Ik zag mijn Kabouters de twee voorbije weken echt van peuters naar kleuters evolueren. Niet op wetenschappelijke basis, niet op basis van leeftijd, maar op basis van wat ik hier thuis zag gebeuren, op basis van mijn gevoel.
Sprongetjes, sprongkes…het geliefkoosde onderwerp van boeken zoals “Oei, ik groei”. Het boek staat hier in de kast. Ik heb het niet gelezen. Ik heb ooit een poging gedaan, maar heb het snel opgegeven. Ik voed mijn kinderen op vanuit mijn eigen buikgevoel met vele pedagogische uitschuivers, 100% zeker.
Ik heb dus niet gelezen welke sprongetjes er allemaal zijn en wanneer ze zich voordoen, maar Echtgenoot en ik hebben de term veelvuldig gebruikt sinds de geboorte van ons olijke duo, zowel in goede als in kwade dagen.
Lastige dag? Het is allicht een sprongske. Huilbuien? Het zal waarschijnlijk een sprongske zijn. Koppiger dan koppig? Zeker een sprongkse, ja. Hij telde net tot 15? Sprongske! Hij zong net een liedje in het Engels? Nu heeft hij toch wel een sprongske gemaakt.
Sprongkes te over… sprong, sprongetje, sprongske. Sprongskes – specialisten zijn we. Net zoals fase…dat valt onder dezelfde categorie.
In de voorbije twee weken, hebben mijn Kabouters echt een nieuwe sprong gemaakt: voor mij zijn ze nu pas definitief peuter af. En ik weet het, objectief zijn ze al lang geen peuters meer: ze zijn 3,5 jaar oud, ze zitten in de eerste kleuterklas en stappen of praten is uiteraard al lang geen probleem meer. Zéker dat laatste niet.
Waarom dan een sprong?
- Ze hebben geen tutje meer;
- Ze willen geen dutjes meer doen;
- Ze hebben een eigen logica en bouwen redeneringen op;
- Ze hebben nog weinig zindelijkheidsaccidentjes.
- KabouterS bleef vorige nacht zelfs helemaal droog.
Geen tutje, geen dutje. De kabouters gaven hun tutje mee met de Paashaas. Hij bracht voor elk een paar fluokleurige sportschoenen in de plaats. Geen slechte deal, dachten Echtgenoot en ik. Maar zij hadden ook een deal in gedachten: “wij geen tutje meer? Jullie geen rust tijdens ons dutje meer!” En zo geschiedde.
Dat past ook bij het feit dat ze nu zelf redeneringen uitbouwen en hun eigen logica hebben. Let wel, hun EIGEN logica zeg ik er duidelijk bij.
Het valt me ook op dat ze minder accidentjes hebben. Ik moet dit wel nuanceren. Thuis hebben ze geen bijna geen accidentjes meer. Heel af en toe, vooral bij vermoeidheid, gaat het nog mis. Bij oma en opa was het echter een ander verhaal. Waar dat aan ligt, daar ben ik nog niet uit. Iemand van jullie een idee? Ik hoor het graag.
Vannacht stond KabouterS dan plots naast mijn bed. Hij kwam binnengewandeld en legde zijn hoofd zoals gewoonlijk op mijn buik. “Mama, ik moet plassen.” Bed uit, WC in, plas gedaan, WC uit, bed in, pamper aan…”NEE, IK WIL GEEN PAMPER MEER.” “NEE, NEE, NEE” “Shhht, uw broer” “NEEEE, GEEN PAMPER”. *zucht*
Ok, dacht mijn slaperige kop. Dan geen pamper. En stiekem ook, zo om 1u20 ‘s nachts: “als jij graag in een nat bed ligt, mij niet gelaten, vriend!” UITSCHUIVER!
Maar vanmorgen, toen ik met lichte tegenzin zijn bed ging checken en al een propere set lakens bij de hand had, bleek zijn bed droog te zijn!
KabouterS glunderde van trots, KabouterV sloot zich uit jaloezie furieus op in de badkamer. *alweer zucht*
En ik? Ik keek naar mijn Kabouters en besefte: “miljaar, nu zijn het écht geen kleine jongens meer”.
Heel bewust besefte ik op dat moment dat mijn peuters kleuters zijn. Dat mijn jongens échte jongens zijn. Dat ik ze alweer een stukje los moet laten. Dat ze mama en papa alweer wat minder nodig hebben.
Dat maakt me zo trots, dat maakt me fier en tegelijkertijd ook wat triest.
Hebben jullie ook zo’n momenten?
Eveline
Laatste berichten van Eveline (toon alles)
- “En viel Klaas Vaak door de mand” - 9 augustus 2016
- Een vakantiekalender voor de Kabouters! - 5 juli 2016
- Lunch met vrienden op zondag = “Vlienie says relax…” - 28 juni 2016
12 april 2016
Het is precies ons relaas dat ik hier lees! ? sprongskes met hopen, in het midden van de nacht ok dan maar zonder pamper, sssht uw broer (hier zus dan ?)…
Opeens twee echte kleuters inderdaad…stiekem vind ik mijn eigenwijs duo nu wel wat leuker dan toen ze baby waren hoor ?
Alleeniet dat loslaten hè…ik lig er soms wel wakker van…maar dat leren wij ook met groter worden hè, oef!
12 april 2016
Héél herkenbaar! Maar ook heel leuk om te lezen! Die sprongetjes horen erbij, de ene al leuker dan de andere, maar zorgen bij nieuwe mijlpalen ervoor dat de mama en papa overlopen van trots (en een klein beetje weemoed).
Onze jongens worden groot, dat staat vast! Super trouwens dat kabouterS ’s nachts begint droog te worden, het is het begin van een leven zonder pampers. Joepie! Geef hem van ons ook maar een dikke duim! Broer zal wel snel volgen, daar ben ik zeker van. xxx
12 april 2016
Wij hebben het boek destijds wel gelezen. Of het echt altijd precies met die periode uit het boek overeen kwam laat ik wat in het midden, maar een mindere periode kreeg hier ook de sprongskestag mee. Dat ze maar lustig verderspringen, maar liefst niet te snel zeker? Ze zijn veel te rap groot #übercliché
12 april 2016
De term was hier ook snel ingeburgerd, maar het boek al even snel doorgegeven aan iemand anders 😉
Ongelooflijk hoe je toch van die “revoluties” kan opmerken terwijl je er dagelijks met je neus opzit… dan denk je toch weer “waar komt dat al vandaan?”
Lastige fases, ja, maar ook heerlijk iedere keer als ze weer iets bijgeleerd hebben, al is het soms ook met wat pijn afscheid nemen van het klein zijn..
19 april 2016
Ach, zo’n momenten hebben we allemaal. Ik mis een pauze knop in het leven van mijn jongens. Soms vind ik het zo fijn dat ze groter worden (want dat is nu eenmaal gewoon gemakkelijker) maar soms wil ik toch echt dat ze nog een beetje klein blijven… De jongste is officieel geen baby meer, babbelt dat het een lieve lust is en loopt zijn grote leergierige broer overal achterna. Och, wat zijn ze geweldig zoals ze zijn!