Ok, het was enige tijd geleden, maar laatst had ik last van een JOE – KEL van een off-day. Ik heb het nog al wel gehad, maar deze was er één om U tegen te zeggen. Zo erg, dat ik me afvroeg of andere moeders daar ook wel eens last van hebben. Kwestie van me de volgende keer wat minder alleen te voelen. 😉
Een off-day kan je bij mij herkennen aan:
- slecht gezind
- lange tenen
- nog langere tenen
- onhandelbaar
- onmogelijk om mee samen te leven
- Manlief en koters afsnauwen
- … (ik kan nog wel even doorgaan)
Het liefst zou ik dan naar een andere planeet verhuizen op zo’n moment of eventjes gewoon verdwijnen. Helaas staat er geen raket in onze garage en zit er dus niets anders op dan ‘ondergaan’. En dan, denk ik, dat ik er misschien nog het minst van al last van heb. Die arme mannen, toch.
Toch was er nog enig lichtpuntje aan de vorige off-day; ik deed namelijk aan introspectie. Af en toe kan dat geen kwaad heb ik horen zeggen. Zodus begon ik me plots af te vragen van waar deze ‘bui’ kwam. Wat de oorzaak zou zijn en hoe ik het zou kunnen stoppen?
Echt superveel wijzer ben ik niet geworden na de introspectie, maar toch werd er mij iets duidelijk; Ik heb er dus meestal last van na een dag/periode waar ik me geweldig amuseerde of waarvan ik genoot. Het is net alsof het een soort decompressie is. Neem nu de laatste keer: 2 dagen van zalig feesten, gezellig samen zijn met familie, genieten, … Heerlijk is dat. Tot de dag nadien, dan. Ook als we thuiskomen van een reis durf ik zo’n bui te hebben.
En soms gebeurt het niet na een leuke tijd, maar na een stressvolle periode. Je vermijdt me beter de eerste verlofdag. Niet.Te.Genieten.
Gelukkig heb ik hier een Manlief wonen met een engelengeduld. Eentje die zijn humeur niet laat kelderen door het mijne. Complementair heet dat dan zekers?
Uiteindelijk heb ik tegen de avond dan toch één of andere imaginaire knop kunnen omdraaien en was ik weer mezelf. Al mag ik dan vooral niet te veel beginnen nadenken over de leuke dag die ik verspild heb door mijn pesthumeur, of we zijn weer vertrokken.
Er zijn dus een aantal dingen die me wat helpen om zo’n dag door te komen:
- Bewustwording. Ik erken (uiteraard enkel voor mezelf op dat moment – duh) dat ik een off-day heb.
- Niet teveel stil staan bij de verspilde tijd. Ik probeer positief te denken in de zin van ‘het is nog niet te laat om er een leuke dag/namiddag/avond van te maken’.
Gek vind ik het wel. Hoe ik toch bewust ben van mijn humeur en er niet altijd in slaag om het tij te keren. Het lijkt wel of ik nood heb aan slechtgezindheid of zo?!
En dan vraag ik me dus af… Zijn er nog moeders met nood aan slechtgezindheid en pesthumeur? Moeders die grandioos gebuisd zouden zijn, die dag, als hun koters punten zouden geven? Heeft dat dan dezelfde oorzaak? En vooral: hoe ga je er mee om?
Realitycheck voor An – klik – bericht gepubliceerd
5 januari 2015
Herkenbaar ! Manlief was niet thuis op dat moment en had het druk op het werk om te bellen ( en ik moest dringend stoom aflaten) dus heb ik alles op mail gezet wat mij ” stoorde” en door de kids duurde het even voordat de mail af was waardoor ik op het einde van de mail al gekalmeerd was en nog “lief” ben afgesloten. Het schuldgevoel ken ik , maar op andere momenten hebben de kids ook zo van de buien dat er wel van compensatie gesproken kan worden 🙂
De kant en klare oplossing ken ik ook niet, ben zeker geen schrijverstype maar het even neerpennen heeft de laatste keer geholpen bij mij
5 januari 2015
De koters hebben idd ook al eens zo’n buien. 🙂 Neerpennen hielp hier ook wel. Ik dacht tijdens mijn slecht humeur: ‘Daar moet ik een artikel over schrijven’. Et voilà. ;-D