1 september!

Het is 1 september vandaag en dat betekent de start van nieuw schooljaar en een nieuw gerechtelijk jaar. Een belangrijke dag voor ons beiden dus, zowel professioneel als privé.

En 1 september heeft ook een kleine wijziging voor Nonsonsmoms in petto.

Er verandert niet veel op onze blog. Alleen het tijdstip van het publiceren van onze posts wijzigt. Om alles wat vlotter te laten verlopen, zullen onze posts voortaan op dinsdag en donderdag verschijnen, met een kleine extra op zaterdag!

Ik ben trouwens al zo’n 2,5 uur geleden begonnen aan dit stuk tekst. Het is nu 22u00 en ik zit aan de 4^e paragraaf.

KabouterS is niet de schuldige. Het arme ventje ligt al sinds 18u45 in zijn bed. Hij had de hele dag koorts vandaag en na de kapster-aan-huis om 18u00, besloot hij dat hij er genoeg van had. “Ik ga slapen”, zei ie. En weg was hij, de trap op.

Toen mijn mond terug dicht kon en de verbazing wat voorbij was, concentreerde ik me dan maar op KabouterV en het eten.

Samen met Echtgenoot werd KabouterV in bed gelegd. KabouterS bleek terug wakker, maar lag rustig in zijn bedje. Het bedritueel werd afgewerkt, niets aan het handje…

Tot Echtgenoot en ik boven onze pot mosselen zaten.

We hoorden geluid aan het traphekje en wat gefluister. Het begin van een lange weg. KabouterV gilde en krijste, weende en tierde. “Ik wil mijn deken”, “ik wil mijn Bumba”, “Tutje, tutje, tutje”…

Ok, Eveline, rustig blijven…alles onder controle. Echtgenoot was ondertussen gaan klimmen en so it was just me and the little monster.

KabouterS zei heel zielig van onder zijn dekbed…”mama, zoveel lawaai” … ik wilde eerst KabouterV in ons bed leggen om zieke KabouterS te ontzien. Dan zou ik hem belonen, toch? Dus heb ik KabouterS in het grote bed gelegd. Die was gelukkig en gerust.

Vervolgens ging ik de strijd aan.

Eerst probeerde ik een tijdje de lieve aanpak: “Je moet nu slapen, schat”…kus en bedje in. Toen werd ik lichtelijk nerveus (toen ze het geduld uitdeelde stond ik namelijk ergens achteraan in de rij) en probeerde ik de ‘super nanny’ – aanpak: trap op, niets zeggen, oppakken en in bed leggen. Trap op, optillen, bed leggen, trap af.

Na zo’n tien pogingen, was het resultaat dat KabouterV nog steeds gillend bovenaan de trap stond.

Ik probeerde een derde tactiek: dit keer bleef ik boven aan de deur staan en probeerde ik de meer geruststellende aanpak. “Mama blijft hier, nu dodo”…kus en in bed. Ik moet toegeven dat het eerst eerder een licht dwingende “mama is nog hier” was, maar dat bleek niet de beste aanpak. *humm*

Het resultaat van al dit harde werk?

KabouterV ligt nu al zo’n kwartiertje te snurken…in de zetel, vlak naast mij!

*FAIL*

Ik moest mijn post nog afwerken en ik moet de boekentassen nog maken. Allé, boekentas, ik vermoed dat KabouterS morgen nog koorts zal hebben: dat wordt dus een boekentas en een tas voor bij opa en oma. En KabouterV was weer uit zijn bed gekomen en stond ineens onderaan de trap tijdens mijn poging om een post te schrijven.

Ach ja, les excuses sont faites pour s’ en servir? En volgende keer beter?

Al hoop ik vurig dat er geen volgende keer komt, maar zelfs ìk krijg dàt mezelf niet wijsgemaakt.

Echtgenoot zal niet blij zijn…misschien moet ik nog snel de bewijzen opruimen. Ik draag KabouterV snel naar zijn bed, as we speak. (Allé, as I was writing, gisterenavond dus)

Eindstand op het scorebord: mama – KabouterV, 0 – 1 op de vooravond van 1 september. Dat belooft…