Vandaag is het de dag van het familiefeestje voor de verjaardag van Koter A. Twee weekjes voor dé dag omdat de beschikbaarheid van de meter en peter toch wel belangrijk is. De afgelopen week was er dan ook één van lijstjes, plannen, bakken en boodschappen doen om alles in orde te krijgen voor vandaag. Die aanloop en dat plannen, dat doe ik graag. Al had ik deze keer één ding over het hoofd gezien.
De trein in mijn hoofd raast constant aan hoge snelheid. Ik steek mijn hoofd vol vol vol met alle dingen die ik nog wil doen. Deze week werd ik plots ingehaald door die trein. Nee, wat zeg ik, aangereden op volle snelheid.
Deze week bracht de herinnering aan het vorige verjaardagsfeestje weer tot leven. Het plannen, het maken van de taart,…triggerden mijn gedachten. Hoe in die week in mei, onze opa plots overleed terwijl ik vrolijke plannen aan het maken was om zoonlief een leuk verjaardagsfeestje te geven. Hoe ik uiteindelijk door mijn verdriet heen de taart moest maken en een feestje moest geven. Het overlijdensbericht op de kast, een lege stoel, een verjaardagskaart zonder zijn naam en het zoeken van gepaste muziek op zijn begrafenis.
Ik werd deze week zwaar aangereden, totaal onverwacht kwamen de huilbuien. Ik stopte en stond even stil. Ik luisterde naar de muziek die Eveline, ik en de andere kleinkinderen uitkozen voor zijn begrafenis.
Vole vole mon amour
Puisque le nôtre est trop lourd
Puisque rien ne te soulage
Vole à ton dernier voyage
Ga niet weg,
Blijf mij bij.
‘k Zie je graag,
Hou van mij.
Als je ooit naar boven kijkt
Zie je die ster die op jou lijkt
Het is de mooiste uit het hemelrijk
En gaat ons leven ooit voorbij
Dan schijnt ze nog, voor jou en mij
Die ster die blijft bij ons tot in de eeuwigheid
Ik onderging en het deed me goed. Langzaamaan start de trein in mijn hoofd terug op.
Oh, wat mis ik hem zo.
Wat je misschien ook wil lezen:
En toen werd het eventjes stil bij Nononsonsmoms
26 september 2015
lieve An. Wat is dat met die treinen 😉 Know the feeling. Maar een flinke huilbui af en toe verzacht en maakt plaats voor nieuwe energie! lieve knuffel x
26 september 2015
Wat een mooi en ontroerend bericht. Een warme knuffel voor u en uw gezin…
26 september 2015
Heel veel sterkte…mooie woorden…en helemaal niet gek dat die gedachten weer voorbij kwamen…
Hier was gister de sterfdag van mijn lieve opie. Hij overleed op de verjaardag van manlief. De eerste verjaardag die we samen vieren..inmiddels alweer 12 jaar geleden. Ik mis hem nog iedere dag…en de tranen blijven regelmatig in de ogen komen als ik hem aan hem…..Opa’s en oma’s, ze horen erbij en toch gaan ze op een dag… *zucht*
26 september 2015
Verdriet komt vaak pas later weer naar boven… Kort na het overlijden van mijn mémé dit voorjaar hoorde ik dat liedje van Stan van Samang. Ik moet nog altijd huilen als ik het hoor of lees…
26 september 2015
Bedankt lieve nicht voor jouw blog. Ik ben blij dat de trein terug is vertrokken. Geniet van het feestje !
Ik staar nu altijd naar de verjaardagsherinnering in mijn werkagenda. Dat is de volgende hindernis.
Dikke knuffel Xxx
26 september 2015
Idd. Die staat er bij mij ook in. Confronterend. Xxx
26 september 2015
Mooi geschreven… Sterkte
26 september 2015
Mooie woorden. Vaak suist het leven aan ons voorbij in sneltreinvaart en worden we dan plots idd met onze neus op bepaalde feiten gedrukt. Het leven vliegt voorbij, zonder dat we er erg in hebben. Ik merk het bij mezelf ook maar al te vaak: te veel willen op korte tijd, het leven volsteken met van alles zonder voldoende tijd om van ieder ding ten volle te genieten. Spijtig dat we maar 1 keer leven! Veel sterkte!
26 september 2015
Mooi verwoord… Het zijn vaak de city waarvan je het minder verwacht die rouw triggeren. Courage.
26 september 2015
Situaties in plaats van city, sorry daarvoor.
26 september 2015
Ik vond het ook heel confronterend toen mijn moemoe en vava stierven. Dat zijn zo’n figuren waarvan je onbewust verwacht dat ze er altijd zullen zijn. Om jou te vertroetelen, om een contante te zijn in je leven. Helaas kan dat niet. Door ’t verdriet te ondergaan, krijgt het wel een plaatsje. Dat het je zo raakt, wil alleen maar zeggen dat hij heel belangrijk was en is voor jou. Dikke kus x
27 september 2015
Pakkend.. Ik kan je alleen sterkte toewensen zodat je Tg die treinen beschermd bént! Geniet v d mooie herinneringen… dat is de zalf v al je verdriet!
27 september 2015
Het blijft moeilik hé
27 september 2015
Heel herkenbaar en die vergelijking met de trein is zo treffend. In april moesten wij ook afscheid nemen van onze vava, maar dan heel bewust en ik was erbij toen hij stierf. Op heel onverwachte momenten haalt het verdriet mij ook weer in … Veel sterkte!
27 september 2015
Dat is heel mooi omschreven. Heel veel sterkte gewenst!
8 oktober 2015
[…] De trein viel stil […]
16 oktober 2015
Een jaar geleden, maar niet vergeten… Hier is ook in juni een grootouder een sterretje geworden bij janneke maan…. Toch wel heftig…