De virtuele moederwereld lijkt wel in rep en roer te staan omwille van het voorstel van Gwendolyn Rutten. Ze lanceerde een voorstel om vrouwen de mogelijkheid te geven om (een deel van) hun bevallingsverlof over te hevelen naar hun man. Dit om de carrière van de vrouw te bevorderen.Ik las ondertussen redelijk wat opiniestukken en blogs met een mening hierover. Iedere vrouw lijkt wel op haar tenen getrapt, maar pleit wel voor een uitbreiding of verplichte opname van het vaderschapsverlof van de man.
Ik zou dit allemaal kunnen laten passeren, want voor mij zal het niet meer nodig zijn. Ik ben niet meer van plan om kinderen op de wereld te zetten. Maar ergens trekt het debat me toch aan en klik ik als het ware automatisch elk opiniestuk dat mijn ogen passeert open.
Keuze hebben om zelf te doen hoe je het wil is de grondslag van onze maatschappij, te beginnen met verkiezingen om mee te bepalen wie ons land zal besturen. Keuze is iets waar we allemaal naar streven. En toch lijkt het erop dat niemand het wil om hier een keuze in te hebben. Meestal worden argumenten als herstel van de bevalling en veilige hechting ingeroepen, ook borstvoeding wordt er bij gehaald. Baby’s hebben hun moeder eerder nodig dan hun vader, zo heeft de natuur het voorzien, lees ik ook her en der.
Je zal maar een carrièrevrouw zijn en dit moeten lezen, denk ik daar telkens bij. Qua schuldgevoelens aanpraten kan dit wel tellen. Er zijn nu éénmaal moeders die minder nood hebben aan moederen en die volgens mij geen slechtere moeder zijn dan het overgrote deel dat wel graag moedert.
Zelf ben ik geen carrièrevrouw. Helemaal niet. Ik zette wel na 9 weken bevallingsverlof mijn zoon af aan de crèche. Door de bekkeninstabiliteit die ik bij mijn zwangerschap cadeau kreeg was ik verplicht mijn 6 weken vooraf op te nemen. Hij was de jongste in de crèche, het deed pijn, maar ergens voelde ik me ook opgelucht. Opgelucht dat ik even niet moest moederen en mijn grijze hersenmassa nog eens mocht gebruiken.
En toch ben ook ik geen voorstander van het voorstel, want ik ben bang voor de druk die het vrouwen gaat opleggen. Elke vrouw heeft recht op evenveel verlof. En eigenlijk vind ik dat elke vrouw verplicht even lang moet thuis blijven. Volgens mij gaat dit voorstel alleen maar vrouwen benadelen. Er is nu al veel discriminatie tussen mannen en vrouwen omwille van het feit dat vrouwen nu eenmaal kinderen baren. Wanneer vrouwen nu ook de keuze krijgen om al dan niet hun bevallingsverlof volledig zelf op te nemen of niet, gaat dat de concurrentie en discriminatie tussen vrouwen onderling op de werkvloer ook alleen maar verhogen.
Ik krijg visioenen van leidinggevenden die druk op vrouwen leggen om hun zwangerschapsverlof niet volledig op te nemen. Of een zéér competitieve werkvloer waar de ene vrouw zich schuldig voelt als ze wel alles opneemt om dat haar collega’s het niet deden. Om nog maar te zwijgen van de totale foute inschatting die je kan maken. Want hoe je het ook draait of keert, een kind krijgen is onvoorspelbaar. Misschien ben je wel een carrièrevrouw die plant om na 4 weken al terug aan de slag te gaan, maar onderschat je het effect van het moederschap op jezelf.
Dus ik vraag me af of kiezen wel de beste optie is. Ik zie me nog bij de huisarts zitten, ellendig, met de vraag om een paardenmiddel om toch te kunnen gaan werken omdat ik echt niet wil thuisblijven. Tot die dat weigert, je voor een voldongen feit stelt en je verplicht om thuis te blijven. Ergens voel ik dan ook opluchting. Ergens vind ik het soms wel fijn om niet te moeten kiezen.
Soms is niet hoeven te kiezen een zegen.
14 mei 2016
Ik heb zelf nog geen kindjes maar kan mij volledig vinden in jou stuk. Ik merk dat er (ook op vaders voor die tien dagen en ook voor ouderschapsverlof) al genoeg druk is om het niet op te nemen, dus zou het kunnen delen van die 15 weken ook daarin kunnen ontaarden wat je natuurlijk moet vermijden want daar heeft dat kindje (noch de mama en papa) iets aan.
Of ik later mijn kindjes al niet vlot in de crèche zal droppen dat weet ik niet maar ik kan me wel vinden in mama’s die eventjes hun hersencellen willen gebruiken en dan als veel gelukkigere mama thuiskomen.
In vele andere landen kunnen mama’s trouwens veel langer thuisblijven, dus inkorten is volgens mij niet echt aan de orde.
14 mei 2016
Ik had het geweldig gevonden als wij het Scandinavische systeem hadden.
14 mei 2016
Wat ben ik blij om jouw mening hierover te lezen! Uiteraard zou het fijn zijn als we allemaal wat langer thuis mogen blijven, maar ik ga helemaal akkoord met jouw visie. Het zou vooral in het nadeel spelen van de vrouwen omdat ze (zich) geforceerd zullen worden (voelen) om minder lang thuis te blijven. Mooi gezegd! 🙂
14 mei 2016
het doet mij wat denken aan dat voorstel dat je vrijwillig vakantiedagen aan collega’s kan geven. Net als met dit idee lijk je keuzevrijheid te hebben. Maar ik kan me voorstellen dat er in praktijk heel wat druk vanuit verschillende hoeken kan komen…
15 mei 2016
Inderdaad, dit soort keuzen kan heel veel druk meebrengen! Ik weet niet of het een goed idee is… Ik weet ook niet hoe ik het zou doen… Groepsdruk is een gevaarlijk iets, en een bevalling heeft een grote impact op jezelf, je leven, je lichaam én, onontkomelijk, je carrière. Gevaarlijke materie, me dunkt.
15 mei 2016
Heel goed geschreven… het lijkt inderdaad iets waarbij we mogen kiezen hoe het voor onszelf het beste zal zijn, maar in de realiteit zal het zo niet gaan, gaat de druk inderdaad opgevoerd worden… Ik herinner me zelfs dat zowel mijn man als ikzelf kritiek kregen bij het nemen van sociaal verlof als ons zoontje plotseling ziek was, want “de andere kon toch ook…”.
18 mei 2016
Ik las er idd al wel meerdere stukken over, maar niet zo heel veel, maar ik vind overal wel wat interessants. Ik ben wel voor dat langere thuisblijven en alles, maar ben het wel helemaal met je eens dat het eigenlijk nog het beste zou zijn als we niet moesten kiezen, helemaal!