De laatste week van #boostyourpositivity had als onderwerp ‘destress’ en de omschrijving van de opdracht was betrokken op het feit of we onszelf, als moeders, genoeg tijd gunnen. Hoe ontspannen we, hoe maken we tijd voor onszelf, los van al het andere?
En zoals jullie misschien gezien hebben, had mijn post van vorige week daar wel iets mee te maken: nagel lakken is verwennerij voor mezelf en dus de ideale manier om even te destressen.
Maar toch heb ik moeite met dat onderwerp.
Niet omdat ik niet graag destress, integendeel, maar omdat dat voor mezelf in een ruimer kader hoort, namelijk bij die moeilijk balans en dan heb ik het niet over de weegschaal in de badkamer.
Ik las de mooie post van An en dan lees ik vol bewondering over prioriteiten stellen en “lifehacks”. Dat is een mooie naam voor het hebben van trucjes om het leven makkelijker te maken.
Ik heb ook prioriteiten. Elke week, zondagavond, heb ik voornemens, prioriteiten en plannen. Totdat de week me overkomt. Ja, dat is een goede beschrijving: overkomt.
Ik vind van mezelf dat ik best een druk leven heb. Niet drukker dan het leven van de doorsnee moeder met een drukke job, maar ik moet toegeven dat ik het er best lastig mee heb om alles te combineren. En dat toegeven, is ook weer best lastig.
Mijn tenen krullen bij het lezen van artikels van jonge vrouwen en moeders die vinden dat moeders meer thuis moeten kunnen blijven om voor de kinderen te zorgen, ongeacht de impact die zo’n beslissing heeft op hun carrière of hun pensioen. Mijn haren rijzen bij het lezen van artikels van vrijgevochten vrouwen die zich willen manifesteren door te roepen dat het helemaal niet zo erg is om wat minder bij je kinderen te zijn. Gekrulde tenen en gerezen haren, het is geen zicht…
En ik? Ik zoek mijn weg ergens tussen in. Ik probeer voor iedereen goed te doen, zowel voor de kinderen als voor de familie, vrienden, collega’s en cliënten..en oh ja, ook mezelf. Het éne moment ben ik trots op het feit dat ik mijn kantoor probeer uit te bouwen met twee kleine kinderen, het andere ben ik bang welke impact het heeft op de kinderen als mama 10 minuten voor bedtijd komt binnengewaaid.
Ik ben vrij beroeper en ben dus zelfstandige…geen ouderschapsverlof, geen tijdskrediet, geen financieel opvangnet (hoe klein dat – jammer genoeg – ook is) bij half time werken…en vind ik dat erg? Neen, wel vervelend af en toe, heel misschien een steekje jaloezie af en toe. Maar ik doe mijn job graag en daar hoort het statuut nu eenmaal bij.
Wat ik in ruil krijg: flexibiliteit. Maar ook dat is weer relatief: het werk moet gedaan worden en de klant is koning. Wat een strijd hé?
Die lifehacks zouden me dan wel kunnen helpen en ik zou me zeker ook beter kunnen organiseren, maar heel eerlijk, daar heb ik soms gewoon de fut niet meer voor. Want zo’n middeltjes, daar kruipen ook tijd en energie in. Een hele zondag koken voor de week erna, top idee en bewonderingswaardig, maar ik draai me die dag graag nog eens om in bed en speel liever uitgebreid met de kinderen in bad.
Ligt het dan aan een gebrek aan energie? Dan zou ik wat kunnen gaan sporten. Maar ook daar kruipt tijd in, ook dan ben ik weg van huis.
En wat dan met de was en de strijk? De kuis heb ik al opgegeven en wijselijk uit handen gegeven.
Trouwens, net nu ik dacht wat balans gevonden te hebben na de geboorte van de kinderen (2,5 jaar geleden *humm*), starten de Kabouters met school na de Paasvakantie. En nog eens heel eerlijk, ik ben er eigenlijk wat bang van. Een nieuw schema, een nieuw ritme en weer hollen van hot naar her…
En dan lees ik die artikels/blogposts en dan denk ik: “ben ik dan echt de enige die het gewoon allemaal niet echt heel goed weet, alles een beetje neemt zoals het komt en gewoon even probeert te overleven?” En is dat dan erg of gewoon wat chaotischer dan bij anderen? Ik word er af en toe wat moedeloos van, van al die druk op onze schouders.
Ook bij het lezen van mijn post, heeft iedereen van jullie ongetwijfeld een idee, een gedacht, een mening. En dat mag, dat moet zelfs. Daarvoor is ‘ie ook geschreven. Maar wat dit betreft, is er volgens mij geen juist of fout, geen goed of slecht…
Steun aan elkaar, als moeders in deze gehaaste maatschappij, dat is misschien de belangrijkste lifehack! En die andere hacks waar ik zoveel bewondering voor heb…die zal ik ook wel vinden, maar allicht holderdebolder, ergens onderweg. 🙂
4 maart 2015
Leuk dat je het holderdebolder toch zo helder kan weergeven. Hier is het ook vaak chaos en overkomt er me precies vaak vanalles en nog wat, en die lifehacks heb ik ook vooral in mijn hoofdje klaar. Ik ga aan mijn dagje beginnen se, want minder surfen is ook zo’n lifehack van mij 😉
4 maart 2015
Heel herkenbaar Eveline! En nee, je bent zeker niet alleen. Hier wordt ook elke week genomen zoals hij komt en zijn er ook duizenden voornemens of ideeën om het anders te doen, maar ook dat blijven voornemens. Elke week ziet er ook vaak anders uit bij ons door de ‘flexibele’ job(s) van manlief, dus gemaakte planningen moeten sowieso vaak overboord gegooid worden.
Wat die schoolperiode betreft: het zal in het begin inderdaad even zoeken zijn naar een nieuwe routine en een nieuw ritme, met vallen en opstaan, maar dat komt sneller dan je denkt. Als ze naar school gaan, zie je ze ook eens zo hard groeien, groter worden, zelfstandiger worden, etc. Prachtig om te zien! Neemt niet weg dat ik nu ook wat aan het stressen ben voor die veel te grote en te lange ‘grote vakantie’ en hoe gaan we dat doen, etc… maar ik weet dat het wel goed zal komen. Zovelen zijn mij al voorgegaan en daar is het ook goed gekomen.
Ik moet bij zo’n momenten eigenlijk altijd denken aan volgende scène uit de klassieker “Shakespeare in Love”:
Philip Henslowe: Mr. Fennyman, allow me to explain about the theatre business. The natural condition is one of insurmountable obstacles on the road to imminent disaster.
Hugh Fennyman: So what do we do?
Philip Henslowe: Nothing. Strangely enough, it all turns out well.
Hugh Fennyman: How?
Philip Henslowe: I don’t know. It’s a mystery.
Het komt dus wel in orde, hoe weet ik niet (en soms frustrerend dat ik het niet weet), it’s a mystery 😉
4 maart 2015
🙂 Chique zeg, zo’n scène uit Shakespeare!
4 maart 2015
Je bent zeker niet alleen, Eveline. Ook ik vraag me soms af hoe het komt dat bijna iedereen die ik ken alles onder controle lijkt te hebben: fulltime job, proper huis, was en strijk, koken, 2+ kinderen… En mij “overkomt” het allemaal, terwijl ik 4/5 werk en maar één kindje heb.
Op voorhand alles plannen en koken zou kunnen helpen, maar ik ben van nature ook een beetje chaotisch, wat zeker niet helpt. 🙂
Mijn “oplossing”, waar ik nu aan werk, is een job te zoeken dichtbij thuis. Ik werk nu in Brussel en “verlies” 4 uur per dag aan verplaatsingen. Of ik daarmee ook een eind kan maken aan chaos en onzekerheid, valt nog te ontdekken.
4 maart 2015
Ik ben al véél selectiever geworden in het lezen van alle ‘ideale gezinstoestanden/zie eens wat ik allemaal kan’-blogs en what have you, en neem alle posts/artikels/statussen op facebook met een grote korrel zout. Als je het internet mag geloven is iedereen perfect en kan iedereen altijd alles doen zoals het hoort. Dat zal dan een lifehack van mij zijn denk ik (ik had van het woord nog niet gehoord tot jullie blog hoor 😉 ): minder internetten, en vooral facebook’en. Ik heb er zelf aan aan gedacht om mijn account op te zeggen…
Ik wil gewoon mijn leven léven, en niet uit de doeken doen op internet voor iedereen om te zien en te lezen, en hetzelfde van anderen te doen. Dan heb ik het gevoel online te leven (want geef toe: als je iets post, is het toch ook wel leuk als mensen er antwoord op geven, of het liken, en dan ben ik toch met een kwart van mijn gedachten bezig met “zou er al iemand gereageerd hebben?” ipv bezig te zijn met het hier en nu).
Je bent zeker niet alleen in je struggle, alleen leven we nu eenmaal in een maatschappij waarin alles perfect lijkt te zijn, en horen de alledaagse holderdebolder-dingen er niet bij, spijtig genoeg. Maar daar zijn vrienden dan voor, om over die holderdebolder-dingen die niet lijken te lukken, te kunnen babbelen! 🙂
4 maart 2015
Ik ben niet ongelukkig hoor, met de chaos. Dat is gewoon even mijn manier, denk ik, voor nu toch. Al zou het op de andere manier misschien wel wat rustiger zijn in mijn hoofd 😀
4 maart 2015
De week overkomt je. Dat gevoel ken ik héél goed. Zelfs nu nog, nu ik al lang thuis zit met de gevolgen van een zware burn-out.Ik vraag mij ook regelmatig af hoe het mogelijk is dat mensen er in slagen om alles schijnbaar moeiteloos te combineren. Feit is dat het niet kan: je kan niet alles perfect doen. Niet én voltijds werken, én een gezin helemaal draaiend houden, én je huis vlekkeloos onderhouden, én alle dagen gezond en lekker koken én een interessant sociaal leven én én én.. Bij sommigen lijkt het te lukken, maar volgens mij alleen omdat ze de schijn ophouden. Bij mij heeft het geduurd tot de crash. Ik werd geleefd, werk, gezin, huishouden, vrienden, familie, hobby’s. Allemaal dingen die ik met liefde deed, maar veel te veel. Geen mens houdt dat vol. En dat zeg ik niet om negatief te zijn, of om mensen bang te maken. Wel omdat ik mensen echt bewust wil maken. Laat je niet leven.. That’s all I can say. 🙂
4 maart 2015
Dank u Myriam, voor je reactie. Ik probeer echt ook bewust momenten van genieten en samen zijn in te bouwen, net om wat jij beschrijft tegen te gaan. Onze zondagvoormiddag is bijvoorbeeld bijna heilig, soms zelfs met 4 in bad. Geen zicht, niet praktisch maar oh zo gezellig! 😀 Of 10 minuten laten op kantoor omdat ik nog in bed heb gelegen met de Kabouters, dat moet ook kunnen.
4 maart 2015
Dat moet je echt doen he, om vol te houden:)
5 maart 2015
als het een troost voor je is: dit is hoe we we weten dat de poetsvrouw deze week komt en niet volgende week… https://trijnewijn.files.wordpress.com/2015/03/dsc01305.jpg
6 maart 2015
Uiteraard ben je niet alleen. Wel jammer dat het blijkbaar toch grotendeels een vrouwenprobleem is en blijft, die moeite met het combineren van gezin en werk. Maar misschien hebben we dat toch wel zelf voor een stuk in de hand. We leggen de lat ook zo hoog, voor zowel het gezin als het werk, en ik denk dat de doorsnee man toch wel minder last heeft van dat soort schuldgevoel dan de gemiddelde vrouw. We kunnen nog wel iets van hen leren, van die mannen. Het leven overkomt je, inderdaad, maar we moeten af van het gevoel dat dat een probleem is. We hebben niet alles in de hand. En het belangrijkste voor kinderen is dat ze graag gezien worden en dat weten, denk ik. Dat dat heel vaak maar een kwartiertje per dag samen is, hoeft denk ik niet zo’n probleem te zijn. (maar al deze “wijze” woorden ten spijt zit ik ook van tijd tot stond met de handen in het haar, te vloeken dat het me niet lukt 🙂
6 augustus 2016
Ik werkte 36u per week, maar heb nu een nieuwe voltijdse job v 39u, de man werkt 40u. Ik heb een kuisvrouw en maar weet soms niet wanneer ik zou moeten strijken, ook al heb ik géén sociaal leven. Daar knabbel ik aan. Als mensen mij vragen: wat doe je vanavond? Dan denk ik: slapen. Maar dat zeg ik natuurlijk niet! Een beetje lezen, want we hebben (bewust) geen tv. Ik vraag mij ook dikwijls af hoe andere mensen het doen… En dan werken mijn man en ik allebei op fietsafstand van ons huis. Ik hou mijn hart vast voor als Otis naar school gaat, want er is geen sociaal vangnet van oma’s of opa’s die school-pickup kunnen doen… Nu de tweede op komst is, zijn al die vragen maal twee natuurlijk…