En hop, naar school!

Je kon allicht al raden na het lezen van mijn post vorige week wat het onderwerp van mijn post van deze week zou zijn. Ja hoor, de start van de Kabouters op school.

Vanmorgen (maandag) was het zover en het was mooi om te zien.

Wat aarzelend door de schoolpoort, met grote ogen starend naar de grotere kinderen op de speelplaats van de lagere school. Er hangen vlaggetjes over de speelplaats. KabouterS komt bijna niet bij van enthousiasme: “iep iep oerraa, mama, iep iep oooeerrrraaa”. Ze laten nogal graag hun rrrrr rollen, die Kabouters van mij.

Op de speelplaats van de kleuters, zien ze de houten trein. Oooh, wat een pret. Daarna gaan we naar hun klasje. “Juf Katrien, Juf Katrrrrien” De klas in, nog even terug uit de klas om de jas uit te doen omdat het moet van mama. Opnieuw de klas in, terug even de klas uit om op een koud toiletje te gaan zitten omdat het moet van papa en terug de klas in. Spelen, spelen, spelen…

Mooi om te zien. En ook om wat emotioneel van te worden. Ik weet niet goed waarom. Ik heb het moeilijk met loslaten en anderzijds was ik blij en fier dat ze zo flink waren. Tranen van trots, kan dat ook?

Praktisch gezien verandert er toch ook wel wat voor mama : vroeger op staan, flink boterhammetjes smeren ’s avonds, koekjes inpakken, fruit in de boekentas steken. Laat ik daar nu niet zo goed in zijn, zelfdiscipline en zo… maar ik heb goede voornemens, de tasjes staan nu ook al klaar voor morgen. Benieuwd hoe lang ik dit volhoud.

En trouwens, wat een rare dag vandaag: ik kon me moeilijk concentreren en was zo blij dat ik de kindjes kon oppikken na schooltijd. Opnieuw kon ik bijna wenen toen ik ze zo flink tussen de andere kindjes op een rij zag zitten, boekentasjes in de hand. Zo fier dat ze waren.

Thuisgekomen vond ik in die boekentasjes een heleboel formulieren …voor de school, het heen- en weerboekje en de formulieren voor opvang.

Oh en voor een Dopido, een DO – PI – DO, zo zo.

Rond 22u30 was ik ongeveer klaar met invullen van de papieren, al moet ik toegeven dat ik tussen 19u00 en 21u00 even terug naar kantoor geglipt ben. Ik heb er zo’n hekel aan, aan formulieren invullen bedoel ik. Zoveel papier op kantoor dat ik het thuis gewoon niet kan zien. En dan moeten er nog attesten bij voor de opvang, waaronder ééntje van het stadhuis: dubbele jak! Maar bon, ffkes doorbijten en dan zijn we weer gerust.

Ik hoop dat mijn Kabouters snel hun plekje vinden, op school. En wij allemaal een nieuwe routine. Dat zal ook wel gebeuren, waarschijnlijk sneller dan ik doorheb.

Toen we naar huis liepen, had KabouterS het even moeilijk met de drukte aan de schoolpoort. Hij jammerde: “mamaaa, al-hie mense”.

Terwijl iedereen me dan zegt: “ja mama, ze worden al groot hé”, dan weet ik op zo’n moment dat ze toch ook nog mijn kleine Kabouters zijn.