Eigen stoef stinkt, zeggen ze wel eens. Al moeten we ook weer zo streng niet zijn voor onszelf. Jezelf een dikke speekmedaille geven, moet gewoon kunnen.
Opvoeden op maat
Opvoeden is natuurlijk iets heel persoonlijk en ik ben ervan overtuigd dat elke ouder zijn of haar kinderen opvoedt naar eigen goeddunken. De meeste ouders willen tenslotte hun kinderen laten opgroeien tot gelukkige volwassenen. Met liefst nog een betere toekomst dan die van hen. Daar is helemaal niets mis mee.
En toch zijn er bijna evenveel verschillende opvoedingstechnieken als er kinderen zijn. Elk kind heeft ook wel nood aan een persoonlijke aanpak. Wie heeft er nog niet gewenst dat er bij het kind een bijhorende gebruiksaanwijzing zat? Het zou verdorie af en toe zeer goed van pas komen.
Tijdens de bijna 9 jaar dat ik ouder ben, heb ik zoveel geleerd en is mijn visie op opvoeding zo veranderd. Allemaal dankzij mijn kinderen, die niet zo leken te vallen voor de standaard opvoedingstechnieken. Ik ben ontelbare keren met mijn hoofd tegen de muur gebotst en ik heb me ontelbare keren afgevraagd wat ik fout deed. Na 9 jaar kan ik zeggen dat ik nu weet waar het mis liep.
Trekken werkt niet
Ik probeerde mijn kinderen op te voeden naar de algemene maatschappelijke norm. En ik probeerde ze er heel erg in te doen passen, wat uiteindelijk keer op keer leek te mislukken. Ik verwachtte wat je van elk kind op die betreffende leeftijd zou mogen verwachten en toch liep dat mis. Dankzij de ouderbegeleiding die we kregen na de diagnose ADHD van onze kinderen werd er plots veel duidelijk. De standaardlat, waar het merendeel van de kinderen moeiteloos over wipt, ligt voor hen veel te hoog. Zo hoog dat er zelfs geen beginnen aan is, want het gat is te groot. Kinderen weten toch dat ze zullen mislukken en dus doen ze op den duur zelfs geen moeite meer. Enter demotivatie. Ouders blijven dan meestal achter met een schuldgevoel omdat ze woorden hebben gezegd, die ze eigenlijk niet hadden willen zeggen. In de trend van ‘weer niet’, ‘altijd’ en ‘nooit’. Daardoor is er zelfs geen ruimte voor complimenten. Zeg nu zelf? Wie werkt er gemotiveerder, harder en beter bij een baas die alleen maar wijst op je tekortkomingen. Ik alvast niet.
Op zich weten we dat allemaal wel, maar het in de praktijk omzetten vond ik toch niet altijd even makkelijk.
De les die wij geleerd hebben, is om niet meer te trekken aan ons gras zodat het zou groeien, maar door het te voeden met essentiële grondstoffen, door er in te geloven en het graag te zien ook al groeit het veel trager dan dat van de buren.
Speekmedaille
En daarom zijn mijn man en ik fantastisch goed bezig. We hebben de maatschappelijke norm naast ons neergelegd en hebben geleerd om de positieve dingen hoe klein ook te zien en te benoemen. Het voelt soms aan als een strijd. Niets gaat vanzelf: school, sportclub,… Het vraagt veel energie. Energie die ik vorig jaar niet meer had.
Thuisblijven was dan ook de beste keuze die we als gezin konden maken. De kinderen hun zelfvertrouwen is er enorm op verbeterd en mijn relatie met hen ook. Als dat geen speekmedaille verdient.
Benieuwd waar andere ouders zichzelf goed in vinden? Je leest het hier.
____________________________________________
Dit is blogbericht 6/40 van de 40 dagen bloggen uitdaging. Je vindt alle info hier en alle deelnemers hier.
19 februari 2018
Wat omschrijf je dat toch zo mooi <3 !!
Die 'grondstoffen' aka liefde en positieve aandacht zijn zo belangrijk!
Voor elk kind, of ze nu passen in de maatschappelijke norm, net niet of helemaal niet.
Ik ben er zeker van dat jouw jongens zullen opgroeien tot sterke, zelfzekere empathische mannen.
Vandaag een emotioneel gesprek gehad met onze 11-jarige -met epilepsie- waarom zijn hersenen niet werken zoals dat van een ander 11-jarig kind. Ook al doet hij het supergoed op zijn -bijzonder- schooltje en mag hij meer dan waarschijnlijk op leeftijd naar het "gewoon" middelbaar toch breekt zijn hart omdat hij de richting niet mag volgen die hij écht wel wil volgen. Dat kunnen we alleen maar opvangen met veel geduld en knuffels en dan maar hopen dat hij toch zijn weg kan vinden .
Al ben ik daar bijna 100% zeker van, het moet alleen maar nog bij hem doordringen.
21 februari 2018
Oh Laura, dat klinkt zo moeilijk. Uiteindelijk moeten we er op vertrouwen dat ze op hun pootjes zullen terecht komen en dat ze hun weg in het leven zullen vinden hé. Maar met de juiste grondstoffen aan de basis komt dat helemaal goed, daar ben ik ook van overtuigd. Veel succes daar.
20 februari 2018
Super dat je er thuis zo veel voor hun bent. Dat mis ik en mijn kids heel erg. Quality time is te weinig aanwezig. Maar ik mag toch stoefen over de band, liefde en opvoeding die ze hebben.