Koop een activiteitstracker en verbeter de band met je kinderen

Deze titel zou zomaar bovenaan één of ander artikel in de krant kunnen staan. Eentje van dezelfde categorie als ‘van tv-kijken word je dik’. Het één heeft eigenlijk langs geen kanten met het ander te maken, maar het is natuurlijk lekker spectaculair om je lezers op die manier te lokken.

Meten is weten

Sinds augustus ben ik trotse eigenaar van een Fitbit Alta. Ik twijfelde al jaren aan zo een activiteitstracker, want eerlijk gezegd is het wel een dure aankoop. Slaapanalyse en het aantal stappen kennen dat je elke dag zet, is natuurlijk leuk om te weten, maar als het daar bij blijft, heeft het weinig zin dat je investeert in zo een tracker. Het is toch een beetje de bedoeling dat je wat meer beweging in je leven brengt en je slaap wat beter verzorgt. Met alleen weten kom je geen stap verder 😉

Het fitbit-effect

Meer bewegen is goed, maar beter is het nog als je die beweging kan integreren in je dagelijkse bezigheden. Zo gaat het in één moeite door en kom je zonder al te veel inspanning aan 10 000 stappen op een dag. Want geloof me, 10 000 stappen daar moet je wel wat moeite voor doen. Ik toch. Dus ging ik op zoek naar manieren om het stappen wat meer te integreren in mijn leven.

Zo kwam ik begin september tot het besluit om de kinderen niet meer met de fiets naar school te brengen, maar om te voet te gaan. Nu ik een jaar pauze heb genomen op werkgebied, wil ik ook graag wat traagheid brengen binnen ons gezin.

Een ritje naar school is ongeveer anderhalve kilometer enkele reis . Met de kinderen stap ik er 20 minuten over. Alleen gaat het ietsje sneller.

Het vergt wel een inspanning, want zelfs met tijd aan je kant, is er toch die onwaarschijnlijke drang om lekker efficiënt en snel ‘klusjes’ te klaren. We moeten elke ochtend vroeger de deur uit en zoals bij de meeste mensen is elke minuut ’s ochtends een kostbaar geschenk. Maar het lukt en tegen alle verwachting in morren mijn kinderen er ook verwaarloosbaar over.

Een betere relatie met de kinderen

Mijn twee zonen hebben niet echt het hart op hun tong. De ene is een spraakwaterval, maar dan vooral over de spelletjes die hij speelt of over gewoon praktische dingen. De andere zoon is echt een gesloten boek. Ik weet nooit iets van school en ben dan ook die moeder die alles van andere ouders moet vernemen. Als ik zelf niet zou weten hoe hun juf heet, zou ik het van hen ook niet te weten komen. Zo erg is het hier.

Die 10 000 stappen zijn plots niet meer een doel, maar een kostbare sleutel naar het hart van mijn kinderen.

De wandelingen brachten hier plots een drastische verandering in. Ineens weet ik dat de zoon zijn liefje hem op de speelplaats wil zoenen en dat hij dan samen met een vriendje hard wegloopt, want ‘zoenen is vies, mama’. Plots weet ik dat ze die dag geturnd hebben, dat ze over de meter geleerd hebben en dat ze gevallen zijn.
Waar ze thuis steevast mijn vragen ontwijken omdat ze willen spelen, creëren we door onze wandelingen momenten waarop er heel ongedwongen kan gepraat worden. We lopen naast elkaar en het voelt vertrouwd en spontaan. Gesprekken aan tafel tijdens het avondmaal lukken hier meestal niet. Ofwel zeuren ze over het eten, ofwel voelen ze de vragen eerder aan als een overhoring en wimpelen ze me af.
De traagheid waarmee wandelen gepaard gaat, heeft bovendien nog eens een relaxerend effect:

• minder bezig houden met het verkeer in tegenstelling tot met fietsen, waar alles veel sneller gaat.
• meer tijd om de omgeving in ons op te nemen: we zien niet alleen paddenstoelen en eekhoorns, maar ook muntstukken van 1 euro.

Van wandelen word je dus rijk. Rijk in je hart, rijk in je relaties en rijk in de liefde. Die fitbit is zijn geld meer dan waard. Sinds ik dit geweldige effect ervaar, kost het me dan ook geen moeite meer om gemotiveerd te blijven voor die wandelingen van en naar school. Die 10 000 stappen zijn plots niet meer een doel, maar een kostbare sleutel naar het hart van mijn kinderen.