Bergplezier in Zinal: 2008 vs. 2016

In 2008 kampeerden we in het Zwitserse Zinal, een pittoresk klein bergdorpje op het einde van de vallei omgeven door vierduizenders.  Die reis van toen, staat ergens bovenaan in de lijst van mooiste reizen E V E R. De reis bleek een kantelpunt in ons leven, na de moeilijke voorafgaande periode.  

We wilden dan ook alles uit die reis halen om die negatieve periode achter ons te laten.  We maakten prachtige wandeltochten, sliepen op 3200m hoogte en beklommen de Bishorn en stonden zo meer dan 4000 m boven de zeespiegel.  Heerlijke tijden hebben mijn man en ik er beleefd.  Back to basics: een tent, de bergen en elkaar.(*)

We hoorden wel opvallend veel Vlaams in dat Zwitsers Zinal van – ocheerochot – een scheet groot.  Door het zien wapperen van de Intersoc vlag, ging er bij mij een belletje rinkelen.  Ooit, als we kinderen kregen, zouden we terug komen.  Dat stond vast.

Een maand na onze thuiskomst van Zinal bleek een nieuwe vruchtbaarheidsbehandeling eindelijk succesvol.  Misschien zat de Zwitserse lucht er voor iets tussen. In mei 2009 maakte S. van ons een echt gezin.

Ondertussen verbleven we al 2 keer in het Intersoc hotel in Zinal, maar telkens in de winter om te skiën.  Maar deze zomer was het moment dan toch eindelijk daar.

Op het verlanglijstje stonden toch een aantal wandelingen van 8 jaar geleden om opnieuw te doen.

Cabane du Grand Mountet

Daar wilde ik zo graag terug naartoe.  8 jaar geleden stapten we via de Cabane du Grand Mountet naar de Cabane du Petit Mountet over de gletsjer.  Een zeer lange en zware wandeling, maar o zo mooi.  Toen ik dan ook een stockfoto aan het uitzoeken was voor het fotobehang van onze slaapkamer, kwam ik het wegwijzertje tegen dat mijn man en ik ons nog levendig konden herinneren.  ‘à 30 minutes’ stond er, maar wij waren zo dood als een pier en hadden gehoopt er bijna te zijn.  Zelf had ik er toen geen foto’s van genomen (ah nee, ik zat er eventjes door) en de foto’s die ik had waren niet groot genoeg. De foto prijkt nu al enige tijd op de muur van onze slaapkamer en ik wilde nu toch wel graag zelf een foto nemen van het bordje.  Maar helaas, dat is ons niet gelukt.  Ik zat weer zo dood als een pier. De herinnering werd plots weer heel levendig, maar het bordje ‘à 30 minutes’ bleef weg, waardoor ik nog meer de moed verloor.  Toen plots dan toch de hut uit het niets verscheen, bleek dus dat het bordje er niet meer stond.

Cabane de Tracuit

Hier sliepen we 8 jaar geleden.  Al is slapen een groot woord, want op 3200 m zit er niet zo veel zuurstof meer in de lucht, bijgevolg leek mijn hart half uit mijn borstkas te pompen in rust.  Bovendien vertrokken de expedities naar de Weishorn om 2 uur ’s nachts, wat in een slaapzaal waar iedereen naast elkaar ligt in 1 groot bed, toch wel wat hinder kan opleveren.  Om 4 uur ’s ochtends was het dan onze beurt.  Dus veel slaap heb ik niet gehad.  Maar het was o zo leuk.  Over de gletsjer naar de Bishorn in cordee.  Even stoppen om wat te eten en te drinken, om te constateren dat de mueslireep bevroren is en het water in je drinkbus ijsblokjes bevat.  Een unieke ervaring.  Maar van de Cabane de Tracuit uit 2008 blijft niet heel veel meer over.  Het werd een zonneterras.  Ernaast werd 3 jaar geleden een hypermoderne, spiksplinternieuwe hut gebouwd met een prachtig uitzicht en iets meer comfort.  De 2 toiletten die op rand van de afgrond stonden en waar je billen eraf vroren, zijn weg.  Er staan nu 2 ligstoelen.  Geen koude billen meer nu. De Bishorn beklommen we niet meer, maar het uitzicht aan de hut is fe – no – me – naal. Het doet je de crocs aan je voeten vergeten.

Pas du chasseur

Een moeilijke passage met kettingen langs een rotswand.  Er stond onder de wegwijzer ‘Chemin difficile’ en dus wij probeerden het en wij vonden het nog wel meevallen eigenlijk.
8 jaar later blijken de wegwijzers veranderd van rood (bergwandelpad) naar blauw (alpien pad: touw, piolet,.. vereist).  We probeerden ons terug in te beelden hoe het was in 2008 en gingen er vanuit dat het wel niet veel veranderd zou zijn.  Ik vermoed dat de wijziging van kleur te maken heeft met het feit dat veel wandelaars toch blokkeerden op de passage en dat het nu meer afschrikt.  Maar een alpiene uitrusting heb je helemaal niet nodig.  Hooguit een pamper 😉
We vertrokken en we overwonnen.  Ik voelde me plots 8 jaar jonger.

We hebben het er alle vier geweldig naar onze zin gehad en zijn teruggekeerd met een geweldig voldaan gevoel.  S., die net 7 geworden is, zat deze keer voor het eerst in de Maxi-club en ging mee op tweedaagse.  We maakten ons toch wat zorgen, want hij was de jongste van zijn club, maar hij moest en zou meegaan, daar was hij heel duidelijk in.  Hij heeft het met glans doorstaan. Het werd voor hem het hoogtepunt van de reis, al komt de daguitstap naar het Aquaparc ook wel aardig in de buurt.   Samen met Kabouter V en Kabouter S.  Ah ja, want Nononsonsmom Eveline was er ook bij.
Zinal werd eventjes van de Nononsonsmoms.  En de Nononsonsmoms hebben het goedgekeurd!

Heb je ook ooit al zo een reis gedaan? Eentje die je niet bijblijft omdat ze zo ver of zo duur was, maar omdat ze net dat was wat je nodig had?

(*)De camping is ondertussen helaas gesloten.