Alle Dagen Heel Druk, ADHD. Het staat er, zwart op wit. Hier op de blog en in zijn ‘dossier’. Mijn man en ik hebben getwijfeld of we dit wel wilden delen op het web. Enige tijd geleden, schreef ik er al eens voorzichtig over.
We willen hem beschermen natuurlijk, want zoiets delen kan ervoor zorgen dat anderen hem gaan veroordelen en dat hij gereduceerd wordt tot deze 4 letters. Of erger nog tot 12 letters: ambetanterik. Al kan delen ook zorgen voor meer begrip, openheid en minder (ver)oordelen. We hopen op het laatste, maar één ding is wel zeker: als iedereen zwijgt, zal er nooit iets veranderen.
Binnenkort gaan we op oudercursus, om te leren hoe we hem nog meer ondersteuning kunnen bieden. In afwachting daarvan gaf de kinderpsychiater ons al één heel belangrijk advies:
Het is de omgeving die zich moet aanpassen aan het kind, het kind zelf kan niet veranderen.
Dat de omgeving niet altijd even begripvol is, mocht ik vorige week nog ervaren.
Zijn broer mocht naar een verjaardagsfeestje en dus hadden we tijd onder ons tweetjes. We gingen naar het winkelcomplex in de buurt om knoopjes uit te kiezen voor zijn communiehemd. In tegenstelling tot mij weet hij veel beter wat hij wil. Knopen over knopen doorhakken is niet mijn sterkste kant zo blijkt. Gelukkig had ik een goede raadgever bij.
En een ideale winkelhulp dat ook, want alles wat ergens op de grond lag of ergens onderaan in een schap was gedumpt, werd met een grote glimlach bezorgd aan de winkeljuffrouw.
Verlegen is hij niet.
Wildvreemden krijgen meestal een uitgebreide uitleg over Pokémons, HP, evolueren en al de rest. Ze begrijpen er vaak even weinig van als ik, op enkele uitzonderingen na, wat dan kan leiden tot grappige conversaties van mijn zoon met een wildvreemde over iets waar ik zelf nougatbollen van snap.
De ogen van mevrouw keken staalhard in de mijne, maar ik keek deze keer niet ongemakkelijk weg zoals ik meestal doe wanneer ik een blik voel.
We trokken met onze knoopjesvangst terug richting auto en staken het zebrapad op de parking over. Ik met al wat meer haast dan hij, zoals altijd. Als ik even niet omkijk, ben ik hem kwijt. Dan heeft hij wel weer iets gezien dat hij dringend van dichterbij moet bestuderen. Of zijn moeder nu op de hoogte is van zijn plannen of niet, dat zal hem worst wezen.
Aan de overkant van het zebrapad op de parking draaide ik me om en zag ik dat hij achterbleef. Hij stapte aan een slakkengangetje het zebrapad over, glimlachend naar de auto die hem geduldig voorrang gaf. Ik spoorde hem aan om voort te maken en glimlachte verontschuldigend naar de inzittenden van de auto. Helaas kreeg ik geen glimlach terug.
Nee, meneer en mevrouw van vergevorderde middelbare leeftijd waren duidelijk gehaast. Ze reden achter ons het zebrapad over om naast ons hun weg verder te zetten naar de uitrit van de parking. In file, want het was druk op de parking.
Ik keek nog eens op naar de meneer en mevrouw in de auto, terwijl ze naast ons stonden aan te schuiven. De ogen van mevrouw keken staalhard in de mijne, maar ik keek deze keer niet ongemakkelijk weg zoals ik meestal doe wanneer ik een blik voel. Nee, ik keek staalhard terug, zonder te verpinken en voelde mijn bloed sneller door mijn lichaam suizen. Ik las de verwijten, oordelen en vooroordelen in haar blik af.
De tijd dat je glimlach je sterkste wapen ter verdediging was, komt met je 8 jaren langzaamaan ten einde, mijn zoon. En ik vraag me af of ik als moeder er klaar voor ben.
We kwamen samen aan de uitrit van de parking, waar we terug het zebrapad moesten oversteken. Dit keer had ik de zoon klemvast aan de hand. Ik voelde de bui al hangen. Net voor ik een voetstap op de eerste zebrastreep wilde zetten, werden mijn tenen bijna platgereden onder de priemende blik van mevrouw.
Ik hoorde nog net dat die Pokémon 150 HP had en mompelde iets terug naar de zoon. Hij had er niets van gemerkt, gelukkig maar.
Hoe lang kan ik dat nog volhouden?
Ooit zal hij beseffen, wat ik nu al zie: dat een kind dat anders is er niet meer mee wegkomt in de maatschappij, ook al lacht het nog zo lief. Op een milliseconde wordt je proces gemaakt en krijg je levenslang. Volgens mij kregen wij van die mevrouw zelfs de doodstraf.
De tijd dat je glimlach je sterkste wapen ter verdediging was, komt met je 8 jaren langzaamaan ten einde, mijn zoon. En ik vraag me af of ik als moeder er klaar voor ben. Al weet ik ergens ook wel dat moeders én vaders altijd de kracht vinden als het over hun kinderen gaat.
We moeten er gewoon op vertrouwen, punt.
11 maart 2017
Als je een kind hebt dat net een beetje anders is moet je als ouder dit aanvaarden, een heel proces waar je door moet want dat is wel wat je wil, aanvaarden. Eens dar achter de rug is komt de buitenwereld, keihard en onbegripvol want je kind past niet in het ‘perfecte’ plaatje. Het heeft me veel tranen gekost want je bent een leeuwin die je kind wil beschermen en dan kom er plots een vreemde op je pad die je welp volledig afkraakt…. de domigheid van mensen, daar zet je je nooit over, de liefde, glimlach en het tikkeltje anders zijn van je eigen kind wel. Heel veel sterkte in jullie proces x
11 maart 2017
Oh Inge, wat zeg je dat mooi! Dat is inderdaad hoe ik het ook ervaren heb.
11 maart 2017
Wel ik vind het goed dat je dit deelt en ik vind niet dat jij je kind daarmee een stempel geeft. Dat hij nog een hele weg zal te gaan hebben is een feit maar ik geloof echt dat hij met jullie goeie begeleiding zal slagen om zijn plaats in de wereld te vinden.
En was die dame betreft… die kom je helaas overal tegen, en die vellen een oordeel over alles en iedereen, dus trek je dat maar niet aan… mensen moeten maar eens leren dat die ene minuut echt niet het verschil zal maken
11 maart 2017
Ik trek met het eigenlijk ook niet aan. Ze zijn het niet waard, maar het gaf me wel een reality-check om U tegen te zeggen. x
11 maart 2017
Je openheid gaat werken ! Op de lange duur … onze dochter, 8 en blond grote ogen en een grote glimlach en onze zoon 5 blond en een boos gezicht geeft een wereld van verschil ik reacties … Beide kinderen hebben een stevige rugzak … ASS – angststoornissen. Zoonlief altijd boos en roepend, dochter angstig achter mij …
Buitenstaanders zien een lieve dochter die wat bang is en een boze zoon. Buitenstaanders glimlachen naar de dochter en zuchten bij het zien van de zoon. En bij een crisis, de ene al wat luider dan de andere, durf ik af en toe al eens zeggen … ‘het lijkt niet zo, maar ze kunnen er echt niet aan doen. En een manier vinden om ze snel te helpen, is moeilijk … ‘ dat werkt al een beetje .
Vrienden weten het en draaien al minder snel met de ogen bij de zoon … het werkt … de glimlach soms nog het meest …
Gwenda
11 maart 2017
Dat is zo. Een glimlach doet in dit geval wel vaak wonderen. Het helpt alleszins, maar niet meer altijd, zoals vroeger.
Ik hoop dat hij die glimlach nooit verliest.
11 maart 2017
Knap dat je het zo neerschrijft. En fijn dat jullie je zo aanpassen. Het zo eigenlijk niet mogen dat mensen zo onbegripvol zijn. Niemand is perfect en iedereen maakt wel fouten ook al is er geen enkele diagnose.
Ik ken best een paar mensen met adhd en om eerlijk te zijn zijn zij vaak oprechter en hebben ze vaak echt wel meer talenten. Het is soms zoeken ze in de verf te kunnen zetten maar ik ben er zeker van dat jullie als ouders dat zo kunnen als ik dit zo lees.
11 maart 2017
xxx
11 maart 2017
Oooh An, dat moet zo moeilijk zijn. Mijn kindjes zijn nog klein, maar ik hou mijn hart vast voor wat de toekomst ons gaat brengen.
11 maart 2017
Het woord op papier zegt niks. Het zegt niks over de slapeloze nachten als ouder, als je worstelt met vragen en beslissingen die je hebt te nemen, waar anderen nooit zullen hoeven bij stil te staan. Laat staan begrijpen. Het zegt niks over de tranen die achter je ogen zitten te duwen wanneer je vrienden over hun kroost honderduit zitten te vertellen en jij stilletjes van je koffie zit te slurpen en hopen dat het gesprek snel over iets anders gaat. Maar het zegt vooral ook niks over wie je zoon is, hoe hij in het leven zal staan, hoe de mensen hem zullen zien. Dat hebben jullie samen nog te ontdekken en een plaats te geven. Net zoals bij ieder ander kind, met en zonder woord in het dossier. En verhalen zoals hierboven gaan over dat ouder koppel in die wagen. Niet over je zoon. Groetjes Ann. (Mama van 2 prachtige dochters, met ondertussen reeds dikke dossiers.)
11 maart 2017
*slik* Ik herken zo wat je schrijft.
Het gaat inderdaad over dat koppel. Al zullen zij dit waarschijnlijk nooit lezen.
11 maart 2017
Anneke, Ik heb elke kindjes met vier lettertjes in de klas, soms vijf, zelfs zes… Als juf leer je gelukkig snel het manneke achter die glimlach kennen. Als mama moet het best moeilijk zijn, die krijgt geen adempauze na 50 minuten. ‘Ze groeien er wel uit’, zeggen ze dan! Daar ben je nu vet mee! Probeer je te herladen aan de kracht van hun knuffels. Dat het een schild mag vormen tegen al deze staalharde blikken. Zij hebben zijn liefde niet, zijn vertrouwen. Als hij dan even nood heeft aan een rustpunt ben jij diegene die hem dat zo warm kan bieden.
Je bent een supermam, geen dieselmam! Eentje die noodgedwongen op volle toeren draait, aangedreven door dat kleine motortje. Supermam Ann!
11 maart 2017
You make me smile, Eef. xxx
11 maart 2017
An ik begrijp je gevoelens helemaal ook ik heb een zoon van 13 met een diagnose en het is inderdaad zo tot op een bepaaldel leeftijd wordt bepaald gedrag aanvaard . maar niet twijfelen als mama je kan dat en onbegrip heb je altijd maar zet je erboven x
11 maart 2017
THNX
11 maart 2017
Mensen die anderen veroordelen zonder de feiten te kennen. Grote gruwel!
Ze moesten veel jeuk krijgen en te korte armpjes hebben om te krabben!!
11 maart 2017
Hihi.
11 maart 2017
Ik hoop echt dat de maatschappij verandert, bijleert en meer begrip toont. Het zou veel pijn, verdriet en zorgen besparen… helaas zal het niet gemakkelijk zijn, want een maatschappij bestaat uit een heleboel individuen, waarvan sommigen gewoon onwetend zijn (en een deel daarvan ook niet beter wil weten), anderen ook één of ander rugzakje hebben waardoor ze moeilijk of geen rekening kunnen houden met anderen of zich in die andere verplaatsen… Maar alle beetjes helpen en wie weet komen we er ooit…
11 maart 2017
We kunnen maar proberen hé
11 maart 2017
Knap geschreven en ik snap je gevoel van onmacht.
Toch geloof ik sterk dat wij ons moeten omringen met mensen die van ons houden net zoals we zijn en ons niets maar dan ook niets moeten aantrekken van wildvreemde oude kabouters die zelfs geen moeite doen om te denken dat iemand anders kan zijn dan henzelf.
De ene dag lukt ongetwijfeld beter dan de andere om die blikken naast je neer te leggen en ik versta echt goed dat het lastig is.
Dikke knuffel…
11 maart 2017
Merciekes
11 maart 2017
Goed dat je dit kan/durft delen. Als het kan leiden tot meer begrip voor kinderen die ‘anders’ zijn… Volgens mij mag je er ook op vertrouwen dat je als ouder een manier zal vinden om je zoon op weg te helpen. Al getuigen de boze blikken die je tegenkomt van het feit dat het niet altijd makkelijk zal zijn. Veel goeie moed in jullie zoektocht.
11 maart 2017
THNX
11 maart 2017
mooi dat je het deelt en zo het taboe doorbreekt. Hij lijkt me zo te horen ook een hele lieve jongen te zijn en volgens mij zal zijn glimlach altijd belangrijk blijven, al zal het helaas inderdaad niet voldoende zijn. Toen ik zelf op het speelplein stond als animator vond ik het wel fijn als ouders vertelden of hun kind een ‘stempel’ droegen (tips erbij mag ook natuurlijk 😉 ), op die manier wist ik dat ik anders ‘moest’ reageren, een beetje creatiever zijn.
12 maart 2017
Ja, dat doen we nu ook en we merken ook dat dat helpt.
11 maart 2017
Lieve An, we kunnen niet kiezen wat ons allemaal in de schoot geworpen wordt / onder de neus geduwd wordt in het leven, maar we kunnen wel kiezen hoe we ermee omgaan. En dat is zó waar! Ook in mijn carrière als leerkracht zijn al veel lettertjes gepasseerd, maar hoe je het ook draait of keert, iedereen is anders. Geen twee kinderen met adhd zijn hetzelfde. En elk nadeel heb z’n voordeel. Er is altijd wel iemand die krijtjes wil bijhalen, of toetsen uitdelen, of ophalen, of het bord vegen. Voor hen actie, voor mij rust. Ideaal! En die mensen in de auto, die hadden vast hetzelfde gereageerd als er eender wie had overgestoken. Dat zijn van die mensen die liever alleen op de wereld zijn, zonder last van wie dan ook. Ze zullen ooit wel anders piepen, als ze helemaal alleen achterblijven. Dan zullen ze het zich beklagen dat ze niet vriendelijker waren geweest naar overstekende kinderen en hun mama’s. Nè.
12 maart 2017
Zelf leerkracht zijnde, heb ik er ook al veel zien passeren. Iedereen heeft zijn kwaliteiten, al is het toch soms wel toveren om ze allemaal te geven wat ze verdienen met de beperkte middelen die we maar hebben.
11 maart 2017
Heel veel begrip hier voor je blogpost. Alle dagen druk vind ik al best vermoeiend maar ik weet goed dat het bij vele kinderen en hun ouders nog pak lastiger is. Goed dat jullie hulp hebben gezocht en gevonden . En die Pokémons, das een vak apart, vooral dat evolueren is er net iets te veel aan 😉
12 maart 2017
Ik wist niet dat het bij jullie alle dagen druk was. Hoog tijd voor een nieuwe sewing sunday 🙂
12 maart 2017
Ja echt he! Dat ze er maar eens werk van maken ?
13 maart 2017
wat een mooie en tegelijk helemaal niet mooie post… zo erg om lezen! ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is! Ik herken er eigenlijk veel in van m’n oudste dochter, waar we steeds vaker van denken dat ze ‘anders’ is… Maar voorlopig houden we het daar bij. Ik zie in elk geval ook vaak mensen kijken, naar mij, naar haar, naar ons. Voelt soms erg moeilijk… Ik probeer het mezelf niet aan te trekken, al is dat soms makkelijker gezegd dan gedaan! Ik snap dus je bezorgdheid heel goed, je wilt je kind zo graag beschermen en behoeden, je wilt voor hem hetzelfde als voor iedereen, dat hij even onbezorgd door het leven kan gaan, en jullie ook… Ik vind het knap dat je dit hebt neergeschreven! Ik geloof op een bepaalde manier echt wel dat met genoeg liefde elk kind er wel komt, op welke manier dan ook… Daar zal het jouw lieve zoon niet aan ontbreken, dat lees ik hier in elk woord!!
13 maart 2017
Dat hoop ik ook zo hard, dat liefde voldoende zal zijn.
13 maart 2017
Jij bent nu dus aan het punt gekomen dat ik nu al vrees… Onze Ernest met downsyndroom is nu bijna vier, en wat hij ook doet, hij is zó schattig dat de reactie altijd weer is “maar ’t is niet erg hoor mevrouw, laat hem maar doen”. Alleen weten we ook maar al te goed dat dit niet zo zal blijven. Dat mensen zullen verwachten dat hij zich goed gedraagt als hij wat groter wordt. Dat zomaar een knuffel krijgen van een onbekende superschattige vierjarige één ding is, maar dat zo’n zelfde knuffel van een onbekende tienjarige een heel ander ding is. En dat moment, dat dat plots allemaal verandert, daar heb ik nu al schrik voor. Ik hoop dat het nog heel lang mag duren voor hij het zelf allemaal beseft.
En die oudere dame in de wagen die jij tegenkwam, ik vermoed dat die tegen alle kinderen zo zou reageren. Zo van die zure mensen heb je, jammer genoeg, altijd wel.
Veel moed. Wij als mama’s kunnen veel meer dan we vooraf hadden kunnen vermoeden, allé, zo ervaar ik dat toch. En toch is het soms heel lastig…
13 maart 2017
Dat laatste klopt helemaal: we zijn sterker dan we denken. Ik duim mee dat het voor Ernest nog vele jaren mag duren voor hij op dat punt komt.
13 maart 2017
Oh An, wat moedig van je om dat neer te schrijven! Hier geen ADHD, wel andere stempels in huis. Onbegrip is zo hard, openheid vaak zo moeilijk… Het beste voor je kind, dat is al wat je wil. En soms moet je daar hard voor roepen en soms moet je daar stilletjes voor vechten. En zelf tonnen geduld hebben, af en toe lukt het me niet, en dan ben ik boos op mezelf. Maar dat hoort ook bij het aanvaarden, allemaal samen tegen onbegrip, dat is de enige uitweg!
15 maart 2017
x