige stommiteit begingen of niet leken te kunnen wat hun leeftijdgenootjes met twee vingers in de neus deden. Ik wilde zo graag kinderen die in mijn perfecte plaatje pasten, dat ik zorgvuldig voor hen gedroomd had. Mijn faalangst en perfectionisme was er een uitstekende voedingsbodem voor. Gelukkig bleken mijn kinderen redelijk af te wijken van de maatschappelijk norm en moest ik mijn pogingen tot perfecte-plaatjes-passende-kinderen staken. Een aanvaardingsproces waar redelijk wat tijd over is gegaan. De diagnose ADHD die ze elk kregen heeft me daar goed bij geholpen.
Ik schrijf ook bewust ‘gelukkig’, omdat ik ook oprecht gelukkig ben dat ik die veranderingen heb doorgemaakt. Dankzij mijn kinderen heb ik een heel andere visie ontwikkeld: op het leven, op onderwijs, op zowat alles. Het heeft mijn leven zeker niet eenvoudiger gemaakt. Ik bots in de maatschappij nog veel te vaak tegen muren die denken zoals mijn oude ik. Waar prestaties en perfectie een streefdoel zijn. Maar tegelijk zie ik ook veel mooie dingen, die mijn hart verwarmen.
Misschien heb ik door boos te worden over hun fouten onbewust het liegen in de hand gewerkt, die kans is reëel. Maar ik blijf geloven dat mijn andere aanpak op termijn zijn vruchten zal afwerpen. Time will tell.
____________________________________________
Dit is blogbericht 20/40 van de 40 dagen bloggen uitdaging. Je vindt alle info hier en alle deelnemers hier.
8 maart 2018
Hoi An,
Ik vind het hartverwarmend maar tegelijk ook triest om de verhalen over jouw of jullie zoektocht te lezen.
Jouw verhalen klinken zo bekend in de oren, ook ik heb een zoon van 14 met adhd . Ik stootte tegen de zelfde dingen als onbegrip op school, verwachtingen die niet ingelost werden mensen die denken dat je gewoon niet streng genoeg bent.
Ja een waslijst die je wel al kent vrees ik ! Maar hetgeen wat ik zo jammer vindt dat de zoektocht bij iedereen zo moeizaam gaat en er toch vrij weinig hulp of begrip is.
Maar ik wil je zeker aanmoedigen om er te blijven over schrijven .
Groetjes An
9 maart 2018
Bedankt voor je lieve woorden. Gelukkig krijgen we wel steun via het ziekenhuis. Maar er zijn effectief weinig ondersteunende middelen voor zien voor de kinderen itt ASS. Je wordt wat aan je lot overgelaten. En daar moet je toch wel redelijk sterk voor in je schoenen staan.
8 maart 2018
Herkenbaar! Ik zeg altijd tegen Giel dat ik misschien niet blij zal zijn als hij komt vertellen wat hij gedaan heeft of wat er gebeurd is, maar dat ik dan wel blij zal zijn dat hij het komt vertellen zodat het opgelost kan worden. En dat ik veel minder blij zal zijn – zeg gerust boos – als ik vervelende ontdekkingen doe 😉
Het is niet altijd gemakkelijk en het blijft trial and error… en wat vandaag werkt, moet morgen misschien weer bijgesteld worden… maar dat houdt ons scherp zeker? 😀
9 maart 2018
Trial and Error, mijn favoriete methode 😀