Tussen de venkel en de tomatten

Een blogpost vanuit de keuken dit keer…niet tussen de soep en de patatten, wel tussen de venkel en de tomaten!

Tijdens koken en eten, schrijf ik aan deze post om jullie te vertellen hoe het me is vergaan de voorbije twee weken.

Het was me wat, de voorbije dagen… zoals jullie konden zien: geen post van mij vorige week. Vorige week was namelijk echt een hele rare week.

Na de perikelen met mijn wagen in de eerste week van augustus, vond ik dat er voor deze maand al genoeg gedoe geweest was.

Maar toen kwam het weekend eraan. Ik voelde me ellendig: spierpijn, rugpijn, een algemeen gevoel van “bweik”. Omdat ik me maandagochtend echt slecht voelde, nam ik mijn koorts: 38,2 ° C. Aan de hoge kant naar mijn normen, want ik maak niet makkelijk koorts.

Ik besloot een dagje uit te zieken. Die week was het kantoor nog goed bemand, de week erna zou erger zijn. Alle collega’s met enige anciënniteit zouden dan met vakantie zijn waardoor het alleen mezelf, een net 2^e jaar stagiair en een nieuwe stagiair zou zijn.

Het dagje slaap had me deugd gedaan, dus de rest van de week ging ik er weer tegen aan.

Vrijdag had ik goede vooruitzichten. We hadden we een weekendje zee gepland. Mijn ouders waren vrijdagochtend al vertrokken met de Kabouters, dus ik kon vrijdagnamiddag rechtstreeks van op kantoor vertrekken naar de kust.

Koffertje in de koffer van de C3 en met vol enthousiasme smeet ik me op vrijdagnamiddag op de Brusselse ring… 3 uur file en een panne wegens oververhitte motor later, kwam ik uitgeput toe in Heist.

Ik had me echt ellendig gevoeld tijdens de rit. Die panne was er nog teveel aan, gelukkig werd ik uit de nood geholpen door 2 Indiërs in een gammel camionetteke…alweer een aflevering voor mijn biografie “Dolle avonturen met Eveline”.

Mijn mama gaf me na het eten – dat me niet gesmaakt had, hetgeen zowat alarmfase rood betekent in mijn geval – een knuffel (knuffels van de mama zijn nog altijd de beste knuffels!) en bevestigde wat ik dacht: “je gloeit”. Miljaar, miljaar, miljaar…

We deden het rustig aan dat weekend, maar ik voelde zondagavond dat het niet juist zat: mijn gevoel van “bweik” was overgaan in een zeer aanhoudend gevoel van “bleurk”. Thuisgekomen nam ik opnieuw mijn koorst: 39,2°C. Toink!

Een bezoekje aan de dokter kon niet langer uitblijven en het verdict kwam na een buisje bloed of 3. Een bacteriële infectie – geen idee waar – , antibiotica nemen én niet werken. “Tja euh dokter, dat zal niet gaan, want ik ben de enige niet – stagiair op kantoor deze week.” “Dan hang je maar een briefje aan de deur: “de advocate is ziek”.” Ah tuurlijk, ja, dat ik daar nog niet aan gedacht had.

Niets thuis blijven dus. Werken.

En zo kwam dat ik de voorbije week gewerkt en geslapen heb. Nog even tussendoor de kinderen naar de opvang brengen, maar dat was het dan ook. Gelukkig heeft Echtgenoot enorm zijn best gedaan…hij heeft zelfs gekookt, op eigen initiatief! 😮

Ik verlangde terug naar de tijd dat als je ziek bent, je even naar om kon om daar vertroeteld te worden. Zelfs de zetel bij mijn ouders’ thuis leek een stuk aantrekkelijker dan de mijne. Plots wilde ik even helemaal weg zijn van de wereld om me op te sluiten in mijn zielig coconnetje van koorts. Geheel onredelijk wilde ik dat alle aandacht naar mij zou gaan en dat ik schaamteloos kon grienen van miserie zonder dat iemand me daar raar zou op aankijken.

Koorts doet rare dingen met een volwassen mens…

Zorgeloos ziek zijn, dat kan toch echt niet meer als volwassene? Zeker niet als je kinderen hebt. Wat er ook gebeurt, je kinderen hebben je nodig en je moet er zijn voor hen. En als je dan met tweeën bent en je support van de grootouders hebt, dan ben je nog helemaal niet zo slecht af. Hoe moet dat dan zijn voor een alleenstaande ouder, zonder netwerk? Ellendig, denk ik.

En de wereld stopt helaas niet met draaien omdat je ziek bent. Dat zou toch ook zo handig zijn. Vragen moeten beantwoord worden, mensen rekenen op je hulp en de keuring van de auto die eraan zit te komen. Nog snel langs de garage, langs Carglass voor de steeninslag in mijn ruit en de carwash wegens nakend risico op afkeuring wegens té vuil!

Om alles nog wat kracht bij te zetten, had ook mijn laptop het opgegeven. Die heb ik sinds vandaag weer terug, maar ook daar moet je weer achter hollen.

Ik weet dat dit is allemaal een peulschil is, stuk voor stuk zijn dit luxeproblemen, maar wat mis ik op zo’n momenten het zorgeloze ziek zijn van liggen in de zetel en slapen afwisselen met het turen naar flutfilmpjes!

Sinds gisteren ben ik zo goed als koortsvrij…ondertussen zitten ik met een hoest en andere, vervelende side – effects van de antibiotica. Het resultaat van door te werken?

Ik weet het niet, maar ach, tegen het einde van de week ben ik wel weer de oude.

De Kabouters zijn deze week trouwens op vakantie met de grootouders, dus dat scheelt. Ik mis ze verschrikkelijk, maar ik kan niet ontkennen dat het me even wat rust biedt.

Om mijn schuldgevoel echter precies op smaak af te kruiden, kreeg ik gisteren een foto van Schoonvader…heel leuk en zeer goed bedoeld van lieve Schoonvader, totdat ik tot de conclusie kwam dat ik de ‘wie-is-wie’ – vraag zelf niet kon beantwoorden. Oh jee!

Zo dat was even mijn verhaal van de voorbije weken, zo tussen de venkel en de tomatten.

Zijn jullie nu nieuwsgierig naar wat we gegeten hebben vanavond?

Pasta met venkel en tomaat in een saus met look en fijne kruiden. Veel mensen halen hun neus op bij het idee om venkel te eten. Maar ik garandeer je dat dit recept een toppertje is!

Wat heb je nodig?

• 500 gr tortellini gevuld met ham;
• 1 venkel;
• 2 dl. Bouillon (kip of groenten, naar keuze)
• 2 tomaten;
• 1 potje Boursin – cuisine Look en fijne kruiden;
• Olijfolie;
• Pezo.

Hoe ga je te werk?

• Snij de venkel in kleine blokjes. Stoof deze aan in een kookpot met wat olijfolie. Laat de venkel niet verkleuren. Na enkele minuten, voeg je 2 dl bouillon toe. Laat de venkel 10 minuten garen op een zacht vuurtje.
• Ontpit ondertussen de tomaten en snijd die eveneens in blokjes, ongeveer dezelfde afmeting als de venkel.
• Voeg de Boursin toe aan de venkel en laat het geheel opwarmen en even doorkoken. Kook ondertussen de tortellini af.
• Voeg tot slot de tomatenblokjes toe aan de saus en laat nog even opwarmen. Kruid af met peper en zout.
• Meng de saus met de tortellini en klaar!

Dit receptje is één van mijn persoonlijke favorieten. Het is eens wat anders van smaak, het is snel klaar en het is gewoon mega yummie!

Smakelijk!