Brassie de Abdijmolen in Heverlee

Twee weken geleden kwam er een mailtje in mijn mailbox terecht van één van mijn maatjes. Of we nog eens konden afspreken want het was alweer 3 maanden geleden dat we elkaar zagen.

En of we misschien nog eens op restaurant konden gaan zoals echte volwassenen, de kindjes bij de babysit en de ouders op stap in Leuven zoals in de good old days.

Zo voorgesteld, zo gedaan: we gingen naar brasserie de Abdijmolen in Heverlee.

Waar er meestal zo’n 30 à 40 (echt waar, we hebben ze ooit geteld) e-mails uitgewisseld moeten worden om een vrije datum te vinden die past voor elk van ons clubje van 8, was het dit keer met 4 e-mails in kannen en kruiken.

En dan rijst de vraag: waar gaan we naartoe? Eén van de maatjes kwam met het schitterende voorstel om naar Brasserie de Abdijmolen te gaan.

In Leuven staan nog een paar mooie abdijen, zo ook in Heverlee: de Abdij van ’t Park. Zoals je al kan raden, ligt de abdij in een park. Een rustige plek vlakbij het centrum van Leuven met een prachtige vijver. Heerlijk om te wandelen.

De gebouwen van de abdij werden recent gerenoveerd en de oude watermolen van de abdij is nu omgetoverd tot een brassie van The Lodge Group met de toepasselijke naam: brasserie de Abdijmolen.

The Lodge Group bezit een hele lijst aan brasserie en hotels, waarvan enkele ondergebracht in een historisch pand dat gerenoveerd werd. Je ziet en voelt in de brasseries dat ze tot dezelfde groep behoren. Ze zijn namelijk allemaal ingericht met eenvoudig, maar meubilair, veel hout en de muren hebben neutrale aardetinten. De ruimtes voelen modern en toch gezellig aan. Voor mij mocht er misschien wat meer variatie op het thema zijn, het is een beetje eenheidsworst zoals je er al meerdere gezien hebt, maar het is er zeker aangenaam zitten.

Het grote voordeel van deze brasserie is dat er een ruime parking op het domein is voorzien. Je moet er wel je parkeerkaart leggen, maar er is plek genoeg. Als je slecht te been bent, is het wel nog even stappen tot aan de brasserie. En ik heb ook een kinderstoel gespot, ik denk dat er zelfs twee waren.

Het eten was die avond lekker. Ik koos voor een suggestie: het trio van Belgisch Blauw – wit. Carpaccio, steak tartaar en een gebakken stukje vlees op één bord, met een slaatje én frietjes. Als ik een STUKJE vlees schrijf, dan bedoel ik in dit geval echt wel een stukje. Van de carpaccio en vooral van de steak tartaar was wel een goede portie voorzien. En het vlees was echt lekker. Er was ook een klein potje verse béarnaise – saus voorzien. Lekker!

Toen het tijd was om een dessertje te kiezen, spotte ik op de kaart het volgende: “Liquid center, vanille”. Zou dat een moelleux kunnen zijn, vroeg ik me af. Nee, iedereen was het roerend eens, dan zouden ze toch gewoon “moelleux” op de kaart zetten? Het zal wel een gebakje met vanille zijn.

Omdat mijn nieuwsgierigheid meestal overwint, vroeg ik toch aan de ober wat dat was, zo’n liquid center. Het antwoord: “ah, dat is eigenlijk een moelleux”. *humm* Nu mag het best wat fancy zijn, maar een dessert laten klinken als de nieuwste variatie van een dubieus narcotisch middel, dat vind ik er precies wat over.

Of misschien heeft de chef mei 68 meegemaakt, maar wilde hij toch niet “vloeibaar chocolade gebakje” schrijven?

In elk geval, met die informatie was mijn keuze wel snel gemaakt. De moelleux was iets te hard gebakken, er was niet veel vloeibaars meer, maar een warm gebakje tjokvol chocolade, dat is nooit slecht.

De bediening was vriendelijk, hier en daar misschien een tikje onervaren. Dat bleek ook toen de rekening kwam. Onze dienster had zich vergist en maar liefst 20 flesjes Chaudfontaine geteld, zo’n 80 euro extra op de rekening. Gelukkig was Echtgenoot nog bij de pinken! Het foutje werd wel meteen rechtgezet, zonder enig probleem.

Het was een hele gezellig avond, lekker en goed gegeten, maar hier en daar kon het wat beter. En wat ik dan echt, echt heel jammer vind, is dat je op een zaterdagavond om 22u30 al gevraagd wordt om nog een laatste te bestellen “want we sluiten om 23u00”.

Gelukkig was Den deugniet in Haasrode niet ver af, maar dat verhaal is voor een andere keer…misschien! 😉