Deze post gaat over gewicht, over overgewicht. Niets gewichtig, maar voor mij ook niet meteen een lichtgewicht.
Wat volgt, moest me gewoon even van het hart.
Ik heb overgewicht en dat is een feit. Je kijkt er niet naast, ik zit er warmpjes in.
In de tijd dat er veel geleuterd en geschreven worden over het wegnemen van druk , over mild zijn voor elkaar , over zorgen voor jezelf, over niet oordelen en beoordelen, verbaas ik me er vaak over hoeveel vooroordelen er zijn over mensen met overgewicht.
Hoe schaamteloos er opmerkingen worden gemaakt over dikkerdjes alsof die extra kilo’s een pantser zijn dat je automatisch immuun maakt voor beledigingen. Hoe het tegenwoordig wel kan dat sterren zonder make – up op het scherm of op de rode loper verschijnen, maar het absoluut ‘not done’ is dat er zich misschien ook ergens een vetrolletje een ongemakkelijke weg naar buiten baant in die dure designerjurk.
Over mezelf
Ik heb aan beide kanten van de weegschaal gestaan. Mager ben ik nooit geweest, maar wel slank.
Een emo-eter, dat ben ik ook. Een echte jojo bovendien: bij aanvang van mijn hogere studies kwamen de kilo’s erbij. Aan het einde van de unief viel ik meer dan 10 kilo af. Bij de start van mijn professionele carrière begon ik opnieuw aan te komen. Op het einde van mijn stage viel ik opnieuw zo’n 15 kilo af en nu, 5 jaar later heb ik nooit meer gewogen dan nu.
Ik probeer er niet te veel bij stil te staan. Ik heb het er regelmatig moeilijk mee, maar ik ga door, ik sta positief in het leven te staan en ik geniet.
Toch besef ik dat het niet gezond is en ben ik niet blind voor de gevolgen. Voor nu, op dit moment in mijn leven, heb ik echter het gevoel dat ik niet veel ruimte heb om veel tijd en energie in mijn lijn te steken.
Een golvende lijn is overigens ook een lijn, alleen geen rechte.
Als ik dit schrijf, weet ik dat velen onder jullie morgen zullen zitten fronsen voor jullie scherm en zullen denken “het is een kwestie van tijd maken voor, je bent gewoon te lui!”
Vooroordeel 1: je bent te lui
Een hard oordeel… hoewel het waarschijnlijk wel een kwestie van tijd en prioriteiten is, ik beschouw mezelf niet als lui.
Ik heb een fulltime job, ik ben mama van een tweeling van 4, ik ben (schoon)dochter, zus en een familiemens. Ik ben zelfstandige, ik zit in de ouderraad en engageer me voor een lokaal ondernemersplatform. Ik netwerk, heb een grote groep vrienden en probeer iedereen de aandacht te geven die hij/zij verdient. Ik blog, ik organiseer, ik kan niets uit handen geven en ik stop pas met denken als het licht uitgaat…
Ik ben dus niet lui, maar ik heb wel weinig beweging.
“Ah maar als je geen beweging hebt, dan moet je maar minder junkfood eten.”
Vooroordeel 2: je eet te slecht
Een moeilijke, want ook ik kan er niet omheen: als je gezond eet, kom je allicht ook niet of in elk geval minder bij. Juist, maar daarom is het nog niet zo dat iemand met overgewicht zich de hele dag volpropt met hamburgers, chips, koffiekoeken of bergen spaghetti.
“Maar je tas zit dan allicht wel vol snoep, suikerwafels en ander lekkers”. Neen.
Wat ik eet, is niet zo slecht, maar mijn porties zijn te groot. Het is alleen niet zo dat ik elke dag eet alsof ik op vakantie ben, een buffet vol lekkers ter beschikking heb waar ik als ware ‘foodie’ overal graag eens van wil proeven na een dag vol fysieke inspanning die ik niet gewoon ben te doen.
Al denken mensen dat wel, door een momentopname. Doordat ze me net zien aan dat buffet, doordat ze met net een stuk taart eten voor de verjaardag van die collega. Dat ik de andere dagen geen koekjes of snoep eet, merkt niemand op.
Vooroordeel 3: je bent ongezond
Toegegeven, toen ik moe bleef voelen nadat de Kabouter-tsunami eindelijk wat was afgenomen, heb ik ook gedacht dat mijn tekort aan energie en mijn vermoeidheid te wijten waren aan mijn gewicht.
Als je dan met anderen uit je omgeving wil bespreken hoe je je voelt en je zegt dat je aangeeft dat je moe en kortademig bent, komt onmiddellijk de reactie: “ ah ja, je weegt te veel.” Uiteraard ben ik geen held in trappen lopen door mijn gewicht, maar de kortademigheid was erger dan normaal. Het wordt echter niet snel serieus genomen.
En toen bleek het klierkoorts te zijn. Mijn lijf was gewoon op. Het bloedonderzoek bracht geen enkel ander probleem aan het licht: cholesterol goed, suikers ok, vitaminen en mineralen in orde …alle andere waarden waren perfect.
De verbazing in de stem van de huisdokter toen ze zei dat ik perfect gezond was op de klierkoorts na, zal ik niet snel vergeten.
Vooroordeel 4: je hebt een dikke huid
Tegenwoordig moet je opletten met wat je zegt: je moet opletten dat je je medemensen met een andere geloofsovertuiging, een andere geloofsovertuiging of een andere seksuele voorkeur niet beledigt.
Terecht.
Moppen van vroeger die lachen met stereotypen worden nog amper getapt en eeuwenoude tradities worden in vraag gesteld uit angst dat er iemand beledigd zou worden. Daar moet inderdaad kritisch over nagedacht worden.
“Het is maar om te lachen”, is makkelijk en snel gezegd. Vaak laten die zogenaamd grappig bedoelde uitspraken echter hun impact na.
Dit is niet anders voor mensen met overgewicht. Je kan je niet voorstellen hoeveel opmerkingen/mopjes gemaakt worden terwijl ik er bij zit zonder dat iemand er ook maar bij stilstaat. Het gaat dan wel niet over mij, maar toch.
“Heb je die gezien, hoe dik is die wel niet geworden, dat die hare man bij haar blijft…” of “Allé, die heeft hare man buiten gezet, dat had ze beter niet gedaan, zo dik dat die geworden is, waar gaat die nog éne vinden?!”
Als dikkerd moet je dergelijke opmerkingen kunnen verdragen. Het is tenslotte je eigen schuld, dat je dik bent, toch?
Vooroordeel 5: Eigen schuld, dikke bult
Ik kan in deze post uiteraard alleen maar voor mezelf spreken. Ik weet dat als ik van mijn lijn een prioriteit zou maken, ik slanker kan zijn. Toch zal dat niet makkelijk zijn. Ik blijf er ook van overtuigd dat ondanks zware inspanningen, ik nooit mager zal zijn. Ik zal nooit een maatje 38 hebben tenzij allicht met een chirurgische ingreep.
Dat mag geen excuus zijn om jezelf volledig te laten gaan. Wat ik wil zeggen is dat er soms wel redenen zijn waarom mensen overgewicht hebben. Emo-eten, een voedselverslaving, genetische aangelegd of misschien zelfs een medische aandoening…
Er wordt echter maar zelden naar de echte reden geluisterd waarom iemand overgewicht heeft. Omdat alles wat er gezegd wordt, te snel afgedaan wordt als een excuus.
Iedereen staat klaar met raad en daad, met goedbedoeld advies en tips over het laatste, hippe dieet waarvan ze denken dat het echt iets voor jou is. Hoewel ik weet dat dit goed bedoeld is, voel ik me er erg ongemakkelijk bij. Alsof het ook is om iemand ongevraagd aan te spreken op zijn of haar zwakke punten.
Mijn overgewicht zal alleen opgelost worden als ik iets doe aan de échte oorzaak er van. Pascale of geen pascale…
“Als je je er zo slecht bij voelt, moet je er maar iets aan doen.” Mocht het zo makkelijk zijn, zou deze post niet geschreven worden.
En opnieuw voel ik velen onder jullie denken : “het is wel zo makkelijk, ga gewoon enkele rondjes lopen”. Eén : dat lukt me niet omwille van een stomme fysieke beperking en twee: mensen die dàt zeggen zijn allicht mensen die graag sporten of die er al in geslaagd zijn om er prioriteit aan te geven.
Iemand die bijvoorbeeld een goede personal trainer wil zijn om mensen met overgewicht te begeleiden, moet zich bewust zijn dat wat hij/zij een evidentie vindt, voor hun klanten een hele opgave is. Het feit dat ze hulp hebben gezocht is vaak al een prestatie, die veel inspanning en moed heeft gevergd. En dat lijkt ook de mijne soms niet te begrijpen.
Want iedereen met overgewicht die er ooit al eens iets aan heeft willen doen, zal ongetwijfeld de volgende situatie herkennen:
– Je wil sporten, maar vindt geen sportkledij in een grotere maat;
– Je komt de fitness of de groepsles binnen en voel je onmiddellijk een gevoel van opluchting bij de anderen in de zaal : “ah, oef, ik ben alvast niet de dikste in de zaal”;
– En als je dan je best doet en je na de les rood aangelopen, buiten adem en zwetend naar de uitgang gaat, word je bekeken met een blik van afgrijzen: “walgelijk, gelukkig is het zo erg bij mij nog niet”.
Redenen genoeg om al je goede intenties in een fractie van een seconde te laten varen. Ik kan namelijk onmogelijk in mijn blootje gaan sporten om nadien zo fris als een hoentje door de zaal te dartelen.
Ik beeld me die reacties in, zegt u? Neen.
Positieve noot
Om te eindigen met een positieve noot, want die is er altijd, er zijn ook wel kleine “voordelen” aan overgewicht en ik bedoel dit niet sarcastisch.
Anderen voelen zich op hun gemak bij jou en je wordt zelf steevast bestempeld als sympathiek, gezellig en lief. Je kan je soms misschien ook wel meer op je gemak voelen in gezelschap want mannen zijn op dat vlak meteen minder geïnteresseerd en vrouwen zien je niet onmiddellijk als een bedreiging. En soms, heel soms, heb ik het gevoel dat ik letterlijk steviger in mijn schoenen sta.
Zoals ik hierboven al aangaf, is deze post geschreven vanuit een gevoel. Een gevoel gebaseerd op mijn ervaringen van de voorbije jaren en weken. Ik besef dat veel gezegd wordt met de beste intenties. Dat betekent alleen niet dat ik me er noodzakelijk ook altijd goed bij voel.
Een beetje milder voor iedereen, maar dus ook voor mensen met wat extra kilootjes misschien?
Laatste berichten van Eveline_nononsonsmoms (toon alles)
- Eveline neemt afscheid - 18 december 2018
- Ode aan Bolleke - 12 juni 2018
- Met liefde gegeven: juwelen van Lucardi.nl - 29 mei 2018
20 september 2016
Heel veel respect dat je jou gevoelens hier zo open en bloot durft neerschrijven!
20 september 2016
Ik begrijp 100 % hoe je je voelt… zelf had ik tot een jaar geleden hetzelfde gevoel… begin dit jaar deed ik er iets aan en ging powerslimmen…. ondertussen 20 kg lichter… maar dat gevoel… dat hangt er nog altijd.
Dus… doen waar je je zelf goed bij voelt 🙂
20 september 2016
Ik denk dat veel mensen zichzelf in je gedachtengang kunnen herkennen, en die hebben niet noodzakelijk allemaal overgewicht… Ik herken het alvast heel goed, met slechts die paar kilotjes meer!
Chapeau voor je eerlijkheid!
20 september 2016
Je bent niet alleen!
20 september 2016
Een herkenbare post, al heb ik (als dikkertje) eigenlijk vrij weinig last van wat anderen zeggen/denken. Het is vooral met mezelf dat ik vecht, maar ook hier zijn de omstandigheden er totaal niet naar om er nu iets aan te doen, behalve een halfslachtige poging hier en daar. Ik ben ooit 30 kilo afgevallen en merkte toen inderdaad een verschil in hoe de mensen mij bekeken, maar mijn hoofd was zich dikkertje blijven voelen en intussen weeg ik weer evenveel als voor mijn dieet (want een beetje vet voelde toch iets veiliger en dat zorgde al snel voor hervallen in oude gewoontes).
Dank voor je blogbericht alleszins, mildheid is zeker wenselijk.
20 september 2016
Lieve lieve Eveline. Wie weet ken je me, met mijn alterego Unique Marieke, wie weet hoor je het nu in Keulen donderen. Maar dat is niet erg. Maar wat ik wél wil zeggen: respect. Ik ben ook een ‘curvy-girl’, want zo noem ik mezelf. Een curvy-girl met heel wat #curvepower. En amai, wat een herkenning in je verhaal. He-le-maal zoals ik me exact voel, tot op het laatste puntje exact hetzelfde gevoel. Sommige dagen zijn zwart, dat hoef ik je vast niet te vertellen. En ja, die operatie ‘dat zou toch alles oplossen?’, ewel beste medemens. Die keerzijde van de medaille: ik wil gerust enkele horrorverhalen vertellen. En, daarbij. Ik zou me dood-ongelukkig voelen als ik mijn ‘foodie’-gevoel kwijt ben, want ja, ik hou van eten. Maar weet dat je er niet alleen voor staat, ik sta aan dezelfde kant van de weg. Net zoals nog vele anderen. Wij komen er ook wel in ons leven, dat weet ik zeker. Dikke zoen x
20 september 2016
Dank je, dank je om dit zo mooi neer te schrijven en te delen ♡
20 september 2016
Herkenbaar geschreven door een 30 +’er, geef het nog een kleine 10 jaar en je zal veel milder worden voor jezelf 🙂 Intussen denk ik ‘ allé, die is nu zo mager dat haar gezicht helemaal al verrimpeld is en die nog maar 39, hé’ … Hier hetzelfde zittend beroep en ik ga soms wat rondjes lopen, met de fysieke beperking van mijn overgewicht. Je moet beginnen met intensief te wandelen en zo je conditie opbouwen en gewicht te verliezen, maar het gaat traag, hondstraag … Je vind de ‘mojo’ wel, wees vooral lief/mild voor jezelf, wat die anderen doen is vooral hun zaak !
20 september 2016
Ik begrijp je volkomen. Ik zit in hetzelfde schuitje. Ik zou hier ook hele epistels over mijn gewicht kunnen neerpennen, maar kan het niet. Ik heb er problemen mee, heb een heel laag zelfbeeld.
Groetjes, Sabrina (mamasasewing.blogspot.be)
20 september 2016
Yep, zo zit dat. Bij mij ook. Teveel kilo’s. Of te klein voor mijn gewicht, grap ik altijd. Ik ben nu 40 en begin nu ook toe te geven dat ik nooit of nooit een maat 38 zal hebben. Wat niet wegneemt dat ik tot de dag des oordeels zal blijven zoeken naar manieren om wat af te slanken, en meer nog, me zal blijven schuldig voelen bij elk ijsje, elk stukje chocolade en elk dessertje. Hoe erg dat ook is. Ik geloof heel erg dat ik belast ben met de verkeerde genen, langs vader’s kant. Maar daarna is er natuurlijk de kwestie van keuzes maken. Nee, ik vind sporten verschrikkelijk, ik snap gewoon niet wat mensen er leuk aan vinden. Zit ik dan altijd stil? Nee, ik zit veel minder stil dan mijn man die het wel leuk vindt om te sporten, ik doe gewoon andere dingen. Eet ik ongezond? Verre van! Ik pas véél en véél meer op dan de gemiddelde mens, maar dat is niet genoeg om slank te zijn en te blijven.
En toch probeer ik meer en meer om naar de goeie kanten te kijken, want mijn boezem is veel rianter dan die van de gemiddelde maat 36 en mannen vinden dat wel leuk, en als ik geen leuke kleding vind in de winkel, dan maak ik het gewoon zelf en daar krijg ik veel complimenten over. Ik word steevast 5j jonger geschat dan ik werkelijk ben, want voller zijn, betekent ook minder rimpels. En als ik van die blikken krijg, dan komt dat meestal van jonge meiden, en dan denk ik “ach, die hebben nog zo weinig levenservaring, dat komt uit hun eigen onzekerheid”. En nee, dat is geen excuses zoeken, dat is gewoon leren aanvaarden wie je bent. Want het leven is veel te kort om je voor jezelf te schamen!
20 september 2016
Waauw, echt fantastisch dat je dit durft delen. Zo een eerlijke, mooie blogpost ♡
Ik leerde het laatste jaar mild zijn voor mezelf, maar dat zou zo veel makkelijker zijn als iedereen ook wat milder was voor zijn medemens.
Ik heb er een zwaar jaar opzitten en ben fier op hoe ver ik ben gekomen. Jammer genoeg zien heel wat anderen vooral de extra kilo’s die er in dat jaar zijn bijgekomen. En daar word ik op aangesproken. Niet op het feit dat ik binnenkort terug ga werken, niet op het feit dat ik gelukkiger ben, niet op het feit dat ik me gezonder voel, … maar wel op het feit dat ik dik geworden ben (hun woorden, niet de mijne). En al de rest verdwijnt in het niets daarbij.
Iedereen heeft zijn eigen verhaal en kan niet oordelen over het verhaal van een ander. Ik vind je prachtig ♡ Laat die anderen maar denken en zeggen wat ze willen 😉
20 september 2016
Volledig mee!
In hetzelfde schuitje hier…ik wil graag afvallen maar kan/wil er geen prioriteit van maken…
Voor de komst van de tweeling was ik geen maatje 38 maar wel tevreden met mezelf, nu iets minder maar ik geloof erin dat ik ofwel de klik maak en start met sporten of ik wordt tevreden over hoe ik er nu uitzie.
Time wil tell!
Bedankt dat je dit deelt, je geeft me vaak het gevoel dat ik niet alleen ben met mijn zieleroerselen ?
20 september 2016
ik snap je volledig. Ik ben ook altijd al te zwaar geweest voor mijn lengte. Dat is nu ook eenmaal mijn bouw. Ik heb ooit een ‘sociaal aanvaardbaar’ gewicht gehad, wat ongeveer 10 kg onder mijn huidig gewicht ligt. Wat er dan wel bij kwam kijken is dat in aan het flirten was met een eetstoornis of 2…
Ik ben ok nu, ik ben niet mager, niet dik. Meestal vind ik mezelf ok, maar toch krijg ik ook vaak een oplerking hoor. Het is de aard van de mens denk ik. Niet leuk, elke keer een serieuze knauw aan mijn zelfbeeld ook. Dus ik doe echt wel mijn best om als ik zo commentaar hoor, die mensen op hun plek te zetten.
20 september 2016
Geweldig dat je het gewicht probleem zo mooi aankaart. Ik heb geen overgewicht maar wel een gewichtsprobleem. Bij ons is het heel oneerlijk verdeeld. Mijn zus is veel te zwaar, ik ben veel te licht. Beide voeren we onze strijd met de kilo’s, beiden voelen we ons moe en futloos als ons gewicht de verkeerde kant opgaat. Met hulp van een diëtiste ben ik nu al een paar jaar redelijk op gewicht. Maar bij stress op het werk of prive, verlies ik mijn eetlust en vliegen de kilo’s ervan af. (Ik ben een omgekeerde emotie-eter 😉 Ook ik hoor regelmatig de dooddoeners als:” je mag wel een paar kilo van mij hebben” en ” ja maar jij mag lekker alles eten” . Laat het duidelijk zijn, aankomen of afvallen, de strijd is even moeilijk.
20 september 2016
Moedig verhaal!
Door schildklierproblemen heb ik mijn gewicht niet helemaal in de hand. Na de tweede zwangerschap verloor ik heel wat kilo’s en daar kreeg ik veel complimentjes voor, wat ik eigenlijk zelfs niet zo leuk vond… het leek wel alsof iedereen mij voordien dik vond en dat nooit had durven vertellen! Intussen is er weer wat gewicht bij maar ik vind het leven te kort om te diëten, we hebben zelfs geen weegschaal in huis. Sinds ik ‘mild’ ben geworden voor mezelf geniet ik meer van lekkere dingen, zonder schuldgevoel!
20 september 2016
Respect, prachtig verwoord! Hopelijk vind je voor jezelf het juiste evenwicht en worden mensen in de toekomst wat verdraagzamer en milder voor elkaar …
20 september 2016
zelf heb ik geen overgewicht maar ik woon wel samen met iemand die zelfs met heel veel moeite bij het minste bijkomt.
En echt waar hij eet ongeveer hetzelfde als ik, gaat ook lopen (samen met mij zelfs),… oké misschien eens een snoepje meer dat kan natuurlijk altijd maar er zijn geen enorme verschillen
Dus het stukje eigen schuld dikke bult daar geloof ik niet altijd in, genen spelen zeker ook een grote rol.
Dus veel respect voor jou, ik ga er trouwens van uit dat die tweeling wel voor wat lichaamsbeweging zorgt. Dat proberen we hier thuis trouwens ook te doen, samen bewegen in het weekend als onderdeel van een andere activiteit, zodat het niet als een verplicht nummertje aanvoelt maar je gewoon een leuke dag hebt waar je met de fiets naartoe gereden bent.
20 september 2016
Oh, zo treffend neergeschreven. In hetzelfde schuitje hier. Ik herken de vooroordelen, maar krijg zelf gelukkig amper opmerkingen.
Ik probeer al een tijdje om net zo weinig mogelijk tijd en energie te steken in het vermagerproces. Waarom? Omdat het dan niet zou aanvoelen als iets speciaals, iets onnatuurlijks. Ik wil juist dat het gewoon onderdeel uitmaakt van mijn leven, zoals andere dagdagelijkse dingen, dat het een gewoonte is om gezond te ontbijten, lunchen en dineren, om paar keer per week iets van extra beweging te doen, en dan af en toe te zondigen zonder schuldgevoel :). Dan wordt heel dat proces minder geladen en niet meer zo’n big issue.
Of deze aanpak lukt? Nog niet 100%. Maar ik voel wel dat het helpt, om het op die manier te benaderen. Het is dan niet meer iets dat je moet volhouden, het is gewoon een manier van zijn. Misschien moet ik er ook eens een blogpost over schrijven :).
20 september 2016
Heerlijk openhartige post! Je hebt 100% gelijk : de reacties van anderen zijn soms onnadenkend en kwetsend. Een beetje meer mildheid en begrip zou het leven heel wat aangenamer maken. Ik heb ook al heel wat gejojood en inderdaad: je wordt anders bejegend als geen overgewicht hebt. Dank je voor je moedige getuigenis & keep going strong!
21 september 2016
Zo herkenbaar. Ik stapte vorige week (op mijn 38ste verjaardag nb) naar de dietiste, met de enige reden: ik wil gezond leren eten. Ik merk dat ik me de laatste jaren te snel liet gaan, en dat suiker mijn leven overheerst. En daar wil ik vanaf. Ben nu een weekje bezig, en moet zeggen dat ik mezelf mooier vind. Minder acné, minder opgeblazen gevoel. Dat er kilo’s afgaan is geen must, maar ik wil vooral mijn gezin het goede voorbeeld geven.
23 september 2016
Wat een mooi en oprecht geschreven stukje!
En weet je, er zijn ook mensen die niet oordelen hoor! Ik heb altijd super graag gegeten, was als kind wat rond en eet nog steeds goed. Ik heb verre van een perfect model, maar besef na al die jaren toch dat ik veel mag eten in vergelijking met anderen. Dus neen, ik oordeel niet! Je ziet er goed uit, hebt een stralend gezicht (en daar kan ik dan wel eens mee zitten …)
Deze week staat er trouwens een heel goed artikel van een interview met een arts over overgewicht in Libelle. Dat moet je zeker eens lezen. Het bevestigt alleen maar wat jij schrijft!!
26 september 2016
Bedankt voor jullie reacties. Door onze overstap naar nononsonsmoms.be, zijn we blijkbaar de “like” – knop onder de reacties kwijt geraakt. Elk van jullie reacties vind ik in elk geval heel leuk!
27 september 2016
Bedankt om dit neer te schrijven. Zo moedig ! Zo’n eerlijk verhaal ook !
Jouw verslag kon van woord één tot het einde ook mijn verslag zijn.
Misschien met één donkere kantlijn erbij : ik ben een pak ouder dan jij ; ik vecht hier al heel mijn leven mee en het wordt niet beter.
De kritiek die mensen hebben op dikkerds doet meer en meer pijn.Mijn eigen falen maakt me steeds ongelukkiger.
Ik wou dat men mij in mijn kindertijd niét geleerd had ‘dat een boterham helpt’ als je ziek of verdrietig bent , want zoiets afleren gaat immens moeilijk.
De diëtiste adviseert om na te denken ‘voor ‘ ik naar die boterham grijp ; maar een emo-eter eet eerst en denkt dan daarna.
Een levenslang gevecht al…
maar ik geef niet op.
Steeds weer opnieuw proberen.
Met een vingerwijziging naar de maatschappij : racisme kan/mag niet ; maar de heksenjacht op dikkerdjes is evenmin acceptabel.
27 september 2016
Eerlijk & open, zo heb ik het graag! Het is een taboe, een onderwerp waar zelden genuanceerd over gepraat wordt. En dat gebeurt wel in deze post!
Enkele bedenkingen van mij over dit gevoelige onderwerp:
– het is vooral je gezondheid waar je op moet letten, die van nu en later. Niet wat maatschappelijk aanvaard is. In België mag je als vijftiger een bierbuik hebben, ondanks de impact op je gezondheid, maar geen overgewicht als je een vrouw van 33 bent? Mensen moeten vooral minder oordelen over elkaar..
– ik leefde een tijdje in een land waar overgewicht als mooi en cool werd beschouwd. Wat zij als ‘magere’ mensen bestempelden, die werden geplaagd, als je wat aan sport deed, werd je uitgelachen. Alles is dus relatief 🙂 maar eerlijk: ik heb er een beetje een degout aan verheerlijking van overgewicht aan overgehouden. Maar in België is het dus net het omgekeerde, zoals je aanhaalt.
– ik las onlangs een post van een dertiger. Ze postte een foto van haar lijf 3j geleden en 1 van nu, 15kg dikker. Ze had ondertussen 2 kinderen gekregen, had een drukker leven en kwam niet aan het sporten toe. En ze zei ‘iedereen bejubeld mijn oude lichaam, maar wat heeft dat ooit gepresteerd? Mijn huidige lichaam heeft gezonde kindjes gemaakt, en gebruikt al zijn energie om een toffe en goede mama te zijn, dat moet bejubeld worden.’ mooie gedachte, vind ik.
29 september 2016
Wat een eerlijke post. En al heb ik geen overgewicht, ik herken me er wel in. Vooral het sporten-stuk dan. Ik doe niet aan sport, vind het niet leuk, en wordt daarom alleen al scheef bekeken. Vroeger was ik véél te mager, en werd daar dan op aangesproken (amai, die moet wel anorexia hebben…). 20 jaar, studies, een echtgenoot en twee kinderen later weeg ik ook 20 kg meer dan toen. Wat is het beste? Ik weet het niet. Ik probeer vrede te hebben met mezelf en mijn lijf, en de rest te negeren. Probeer, zei ik… Succes ermee!