Het einde van het schooljaar komt er aan. En dat betekent dat de klaslijsten voor volgend schooljaar worden opgemaakt.
“Splits ze maar op”, zei ik met enige twijfel tegen de juf.
Het idee
Ik weet niet maar precies van waar ik het haalde, maar zelfs toen de kinderen nog in de crèche zaten, was ik al erg bezig met hun schoolcarrière. En wel met de vraag of ze nu beter samen of apart in de klas zouden zitten.
Ik vermoed dat de oorzaak een een gesprek met één broer van een identieke tweeling op M-IDZOMER in Museum M moet geweest zijn. Ik was toen zelfs nog zwanger van de Kabouters.
Hij vertelde hoe fantastisch het was om een tweeling te zijn, dat hij en zijn broer steeds een hele goede band hebben gehad. Hij vertelde er meteen bij dat zijn ouders er zeer snel voor gekozen hadden om hem en zijn broer op te splitsen: een aparte klas, elk een aparte vriendengroep, maar toch samen. Resultaat: elk zijn ding, elk zijn persoonlijkheid, maar toch samen én met extra veel vrienden om kattenkwaad uit te halen.
Dat gesprek is altijd in mijn achterhoofd blijven hangen. Elk keer ik nadien de kans kreeg een volwassen tweeling of een deel van een tweeling de vraag te stellen, greep ik mijn kans. “Hebben jullie samen in de klas gezeten of apart? Wat zou je ons aanraden?”
Van niet-tweelingen kreeg ik vaak de reactie: “oh nee, opsplitsen, waarom zou je dat doen? Zo zielig!” De reacties van de tweelingen overtuigden echter meer: “Opsplitsen, geen twijfel mogelijk.”
De redenen
Elk wat eigen aandacht. Even alleen je verjaardag kunnen vieren. Eigen vriendjes hebben. Niet altijd alles moeten delen. Aangesproken worden met je eigen naam. En vooral: niet altijd onmiddellijk vergeleken worden.
De argumenten pro wogen voor ons dus meteen zwaarder door dan de argumenten contra.
Voordat we op zoek gingen naar een geschikte school voor de Kabouters, was het voor Echtgenoot en mezelf een uitgemaakte zaak: we zouden een school kiezen met minimum twee klassen per jaar.
Die beslissing heeft onze schoolkeuze beperkt, maar op een bepaalde manier ook makkelijker gemaakt. We zouden kiezen voor een vrije school met voldoende capaciteit om twee klassen per jaar te kunnen garanderen. De dorpsschool verderop in de straat, kwam niet meer in aanmerking. De vrije school in de aangrenzende gemeente wel, vanaf de 3e kleuterklas.
Aangezien de Kabouters nu in de 2e zitten, drong een definitieve keuze zich onlangs op.
De twijfel
De school die we kozen, heeft geen strikt beleid omtrent tweelingen. De keuze om ze op te splitsen of samen in de klas te laten zitten, ligt bij de ouders. Indien de school meent dat de kinderen het nodig hebben, adviseren ze wel in de éne of andere richting.
Bij ons kwam het advies niet: de kinderen spelen samen, maar hebben ook elk hun eigen vriendjes. KabouterV kiest zijn spel in functie van zijn vriendjes. KabouterS kiest zijn vriendjes eerder in functie van het spel, zo blijkt. Van bij het begin zijn het sociale kinderen, die graag samen zijn, maar niet verlijmd zijn met elkaar. De beslissing lag dus bij ons.
Ik moet in alle eerlijkheid bekennen dat we een paar keer getwijfeld hebben aan ons voornemen om ze op te splitsen. De juffen gaven aan dat ze niet afhankelijk zijn van elkaar. Ze leken er in te slagen om ze goed uit elkaar te houden,. De nood om de kinderen op te splitsen leek meteen minder groot.
“Is het toch niet fijner als ze samen zitten? Zullen ze elkaar niet missen? Wat als de éne klas/juf/meester tegenvalt en de andere niet? Wat als zijn beste vriendjes net in de andere klas zitten, bij zijn broer?”
Hoe meer tijd verstreek, hoe groter de twijfel werd. Tot het na de Paasvakantie echt wel tijd werd om de knoop door te hakken: splitsen we ze op of laten we ze bij elkaar in de klas zitten?”
De beslissing
Tijdens het hemelvaartweekend namen Echtgenoot en ik een beslissing. De redenen om het niet te doen, worden bepaald door onze eigen emoties. Ondanks het feit dat we het probeerden te vermijden, beschouwen we ze ergens toch als één geheel. We zien wel dat ze elk een eigen persoonlijkheid hebben, maar in ons hart horen ze samen.
We merken ook dat het de kinderen begint te ergeren dat ze aangesproken worden met de verkeerde voornaam, dat de juffen en de familie hen niet altijd uit elkaar kunnen houden. Ze hebben er de voordelen nog niet van ingezien.
Ze ergeren zich ook vaak aan elkaar. Ik weet het, dat is wel vaker zo, bij broers en/of zussen. Toch kan ik me dan niet van het idee ontdoen dat ik me ook zou ergeren aan mijn broer als we altijd samen zou zijn: samen spelen, samen slapen, samen naar school, samen naar de zwemles…
Rationeel ben ik er van overtuigd dat het in het belang is van de kinderen om ze op te splitsen en ze elk hun weg te laten gaan.
We bespraken het met hen. “Jongens, wat zouden jullie er van denken om vanaf volgend jaar elk een eigen klasje te hebben?” KabouterV reageerde onmiddellijk: “Maar mama, dan kan ik niet meer met mijn broer spelen!” Oh nee, de reactie die we allebei hadden gevreesd.
“Schat, je kan wel met broer spelen, op de speelplaats. Daar zie je elkaar.” “Aaaah, ok mama, dan is het goed”.
Maandagochtend stapte ik dus naar de juf en zei: “Zeg juf, voor de klasindeling, u mag ze opsplitsen hoor, haal ze maar uit elkaar.”
En daar was ze dan toch: de emotie in mijn stem. De twijfel, mijn moederhart dat het toch even moeilijk had. Opsplitsen, uit elkaar halen, plots leken het zo’n vreselijk wrede woorden.
De juiste beslissing?
Toch blijven Echtgenoot en ik achter onze keuze staan. Mocht het toch tegenvallen, dan kunnen ze in het eerste leerjaar nog altijd opnieuw gaan samenhokken. En thuis blijven ze voorlopig samen op de kamer slapen.
De toekomst zal uitwijzen of onze keuze ook de juiste keuze was.
Tot dan heb ik me voorgenomen dat mijn grootste zorg voorlopig zal zijn hoe ik in godsnaam de verjaardagsfeestjes zal organiseren?! 😀
Tips en tricks zijn altijd welkom!
Laatste berichten van Eveline_nononsonsmoms (toon alles)
- Eveline neemt afscheid - 18 december 2018
- Ode aan Bolleke - 12 juni 2018
- Met liefde gegeven: juwelen van Lucardi.nl - 29 mei 2018
13 juni 2017
Wow wat een moeilijke en moedige keuze. Maar ik snap ze volledig. Ik ben geen tweeling en heb zelf ook geen kindjez die tweeling zijn, maar ik ken veel tweelingen en die frustratie van verkeerde namen enzo blijft, zelfs tot volwassen leeftijd. Elk eigen vriendjes krijgen lijkt me ook belangrijk. En of ze nu aantal uur per dag gescheiden zitten, ze vinden elkaar zeker altijd terug! Want die innige band blijft vast en zeker!
13 juni 2017
Bedankt voor je fijne reactie, ik hoop ze zo dan toch wat frustratie te kunnen besparen. 🙂
13 juni 2017
Ik heb ook al vaker gehoord van tweelingen (of één van de twee) dat het op een bepaalde manier bevrijdend was om in een aparte klas/school te komen. Bij één van hen was het jaren van vergelijking en zich minder voelen, en dat viel weg toen ze eindelijk haar eigen weg kon gaan. De band tussen tweelingen blijft, denk ik, ook al zijn ze niet continu samen.
Hopelijk alleen maar positieve ervaringen voor jullie allemaal!
13 juni 2017
Bedankt, Tamara. Ik hoop het ook. En mocht het niet werken, dan kunnen we nog altijd terug, denk ik dan. Net dat gevoel van vergelijking en minder voelen wil ik vermijden, maar allicht mis ik dan weer andere essentiële dingen. Makkelijk is het toch niet altijd, vind ik, dat ouderschap, maar wel zo leuk! 🙂
4 juli 2017
Nee, gemakkelijk is het zeker niet, en aangezien je op hetzelfde moment maar één ding kan proberen, weet je nooit helemaal zeker of het de beste keuze was 😉 Je maakt je keuzes met de beste bedoelingen en liefde voor je kinderen, en dat is het beste wat je kan doen!
13 juni 2017
Ik heb nu geen identieke tweeling maar begrijp je gevoelens hieromtrent heel goed! Wij kozen voor een kleine dorpsschool met maar 1 klas per jaar maar omdat het een jongen en meisje zijn is er van verwarring natuurlijk geen sprake 😉
Toch blijf ik ze als geheel zien en ondertussen zien ze elk koppel (ook mama’s en papa’s) als een tweeling. Dat onderscheid zullen we later ongetwijfeld nog moeten maken!
Vuistje voor je keuze en je emotie errond, alleen maar normaal denk ik dan!
13 juni 2017
Het duurde hier inderdaad ook even voor ze het concept tweeling begrepen. En ze zijn nog niet helemaal mee. Ik denk ook niet dat zij beseffen dat ze zo hard op elkaar lijken. Gelukkig maar, dan gaan we nog andere problemen hebben. 😀
Leuk te weten dat je ook een tweeling hebt. Dan maken we allicht toch wel vaak hetzelfde mee.
13 juni 2017
Ik heb heel lang met 1 deel van een tweeling in de klas gezeten (kleuter, lager en een stuk middelbaar) en ik kan (on her behalf) alleen maar bevestigen wat je in je post al zegt: zij vond het heel erg fijn om in aparte klassen te zitten. Ze heeft er geen seconde spijt van gehad.
Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen!!
13 juni 2017
Bedankt voor de bevestiging. Raar hoe die twijfel er toch altijd weer insluipt, op de één of andere manier.
13 juni 2017
Amai, toch een emotioneel bericht, als ik het zo lees krijg ik ook al mee de krop in de keel. Ik denk dat je rationeel een goede beslissing hebt genomen, maar voor het hartje snap ik ook wel dat die woorden hard aankwamen toen je ze uit je mond hoorde rollen.
Komt goed! x
13 juni 2017
Oh Davina, sorry, het was niet mijn bedoeling om een emotionele post te schrijven. Maar ik moet toegeven dat het inderdaad wel meer met me deed dan ik had ingeschat toen ik me het luidop hoorde zeggen. Dat maakte het meteen zo officieel. Ik voelde me ineens veel minder stoer, een beetje onnozel zelfs. Maar ach, dat heb ik wel vaker, sinds ik moeder ben, dat ik mezelf wat onnozel en onbeholpen voel. 😀
13 juni 2017
Wauw! Wat super dat jullie daar zo over nagedacht hebben! Klinkt echt logisch zoals die andere tweelingen erover praten. Afwachten geblazen 😉 maar volgens mij een goede keuze.
13 juni 2017
Ja, het vervolg zal je hier allicht ook wel eens lezen. 😀
13 juni 2017
Op de school van onze kinderen is opsplitsen de standaard. Dit is niet alleen bij tweelingen het geval, maar ook bij andere broers en zussen van verschillende leeftijd, aangezien er met graadklassen wordt gewerkt (in het lager) en met classe unique (bij de kleuters). Ik heb de indruk dat er met deze standaard nooit problemen zijn. Zelf heb ik geen tweelingen, maar 4 kinderen die 2 aan 2 kort op elkaar komen. Zij zaten ook nooit samen in de klas. De oudste 2 zijn nochtans 2 handen op 1 buik.
Ik zie er in elk geval zelf ook de voordelen van in: dan ben je niet steeds ‘de zus van’ of ‘de broer van’, maar ontwikkel je helemaal zelfstandig je eigen identiteit. Tweelingen, of broer en zus, blijf je sowieso altijd, maar op school krijg je dan de ruimte om ook voor jezelf te denken en te beslissen en zelf te ontdekken wat je ligt en wat niet.
Wat verjaardagsfeestjes betreft: vertrouwen op je buikgevoel. Valt het tegen, dan doe je het volgend jaar gewoon anders. Succes!
13 juni 2017
Dat is waar, ze zullen altijd een tweeling zijn, zonder twijfel. Maar die ruimte waar je het over hebt, die hopen we ze inderdaad te kunnen bieden. Ook een beetje ademruimte van elkaar af en toe… ze kunnen elkaar niet missen maar vliegen elkaar toch soms echt wel in haren!
13 juni 2017
Hier zijn de meisjes ook gesplitst na het tweede kleuterklasje en we zijn er steeds meer van overtuigd dat het de goede keuze was. Verjaardagsfeestje deden we gewoon in een binnenspeeltuin, ze mochten elk hun vriendjes uitnodigen en de twee feestjes gewoon tegelijk 🙂
19 juni 2017
Fijn, Lies, te lezen dat jullie nog steeds achter jullie keuze staan!
14 juni 2017
Onze tweeling (5 van februari dit jaar) zijn gesplitst sinds september.
Ik herken zo de twijfel maar ik heb geen
Spijt van de keuze, in tegendeel.
De trots van elk hun eigen nieuwjaarsbrief, hun eigen werkjeszak, hun eigen versjes voor mama en papa, eigen verjaardag, eigen vriendjes etc… zijn het voor mij dubbel en dik waard.
19 juni 2017
Het is net dat wat ik bedoel, dat “eigen”. 🙂 Top, thx voor je reactie.
6 juli 2017
Hier juist hetzelfde! Eeneiïge meisjestweeling van 5 jaar oud die naar de derde kleuterklas gaat. We hadden na veel discussie ook beslist om ze toch uit elkaar te halen. Reden: één van de twee hangt enorm aan haar zus en doet blijkbaar weinig in de klas zonder dat haar zus erbij is. Toen we het hen zelf vroegen zag eentje het wel zitten om in een andere klas te zitten, de andere wat minder (traantjes 🙁 ). Ik geloof zelf dat het voor hen beter is om ook te leren ‘alleen’ te zijn, zelf vriendjes te maken en niet altijd vergeleken te worden (zeker bij een eeneiïge tweeling waar velen niet weten wie wie is…)
Er zijn nu 2 klassen en ze zitten samen. Normaal werden dat 3 klassen in de derde kleuterklas en gingen de groepen door elkaar gemengd worden. We hadden gevraagd ze dan elk in een andere klas te zetten.
Helaas blijkt nu dat er niet voldoende kindjes zijn om 3 klassen te vormen en blijven de twee bestaande klassen behouden (en niet gemengd). Ze blijven dus nog een jaartje samen want in het eerste leerjaar worden het sowieso 3 klassen dus dan worden ze geplitst.
Hou me op de hoogte hoe het bij jullie is verlopen volgend jaar! Tweelingmama dillema’s 🙂
7 juli 2017
Zal ik doen, Stephke. Ik snap echt dat jullie daar over twijfelen en discussiëren. Dinsdag zag ik een reportage van Koppen over identieke tweelingen (nog online te bekijken). Hoe vaker ze zeiden: ” ze hebben een unieke band”, hoe harder ik weer twijfelde. Maar toen kwam er een stukje over een tweeling die bij geboorte uit elkaar werden gehaald, in China, en hun band bleek ook nog sterk na al die jaren. Was ik weer wat gerustgesteld. 😀