Wie zijn karamel verbrandt, moet de pot uitkuisen

Vorig jaar werd de fakkel van onze jaarlijkse nichten-en-neef barbecue aan ons doorgegeven. Een traditie die enkele jaren terug spontaan is ontstaan en de ideale aanleiding om toch eens te experimenteren in de keuken met zoute karamel.
Zo een barbecue is dé manier om nog eens bij te kletsen terwijl de kinderen ongestoord in ‘den hof’ kunnen spelen en zelf heb je er ook nog wat aan want alles kan vooraf gebeuren.  Ik voorzag geen fancy side dishes, maar ging voor de standaard gesneden groentjes.  Al deden we wel ons best om dit keer voor zelf geraspte wortelen te gaan in plaats van die uit het zakske.
Ik werd uiteraard bijgestaan door een zoon, die veiligheid hoog in het vaandel draagt.

Het dessert wilde ik dit keer wel eens op de barbecue maken en dus werd Google en Pinterest bekeken.  Mijn oog viel vrijwel meteen op de gegrilde nectarines.  Vooral de woorden ‘zoute karamel met whiskey’ deden het water al in mijn mond lopen.  Geef me zoute karamel en ik vertoef in de zevende hemel, of in de diepvries, dat kan ook.  Op zoek naar de pot Ben & Jerry’s Blondie Brownie.

Meten is weten

IJverig haalde ik de dag voordien mijn kookthermometer van onder het stof, die ik ooit eens kreeg.  In het recept maak je de karamel op het zicht.  Je moet dus zelf inschatten wat bruin genoeg is om een lekkere karamel te krijgen.  Maar nee, daar ging ik me niet aan laten vangen.  Ik zocht de bijhorende suiker/temperatuur schaal op om niets aan het toeval over te laten.

De suiker begon te pruttelen in de pot en werd langzaamaan bruin.  Alleen klopte de temperatuur waarop dit moest gebeuren volgens de schaal niet met de thermometer die in mijn pot zat. Mijn suiker werd al bruin op 120°C terwijl dat eigenlijk pas veel later zou mogen gebeuren.  Langzaam schoof de wijzer wat verder op om plots op 2 seconden van 140° naar 210° te slaan.  

Mijn keuken vulde zich tegelijkertijd met een witte mist en een verschrikkelijke stank.  Op zo’n moment ben ik echt blij dat ik niet voor een open keuken koos.
De improvisatie van het moment deed me er water bij doen om zo het hete mengsel af te koelen om er dan zo snel mogelijk mee naar buiten te lopen.  Uiteraard met smossen.
Een deel belandde in ‘het putteke’ en een deel bleef in mijn pot achter in de vorm van een keiharde zwarte steen.  Een lichte paniek maakte zich meester van mij omdat ik vreesde dat mijn kookpot eraan was.  Gelukkig ben ik vergroeid met mijn iPhone en tikte ik in Google de woorden ‘verbrande karamel verwijderen’ in.  Wat bleek, de oplossing was nog simpel ook: wat water in de pot doen en opnieuw aan de kook brengen.  Geloof mij: het werkt. Mijn zweet kon eindelijk wat opdrogen.

Een verwittigde vrouw…

Met een propere kookpot en nieuwe moed, deed ik een tweede poging.  Opnieuw met de thermometer en opnieuw zag ik dat de temperaturen niet overeenkwamen met de schaal. Dus deed ik het maar op het zicht zoals het in het recept aangegeven staat. Met een mega lekker resultaat als gevolg.  Zelfs zonder de gegrilde nectarines maar met heel veel ijs eronder is het goddelijk.

De thermometer ligt ondertussen opnieuw stof te vergaren in de kast.  Vanaf nu ga ik af op mijn buikgevoel… en mijn ogen uiteraard.