Van het vatje dat even af was…

Vanavond hadden we een afspraak met onze tuinarchitect.  Je bouwt een huis, dat huis staat op een grond en dan blijkt dat je ook nog iets met die grond die overblijft, moet doen. De architect gaat ons een plan bezorgen en daar kunnen we dan stapsgewijs mee aan de slag.

Maar na de bespreking van vanavond, heb ik geen zin in het aanleggen van de tuin…of hoe de tuinarchitect al mijn energie opslorpte.

Arme tuinarchitect. Vol vuur en passie had ‘ie het over zijn “Erica carne December Red” en de “Hamamelis Intermediair Pallida”. En ik kon alleen naar de man in kwestie staren en hopen dat hij snel klaar zou zijn met zijn uitleg zodat ik mijn mama kon terugbellen, die vriend kon terugbellen die net vader geworden is en mijn blogpost kon schrijven.

Vanmorgen opgestaan, twee Kabouters aangekleed, naar school gebracht en voor een attentie voor de juf gezorgd voor de “Dag van de leerkracht”. Daarna naar de Rechtbank, naar kantoor, 34 mails behandeld, dossiers behandeld, uitleg gegeven aan de nieuwe stagiair en een regelingsakte voor een echtscheiding opgesteld. Vervolgens naar huis, snel bij de overburen binnen, de kinderen in bed steken én rap rap eten want de tuinarchitect kwam eraan.

Na een uur luisteren naar een zeer gedetailleerde uitleg over de aanleg van oprit en de beplantingen hier en daar, was ik gewoon helemaal weg. Ik kon me niet meer concentreren, zat heel onbeleefd naar het scherm van mijn PC en smartphone te loeren en kon gewoon niet stil blijven zitten op mijn stoel.

Mijn vat was gewoon af… op, leeg. Hij deed nochtans zo zijn best.

Hebben jullie dat ook? Zo van die momenten dat het gewoon heel even niet meer gaat en je gewoon blijft zitten, ja knikkend en glimlachend, op je tanden bijtend om niet te zeggen: “Dank u, lieve lieve meneer, maar nu wil ik eigenlijk gewoon de dingen doen die ik echt nog moet doen om nadien in mijn zetel te kruipen en verder naar Downton Abbey op DVD te kijken want *tuut* is vorige aflevering gestorven en ik wil weten hoe het nu verder moet met de Crawleys” *spoileralert* *netoptijdtochvoortuutgekozen*

Het heeft nog een uur geduurd, het gesprek. En toen bleek mijn computer een virus te hebben, belde ik terug naar mijn mams om te horen dat ze samen met mij een kookworkshop wil doen op een avond dat ik niet kan *baal* en de draagbare telefoon piepte het hele gesprek irritant in mijn oor om te bewijzen dat zijn batterij echt plat was.

Maar gelukkig was er één redding: een klein zakje pralines in de frigo…enkele pralines met marsepein en caramel: een kadootje voor Echtgenoot, gekocht tijdens een zeldzaam dagje shoppen in Hasselt met mams en de zussen. Het was bedoeld om mijn geweten te sussen en het oordeel van Echtgenoot te milderen bij het zien van al mijn winkeltassen.

Die donkere chocolade, die marsepein, die caramel – vulling met een tikkeltje zout… oh my god!

Twee pralinetjes later, ben ik achter de computer van Echtgenoot gekropen om toch nog even deze post te schrijven voor het slapen gaan.

Hebben jullie trouwens ook gelezen in de krant vandaag dat ze een pilletje willen uitbrengen met het effect van chocolade? Where can I buy the stuff want dat klinkt toch wel erg aantrekkelijk?!

Het grootste voordeel van zo’n dip is wel dat je heerlijk kan lachen met de meest idiote moppen, zoals deze:

Slaapwel!

The following two tabs change content below.

• Biografie
• Laatste Berichten

Eveline

Laatste berichten van Eveline (toon alles)

• “En viel Klaas Vaak door de mand” - 9 augustus 2016
• Een vakantiekalender voor de Kabouters! - 5 juli 2016
• Lunch met vrienden op zondag = “Vlienie says relax…” - 28 juni 2016