Eéntje uit de losse pols…

Lieve lezers, vandaag worden jullie bedot: jullie krijgen geen waar voor jullie Nononsonsmoms – zilverlingen.

Mijn blogpost van vandaag is geen exemplaar waar veel voorbereidingstijd is ingekropen. Geen voorbereiding, geen ‘ik laat het even liggen en kijk het dan nog eens na’ en geen specifieke foto’s die bij het onderwerp horen.

Om de waarheid te zeggen: het is nu dinsdagavond, 21u53 en ik bedenk me net dat ik jullie nog een blogpost voor morgen vroeg verschuldigd ben. Oh ow…

Ik heb een paar posts in ontwerp, maar die zijn niet af. Ze zijn nog te ruw, nog niet klaar voor het grote publiek. En ik heb geen inspiratie om een nieuw spannend, wereldschokkend ontwerp uit mijn mouw te schudden.

Dus in navolging van de mijn post van vorige week, vertel ik even hoe het zover is kunnen komen: hoe kan het nu dat ik op een week tijd geen tijd gevonden heb voor een post? Ik ga het even na en tel op mijn vingers…

Woensdagavond met Echtgenoot op stap, onze voorlaatste date – avond op; woensdag, donderdagavond een leuk netwerkevent waarbij ik te laat in bed lag; het weekend hebben we doorgebracht aan zee waarbij onze volle aandacht even voor de kinderen was. Op zaterdagavond kon het gelukt zijn maar toen werd ik opgebeld door een BFF *tater tater* en heb ik tranen met tuiten gehuild bij het zien van “The Impossible”: een film over de tsunami. Janken! Zondagavond terug thuis en alles klaarmaken voor de nieuwe week.

Gisterenavond hadden we dan een afspraak met onze architect voor de inrichting van mijn bureau thuis en vanavond…een onverwachte date met een dossier dat morgen op zitting komt. Het was anders gepland, maar het liep nu éénmaal zo, niets aan te doen.

Mijn yogasessie was er aan en toen ik daarnet mijn laptop dichtklapte, wilde ik mij heerlijk in de zetel nestelen voor een nieuwe aflevering van Grey’s Anatomy (#tgit!). Niets beter voor een goede nachtrust dan een portie McDreamy, maar toen bedacht ik mij dat ik niet klaar was voor morgen.

En na een eerste moment van paniek dacht ik ook: waarom dit niet gewoon even eerlijk toegeven? Mijn naam is Eveline en ik ben chaotisch. En dus ja, dan gebeuren zulke dingen.

Dus ik vloog er in, typte deze tekst en geef jullie dit mee voor deze week:

• De week induiken zonder plan is beste ok, alleen is dat niet zo interessant voor de online – lezer;
• Het was echt koud aan zee maar lang leve Brantano, de ballonnen van Brantano, het mechanisch bootje van 1,00 EUR van Zeeman, pannenkoeken met suiker én een koppige kabouter die ondanks het gure weer toch op het strand wilde fietsen;

De buit bij Brantano? Van Kipling…

• Flexibiliteit is noodzakelijk, op alle vlak;
• Het nieuwe kantoor begint vorm te krijgen dus hopelijk wat meer tijd vanaf april;
• En de inrichting van mijn bureau thuis lijkt ook eindelijk in orde te komen. Ik beloof jullie alvast een voor en na…

Misschien nog even enkele foto’s van het weekend?

*love*

Veel werkgenot vandaag en tot volgende week!

PS: hoe cool zou het trouwens zijn, moesten er echt nog zilverlingen bestaan? 😉