Het brak in duizend stukjes, dat moederhart van mij. Totaal onverwacht, als een glazen kom die plots uit je handen glipt, terwijl je nog zo voorzichtig was.
Huilbuien met veel drama verschenen plots in mijn leven en dat van KoterS. Misschien kwam het door de overnachting met de klas op indianeneiland die eraan zat te komen. Hij had al enige tijd eerder aangegeven dat hij dat niet zag zitten. Maar sinds de reisbestemming bekend werd gemaakt en er in de klas echt naar toe werd geleefd met een heus indianenthema hoorden we hem niet meer klagen.
De dag na de overnachting, weer een drama-aanval. Vermoeidheid, dacht ik, want van slapen was die nacht niet veel in huis gekomen.
De dag nadien weer prijs. Ontroostbaar en uit het lood geslagen door het stomste eerst. Hij kwam nochtans zo fier als een gieter thuis, want ze mochten al eens een les volgen in het eerste leerjaar.
Het slapengaan-ritueel werd door de drama-aanval serieus in de war gestuurd. Toen hij luid snikkend terug op aarde neerdaalde, kwam het eruit.
“S, ben je misschien bang om naar het eerste leerjaar te gaan?”
“Ja, mama, want alle kindjes kunnen hun naam al schrijven”
“Jij kan dat toch ook?”
“Nee, want ik doe de S altijd verkeerd. Ik begin zo maar dan is ze toch omgedraaid.”
En toen kwam er uit mijn kleuter:
“Ik kan niets goed en de anderen kunnen alles.”
En toen viel het zomaar ineens in duizend stukjes op de grond, dat hart van mij. Ik, de moeder, die als opvoedingsdoel heeft haar kinderen nooit de faalangst te bezorgen, die de school haarzelf heeft aangepraat in het vijfde middelbaar. Mijn stokpaardje. Ik, de moeder, die zelfs verzwijgt dat het zwemtesten zijn van de zwemschool, die geen enkele prestatiedruk probeert op te leggen en vooral de inzet aanmoedigt en beloont. ‘Als je je best maar doet, dat is het belangrijkste’
En toen haalde ik het onderste uit mijn pedagogische-truukjeskan en stelde ik hem gerust, dat hij wel nog ging mogen spelen in het eerste. Dat hij dan mama een slaapwelverhaaltje kon voorlezen in plaats van omgekeerd. Dat fouten maken moet, want anders zijn scholen overbodig. Dat hij wel veel kan. Dat hij…
En toen deed ik die bewuste avond mijn best om dit niet te zien als mijn persoonlijk falen als moeder. Ik zei het u… die faalangst.
En toen kwam er een strijdlust in mij naar boven. Ik trok die avond mijn denkbeeldig Xena-the-warrior-princess pakje aan en ik ben niet meer van plan om dat nog uit te doen.
Vanwaar KoterS dit heeft gehaald? Geen idee. Thuis is onmogelijk – daar ben ik nu eens echt zeker van – en dan blijft volgens mij enkel de school nog over, waar ik vermoed dat er in de derde kleuterklas wel heel veel de klemtoon ligt op het eerste leerjaar.
Is het de klassfeer in combinatie met de druk die klasgenootjes onderling op elkaar leggen? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten.
Maar ik weet wel dat ik vanaf nu elke uitspraak en elke daad die het zelfvertrouwen van MIJN koter mogelijk ondermijnt, Xena-gewijs zal aanpakken. Het is maar dat ge het weet. 😉
Ondergetekend,
Xena aka An_nononsonsmoms
20 juni 2015
Simon doet dat hier ook ‘de Sis staat verkeerd’ zegt hij dan 🙂
20 juni 2015
You go Xena!
20 juni 2015
Het oudste Khadetje zit trouwens ook in de derde kleuterklas, waar -naar mijn gevoel- inderdaad (te) veel over het eerste leerjaar wordt gesproken. Dat merk ik in heel veel dingen, maar vooral aan zoonlief die eigenlijk het liefst al zou kunnen lezen, boekjes klaarlegt om dingen over te schrijven en weet-ik-veel-nog-allemaal… en dat terwijl ik het kind het liefst van al nog een bak speelgoed in zijn handen zou duwen.
20 juni 2015
🙂
20 juni 2015
Ik voelde het breken, en het doet pijn. Je kan hem alleen maar thuis zo goed ondersteunen als jij doet. En sterk maken voor wat van buiten op hem afkomt. En dat moederhart,o, wat breekt het vaak…xxx
20 juni 2015
I know.
20 juni 2015
En het blijft zeer doen…zelfs als ze 23 en 19 zijn…
20 juni 2015
oh, hart brak precies ook toen ik jouw bericht las!
Ik ben zelf juf van het eerste leerjaar en idd elk jaar zie je kinderen die vol spanning nr de klas toe komen. Dat is echter niet nodig want alles wordt, bij mij toch, los en speels aangebracht! Kinderen mogen die leerdruk niet voelen. Toch zeker niet in het eerste leerjaar! Ik hoop dat S zich vlug op zijn gemakske voelt om de STAP naar de volgende klas te zetten ook al lijkt het soms een sprong voor hem! Je kunt hem idd alleen mr op zijn gemakske stellen en als ik een goeie tip mag geven: praat niet te veel over het volgend schooljaar! Dat helpt meestal wel. Succes Xena!
20 juni 2015
Goeie tip, Majella. Ik hoop dat de grote vakantie wat rust in zijn hoofd brengt. Voor hem is dat inderdaad ‘het grote onbekende’.
20 juni 2015
Die S toch…. Dat lukt bij onze Seppe ook niet, ook altijd drama wanneer hij zijn naam wil schrijven. Ze zullen hun weg wel vinden vanaf september, die S’kes van ons. Grote stap voor de kleine jongens hé. Maar na de zomervakantie zijn ze er zeker klaar voor!
20 juni 2015
Misschien had ik een naam zonder S moeten kiezen, 6 jaar geleden 🙂
20 juni 2015
Toevallig ook geen 4 jarig met een L in huis ? Want die kan hier zijn eigen letter niet uitspreken, ook niet ideaal 😉
21 juni 2015
Hoe? Gaan die kleuters al een nacht uit logeren bij jullie? Ik zou er niet van kunnen slapen, zeg! Maar wat betreft spanning voor het volgende jaar (In Nederland heet het groep 3)… dat is hier van hetzelfde. Gelukkig heeft ze nu een heel relaxte juf, dus nog nooit heeft gezegd dat die S verkeerd staat, maar ik hou mijn hart wel een beetje vast voor groep 3… dan wordt er een stuk minder gespeeld… ;(
22 juni 2015
mijn middelste is de jongste van de klas (20 december) ze gaat volgend jaar naar de derde kleuterklas, maar ze hebben het er nu al over dat ze nog heel speels is en sommige dingen nog niet kan en ze misschien best wel blijft zitten dat in het derde kl…
k peins dat ik mij ook zo’n Xena pakske ga maken
22 juni 2015
You go girl!!
22 juni 2015
Ocharm, mijn hart brak er al bijna van. Maar wel herkenbaar, dat verhaal van jou. Hier ook eentje in het derde kleuter, en zij zei onlangs, toen ze iets niet helemaal goed had gedaan en wij zeiden dat dat toch niet erg was: “jamaar jawel, want als je in het eerste leerjaar een fout maakt, dan ben je een punt kwijt”. En dat terwijl een kind in ’t derde kleuter toch gewoon nog echt kind moet zijn, toch?
Wij zeggen hier niets meer over volgend schooljaar, maar leggen de nadruk juist op de twee heerlijke maanden vakantie die eraan zitten te komen. Sinds we daar echt op letten, is ze toch wel weer wat rustiger geworden.
22 juni 2015
Oh, toch zo jammer hé. Wij gaan dat hier ook zo aanpakken
24 juni 2015
Wat heb je dat mooi beschreven!! Maar ik ben ervan overtuigd dat het helemaal goed komt met zo’n lieve, bewuste mama!
24 juni 2015
Hier ook een faalangst-kleutertje (2e), en een groot pedagogisch plan om haar zelfvertrouwen te geven en weerbaar te maken. Het mantra bij ons is: leren is proberen en proberen is leren. En een grote lijst op de koelkast waar we alles opschrijven wat ze eerst niet kon, en nu, door te oefenen en te proberen wel. Ze komt zelf met vanalles aandraven (stappen, praten, een lepel vasthouden, fietsen, de trap op- en af gaan, een hartje tekenen, …) en binnenkort moeten we aan blad twee beginnen. 🙂 Het werkt!